นิยาย พระเอก ทำงาน นางเอก เรียน

ข้อความที่โพสจะต้องไม่น้อยกว่า {{min_t_comment}} ตัวอักษรและไม่เกิน {{max_t_comment}} ตัวอักษร กรอกชื่อด้วยนะ _________ กรอกข้อมูลในช่องต่อไปนี้ไม่ครบ หรือข้อมูลผิดพลาดครับ : _____________________________ ช่วยกรอกอีกครั้งนะครับ กรุณากรอกรหัสความปลอดภัย

Fah ~ talk ~

ขณะนี้  ดิฉัน...นางฟ้าสุดสวยกำลังนั่งทานข้าวอยู่กับไอ้ออกัสและไอ้ธีร์สามคน  นางฟ้าอยากจะบอกว่าเรื่องที่ไอ้ออกัสหายตัวไปเมื่อวาน  

มันมีเรื่องกับผู้บริหารมหาลัยหนุ่มสุดฮอทที่อายุน้อยที่สุดในเมืองไทยจ้า  ชื่อเสียงเรียงนามก็เป็นที่รู้จักของทุกคนในมหาลัย  นั่นก็คือพี่ธัชสุดหล่อเรียนวิศวะปี  3  นั่นเอง 

ตอนนี้ข่าวมันดังกระหึ่มเพียงชั่วห้ามคืน  เนื่องจากมีข่าวเม้าท์กันให้แสดว่ามันไปแอบจุจุ๊ฟ  สวีทหวานกับพี่ธัชกันสองต่อสองที่ตึกแห่งหนึ่งในมหาลัย

“ทุกอย่างที่กูเล่าเป็นความจริงหมดนั่นแหละ”

“โล่ง...กูนึกว่ามึงกับเขาเป็นอย่างที่ข่าวเขาเม้าท์กันมาซ่ะอีก”

ตอนนี้มันเล่าความจริงให้ฉันฟังหมดแล้วว่าเรื่องมันเป็นไงมาไง  มันไม่ได้เป็นเหมือนในข่าวเลย  เฮ้อ...ตอนนี้คิดแค่ว่าจะหาทางช่วยเพื่อนแก้ข่าวยังไงก็แค่นั้น

“แล้วมึงจะเอาไงต่ออ่ะ? จะปล่อยไว้แบบนี้หรอ? มึงเสียหายนะเว้ย”

“ตอนนี้กูยังไม่รู้เลยว่าจะเอายังไง  กูไม่อยากต่อความยาวสาวความยืด  ขี้เกียจเป็นขี้ปากชาวบ้าน  ปล่อยไว้เดี๋ยวอีกไม่นานข่าวมันก็ซาไปเองแหละ”

“กูก็หวังว่ามันจะเป็นอย่างนั้นนะ” ไอ้ธีร์ตบไหล่ไอ้ออกัสเบาๆ          

        Boos  Time  Pub

เวลา  02.39  น.

“ชีวิตยังไม่สิ้น  ก็ต้องดิ้นกันต่อไปสินะ”

ฉันพึมพำกับตัวเองพร้อมกับมองดูรอบๆ ผับที่ตอนนี้มีเหล่าผีเสื้อราตรีทั้งหญิงชาย  เกย์  เก้ง  กวาง  กระเทยน้อยใหญ่กำลังเมาแอลกอฮอล์ได้ที่  ออกมาร่ายรำตามเสียงเพลงที่บรรเลงขึ้นตามจังหวะดนตรี 

ผับนี้เป็นของพี่ธัชเองแหละ  ตอนที่ฉันมาสมัครเข้างานเขายังไม่อยากรับฉันเลยเพราะฉันยังเด็ก  หึ!! สุดท้ายฉันก็ชักแม่น้ำทั้งห้า  พูดจาให้น่าสงสาร  โกหกโน้นนี่นั่นต่างๆ นานาเพื่อที่จะได้ทำงานที่นี่ 

ฉันมาทำงานที่นี่เป็นวันแรกเพราะต้องการหาเงินส่งตัวเองเรียนไม่อยากรบกวนทางบ้าน  ไม่ใช่ว่าบ้านฉันฐานะไม่ดี  ที่บ้านฉันทำไร่องุ่นและสวนกุหลาบส่งออกกว่าสามพันไร่ 

เพียงแต่ฉันอยากมีประสบการณ์ในการทำงานมากกว่า  จบออกไปจะได้ไม่เป็นภาระให้พ่อกับแม่ต้องลำบากพาไปฝากงานที่นู้นที่นี่ให้เพราะฉันไม่ชอบใช้เส้นเข้าทำงาน  พ่อกับแม่ก็ไม่ค่อยเต็มใจให้ฉันทำนัก  แต่ฉันใช้ไม้อ้อนเยอะยังไงล่ะถึงได้มาทำงานแบบนี้ได้ 

“หวัดดีน้องสาว...วันนี้ว่างไหม? ไปกับพี่ไหมครับคนสวย”

ขณะรีบไปเก็บแก้วเหล้า  แก้วเบียร์  เช็ดโต๊ะ  และเก็บของตามโต๊ะบาร์ต่างๆ เนื่องจากผับใกล้ปิดแล้ว  ผับนี้ปิดประมาณตีสาม  จู่ๆ ก็มีผู้ชายสามคนน่าตาดีใช่ย่อยเดินมาดักหน้าฉันไว้

“ขอตัวก่อนนะคะ”

“เดี๋ยวก่อนสิ  ยังไม่ทันได้รู้จักกันเลยนะ  ว่าไงล่ะ? ชื่ออะไรครับ?” คนนี้หล่อมาก  มากถึงมากที่สุด

“เอ่อ...ฉันต้องรีบไปทำงาน  เดี๋ยวจะโดนหักเดือนเอาได้  ขอตัวนะ”

“เล่นตัวว่ะ”

ผู้ชายตัวสูงหุ่นนายแบบหน้าตาราวกับณเดชน์อีกคนจับแขนฉันไว้  ฉันพยายามแกะมือของเขาออก  ยิ่งแกะยิ่งบีบข้อมือฉันแน่นขึ้น  มือเขาเลื้อยมาตามเนื้อตัวฉันอย่างถือวิสาสะ 

ฉันรีบปัดมือออกโดยเร็ว  แต่ผู้ชายอีกสองคนเข้ามาจับตัวฉันไว้ไม่ให้ดิ้นไปไหน  พยายามจะลากฉันออกไปข้างนอก 

“ฉันไม่ได้เล่นตัว  และฉันก็ไม่ชอบพวกหม้อผู้หญิงด้วย  ปล่อย!!”

“ปล่อยไปก็โง่สิ  สวยขนาดนี้ไปกับพี่นะ  พี่สัญญาว่าจะไม่ทำให้น้องผิดหวัง”

“ไม่!! ปล่อย...ปล่อยฉันนะ!!”

Zen ~ talk ~

เฮ้...!! หวัดดีครับ 

กระผมคุณชายเซนสุดหล่อ  ก็นะ...ผมหล่อ  ผมรวย  ผมแอ๊บ  ผมแบ๊ว  ปากหมา  แล้วไงอ่ะ  ก็น่ารักอ่ะ  ฟันผู้หญิงเป็นว่าเล่น  แบดบอยเป็นที่หนึ่ง  จีบสาวไม่เคยพลาด  ทุกคนที่เข้าหาผมล้วนถวายตัวใส่พานทองให้ผมทั้งนั้น 

ตอนนี้ผมนั่งกระดกเหล้าลงคออยู่ในห้อง  VIP  ชั้นสามโดยมีสาวสวยหุ่นเอ็กซ์นั่งเอาใจอยู่บนตัก  ส่วนไอ้นิว  ไอ้ต้น  ไอ้แฟรงค์  ไอ้ธัช  และอีเจนนี่ซึ่งพวกมันพากันเม้าท์อะไรก็ไม่รู้ผมไม่สนใจหรอก  

วันนี้ผมรู้สึกเซ็งๆ และเซ็งมาก  ถึงขั้นจะฆ่าคนทั้งเป็นได้ทีเดียว  เป็นตั้งแต่วันที่ยั้ยประสาทถีบประตูเข้าไปในห้องน้ำตอนที่ผมกำลังทำกิจกรรมกับจิมมี่อย่างเมามันส์ต้องหยุดชงัก  เพราะยั้ยนั่นดันไปขัดจังหวะผมซ่ะก่อน  บ้าชิบ!! คนกำลังจะขึ้นสวรรค์ 

ทั้งแก๊งค์มีแค่ไอ้ธัชกับไอ้นิวสองคนเท่านั้นที่ยังเวอร์จิ้นอยู่  ส่วนผม  ไอ้แฟรงค์  ไอ้ต้น  ฟันผู้หญิงไปวันๆ ตามประสาผู้ชายโสด  ความจริงก็โสดกันทั้งแก๊งค์  แต่ตอนนี้ดูเหมือนไอ้เชี้ยธัชมันจะสนใจน้องออกัสเข้าซ่ะแล้ว  ก็คนที่เป็นข่าวกับมันอ่ะ

และอีเจนนี่กระเทยสุดแสบหนึ่งเดียวในแก๊งค์ชายน่ะหรอ? หึ!! ไม่ต้องสนใจมันหรอกมันก็วิ่งไม้ไปวันๆ แต่ก็ไม่มีใครกล้าทำอะไรมัน  ใครจะทำลงล่ะก็ดูมันสิ 

“ผัววันคี่ขา...วันนี้ไปส่งเมียที่โคดอนหน่อยน๊า...นะคะ  นะๆๆๆ”

มันออเซาะผมครับ  ขึ้นมานั่งตักผม  ผลักผู้หญิงนมตูมๆ ที่นั่งอยู่บนตักผมลงไป  ผมเป็นผัววันคี่ของมัน  ไอ้ธัชผัววันคู่  ไอ้นิวผัววันหยุด  ไอ้ต้นผัววันนักขัตฤกษ์  ไอ้แฟรงค์ผัววันพระ  ทุกคนในแก๊งค์เป็นผัวมันหมด  หึๆ แต่ไม่มีใครอยากได้มันเป็นเมีย

“เมาแล้วก็อย่าแรด  ลงไป...กูหนัก!!”

ผมผลักอีเจนนี่ออก  แต่สายตาต้องไปสดุดกับไอ้พวกผู้ชายสามคนกำลังหม้อผู้หญิงคนหนึ่งอยู่ข้างล่าง  อ้อ!! กระจกที่นี่ถ้ามองมาจากข้างนอกไม่มีใครเห็นหรอกว่าพวกเราอยู่กันกี่คน 

แต่ถ้ามองจากข้างในออกไปข้างนอกเห็นหมดทุกมุมว่าใครทำอะไรบ้าง  ที่นี่มีการ์ดคอยคุ้มกันอย่างดี  ผับไอ้ธัชไฮโซมาก  เพื่อนทุกคนก็เป็นหุ้นส่วนกับมัน 

"หึ!! ผู้หญิงไม่เล่นด้วยยังจะบังคับเขาอีก  เชี้ยเอ้ย!!" 

ผมยิ้มเหยียบๆ กระดกเหล้าลงคอต่อ  พอมองชัดๆ ผ่านกระจกทึบอีกที  นั่นมัน...

“เฮ้ย!! ไอ้เชี้ยเซนมึงมองอะไรว่ะ?” ไอ้ต้นมองตามผมออกไปข้างนอก

“หึ!! พวกมึงอยากออกกำลังกายกลางดึกป่ะว่ะ?”

ปึก!!

พูดจบผมกระดกเหล้าลงคอหนึ่งชอท  กระแทกแก้วเหล้าลงบนโต๊ะแรงๆ เดินลงไปข้างล่างทันที  ไม่รอให้เพื่อนเอื้อนเอ่ยใดๆ ทั้งนั้น

“ปล่อยฉันนะไอ้บ้า  ฉันบอกให้ปล่อยฉันไง  ฉันไม่ไปกับพวกนายหรอก  ปล่อย!!”

“เหอะน่า...รับรองเธอจะจำวันนี้ไม่รู้ลืมแน่”

“เฮ้ย!! ทำอะไรเมียกูว่ะ?”

“เมีย?”

ประสานเสียงดังเชียว  ตาโตกันมาก  ตะลึงล่ะสิ  หึ!! แต่คนที่ดูตกใจที่สุดคงจะเป็นยั้ยประสาทมากกว่า

“ว๊าย!!” 

ผลั้ว!! ผลั้ว!! ผลั้ว!!

ผลั้ว!! ตุ๊บ!! ตุ๊บ!!

 ผมกระชากไอ้หน้าหล่อสามคนมาต่อยหมัดหนักไม่ยั้ง  ทั้งเตะทั้งต่อยสุดแรงมือ  หึๆ ได้หยอดข้าวต้มเป็นปีๆ แน่  ผู้คนในผับที่กำลังจะเดินทางกลับบ้านต่างหยุดชงักเท้าเดินแล้วมองมาที่ผมเป็นจุดเดียวกันหมด

“นายหยุดเถอะ  พอได้แล้ว!!”

ยั้ยประสาทเข้ามาห้ามผมไว้  ลากตัวผมออกมาแต่คิดหรอว่าผมจะยอมง่ายๆ

ตุ๊บ!! ตุ๊บ!!

ผลั้ว!! อัก!!

กระทืบให้มันตายๆ ไปเลย  หึ!! กระอักเลือดเลยไหมพวกมึง  ทำไมผมต้องโมโหขนาดนั้นด้วยว่ะ 

“หยุดได้แล้ว!! ฉันบอกให้หยุด!!”

หยุดก็หยุด  หึ!! ผมรีบจัดแจงเสื้อผ้าหน้าผมให้เรียบร้อย  เตะไปกลางลำตัวพวกมันอีกครั้ง  ดึงแขนยั้ยประสาทเข้ามาประชิดตัว  กอดเอวคอดไว้แน่น 

“จำไว้อย่ามายุ่งกับเมียกูอีกไอ้สวะ!!”

“ผมขอโทษครับเฮีย  อัก!! ผมไม่รู้จริงๆ ว่าเป็นเมียของเฮีย”

ยกมือขึ้นมาไหว้ขอโทษขอโพยอ้อนวอนกันใหญ่เลย  รู้จักคนอย่างไอ้เซนน้อยไปซ่ะแล้ว  ลูกมาเฟียเก่าชื่อดังในเมืองไทยเว้ย  อิทธิพลล้นฟ้า  ไม่มีใครกล้าหือกล้าอือหรอก

“รู้แล้วก็กลับไปซ่ะ  หรือจะต้องให้กูกระทืบพวกมึงอีก!! สัส!!”

“ปะ...ไปแล้วครับ” เพ่นหนีแทบไม่ทันครับ 

“กูอยากจะกระทืบพวกมึงอีกนัก  เชี้ยเอ้ย!!”

“เฮ้ย!! เกิดอะไรขึ้นว่ะ?”

ไอ้ธัชเดินลงมาจากข้างบนพร้อมกับเพื่อนทุกคน

“เปล่าหรอก...แค่จัดการกับไอ้พวกสวะนิดหน่อย  พวกมึงกลับก่อนเถอะเดี๋ยวทางนี้กูเคลียร์ให้”

“อืม...ฝากด้วย  นั่นน่ะพนักงานใหม่กูเอง  กูเพิ่งรับเข้าทำงานวันนี้วันแรก  มึงอย่าทำอะไรเธอล่ะ  เพราะเธอเป็นเพื่อนของยั้ยออกัสที่เป็นข่าวกับกู”

เชี้ยเอ้ย!! ห่วงยั้ยประสาทนี่งั้นหรอ? จริงๆ มันเป็นห่วงพนักงานของมันทุกคนนั่นแหละ  มันเป็นคนที่รักลูกน้องเหมือนครอบครัวเดียวกันและเท่าเทียมกันทุกคนไม่ว่าจะหญิงรึชาย 

ใครก็ตามที่มาทำงานกับมันทุกคนล้วนเป็นที่รักของมันหมดและพนักงานก็รักมัน  มันดูเกรงขาม  น่าเชื่อถือที่สุด  ไม่มีใครก็หือกล้าอือกับมันหรอกแม้แต่เพื่อนตัวเอง 

ถ้าใครได้มันไปเป็นสามีนะคงจะดีไม่ใช่น้อย  เรียกว่าตกถังข้าวสารชัดๆ ทั้งหล่อ  ทั้งรวย  ทั้งเก่ง  ทั้งฉลาด  พอล่ะขี้เกียจชม

ส่วนผมเองก็ไม่ชอบกินพนักงานในสต๊อกที่ผับด้วย  เพราะขี้เกียจเคลียร์ปัญญาเวลาทะเลาะกันเรื่องผม  ก็หล่ออ่ะ  คนเขาก็ชอบกันเป็นธรรมดา  ทำไมล่ะ?

“เอ่อ...กูไม่ทำหรอก”

แต่ลับหลังพวกมึงก็ไม่แน่  หึๆ หลังจากที่พวกมันเดินออกไป

“ฉะ  ฉันน่ะหรอเมียนาย? ประสาทป่ะว่ะ?”

เอาแล้วไงคนจะมาช่วยให้รอดพ้นเงื้อมมือของไอ้พวกบ้ากามยังจะมาด่ากันอีก 

“ฉันอุตส่าห์มาช่วยเธอจากไอ้พวกบ้ากามนะ  ยังจะมาด่ากันอีกหรอ?”

“ขอบใจนะ  ปล่อยฉันได้แล้ว  ฉันอึดอัด  พวกมันหนีไปหมดแล้วด้วย”

เธอพยายามดิ้นออกจากอ้อมกอดผม  เฮ้ย!! ผมเผลอไปกอดยั้ยประสาทตั้งแต่เมื่อว่ะ  ผมรีบคลายอ้อมแขนออก  หน้าเธอดูแดงมาก 

ดูๆ แล้ว  ยั้ยนี่น่ารักเป็นบ้า  แก้มเนียนใส  ผิวขาวเนียนละเอียด  ตากลมโต  ผมยาวสลวย  ปากนิดจมูกหน่อย  ความสูงประมาณร้อยหกสิบมาตรฐานหญิงไทย 

เตี้ยกว่าผมเย๊อะ  ก็ผมหุ่นนายแบบยังไงล่ะ  ใครเห็นเขาก็ชอบกันหมดครับ  บอกแล้วว่าผมเป็นพวกหลงตัวเอง  ฮ่าๆๆ

แล้วผมจะชมเธอทำไมเนี่ย  ยั้ยนี่เปิ่นจะตายไป  ดูโก๊ะๆ ปากจัด  ท่าทางจะบ้า  สติสตังไม่ค่อยดี  ผมไม่ชอบหรอก  ไม่ใช่สเปคผมด้วย  แต่ผมเดินลงมาบอกว่าเธอเป็นเมียผมทำไมว่ะ 

โฮ้ะ!! กูงงตัวเองมาก  ก็จะคิดบัญชีแค้นกับยั้ยบ้านี่ยังไงล่ะที่ขัดจังหวะผมวันนั้น  แถมยังไม่เอาเสื้อผมไปใส่อีกตอนที่ผมถอดโยนลงมาจากเวทีหลังจากเล่นคอนเสิร์ตเสร็จ 

ทั้งที่ผมไม่เคยถอดเสื้อโยนให้ใครง่ายๆ อย่างอีกเธอยังประกาศโต้งๆ ว่าเกลียดผม  ทั้งที่เกิดมาไม่เคยมีใครเกลียดผมเลย  มีแต่คนชอบผมทั้งนั้น  แต่ยั้ยนี่...ยั้ยนี่ขัดใจผมมากครับ

“เธอเป็นอะไรรึมากเปล่า?” ผมจะเป็นห่วงเธอทำไมว่ะ?

“เปล่า...ไม่เป็นไร  ขอบใจอีกครั้งนะที่ช่วยฉันไว้”

“เดี๋ยวก่อนสิ” ผมลากตัวยั้ยประสาทมาประชิดตัวอีกครั้ง  กอดตัวไว้แน่น

“ปล่อย...มีอะไรก็พูดมา  ไม่ต้องกอดก็ได้”

“หืม? ไม่กอดเธอก็หนีน่ะสิ  ทำงานที่นี่หรอ?”

“อืม...ถามทำไม?” เสียงแข็งมาก...คนเขาถามดีๆ นะเว้ย!!

“ไม่ต้องทำหรอก  ลาออกซ่ะ”

“เอ๋...? ลาออก? ลาออกทำไม? ฉันเพิ่งทำงานวันแรกเองนะ” หน้างงมากครับ  ตอนนี้ผมยังคงกอดเธอไม่ยอมปล่อย 

“ลาออกแล้วมาทำงานกับฉัน”

“ทำงานกับนาย!!” จะเสียงดังทำไมว่ะ

“ใช่...ทำงานกับฉัน  สนใจรึเปล่าล่ะ?” หึ!! ยังไงวันนี้ฉันต้องคิดบัญชีจากเธอให้ได้

“ไม่หรอก...ฉันจะไม่มีวันทำงานกับคนโรคจิตอย่างนายเด็ดขาด  ปล่อย...ฉันจะรีบไปทำงานต่อ”

“ไม่ปล่อย...”

กอดแน่นๆ เลยครับ  จะดิ้นทำไมนักหนา  เหนื่อยนะเว้ย  แรงเยอะอย่างกับช้าง 

“ทำงานกับฉัน  แล้วเธอจะได้ทุกอย่างที่เธอต้องการ  ไม่ว่าเธออยากได้อะไร  ฉันก็จะหามาให้เธอทุกอย่าง”

“ไม่!! ฉันไม่ต้องการอะไรจากนายทั้งนั้น  ปล่อย!! ปล่อย!!”

ตุ๊บ!!

เจ็บ...จะกระทืบเท้าทำไมว่ะ  ตอนนี้ผู้คนก็กลับหมดแล้วจะเหลือก็แค่พนักงานไม่กี่คนเท่านั้นรวมไปถึงยั้ยนี่ด้วย 

หึ!! ไปทำงานต่อเฉยเลย  ส่วนผมก็เดินตามต้อยๆ กูจะเดินตามยั้ยนี่ทำไมว่ะ  ไม่ว่าเธอเดินไปไหนมาไหนผมก็เดินตามไม่ห่าง 

จะเก็บแก้ว  เช็ดโต๊ะ  ผมก็จับมือเธอไว้ไม่ให้เธอหยิบจับอุปกรณ์ใดๆ ทั้งนั้น  เดินไปขัดขวางการทำงานของเธอตลอด  จนเธอทำหน้าค้อนใส่

“นี่นายเลิกเดินตามฉันได้แล้ว”

“มาทำงานกับฉันนะ”

“ไม่...ออกไป  มันดึกแล้วฉันจะรีบทำงานให้เสร็จๆ”

ผลักหน้าอกผมออกครับ  เมื่อผมยื่นหน้าเข้าไปใกล้เรื่อยๆ จนสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นๆ เป่ารดกันไปมา  หน้าจะชิดกันอยู่แล้ว

“หรอ? เสร็จนอกรึเสร็จในดีอ่ะ  หืม? ฉันจะได้รีบทำให้ถูกใจ”

“ไอ้...!!” ตาเขียวปัด  หึๆ

“ไอ้อะไร? หืม?”

ยื่นหน้าเข้าไปเรื่อยๆ ครับ  ยั้ยประสาทถอยเซไปติดโต๊ะด้านหลัง  เธอนั่งลงบนโต๊ะที่สูงพอประมาณ  เนื่องจากโดนผมกักแขนทั้งสองข้างคร่อมเธอไว้ไม่ให้หนีไปไหน  เธอเอียงหน้าหลบผมหลับตาปี๋  ผลักอกผมไว้

“ฉันจะกลับแล้ว”

“หืม? ตอบไม่ตรงคำถามนะ”

“ออกไป  อุ๊บส์!!”

“อื้ออออ...อ  อ้ะ  อืม...”

ริมฝีปากบางเฉียบบดขยี้ริมฝีปากสีชมพูระเรื่ออย่างอ่อนโยน  เธอเม้นปากไว้แน่นไม่ยอมเปิดปากให้ผมลิ้นไชลิ้นเข้าไปชิมความหวานเลย  ผมกดจูบลงหนักๆ กัดริมฝีปากเธอจนได้กลิ่นคาวเลือดจางๆ กอดเอวคอดไม่ปล่อย  ลูบแผ่นหลังบางเบาๆ อย่างเอาใจ

“เจ็บ...อื้ออออ...อ”

ช่วงนี้แหละที่ผมต้องการ  ผมรีบดันลิ้นเข้าไปชิมความหวานนั้นอีกครั้ง  หลังจากที่ผมเคยชิมมาแล้วเมื่อวันก่อน  ไม่รู้ทำไมผมถึงชอบจูบจากยั้ยนี่ 

คงเป็นเพราะเธออ่อนด้อยประสบการณ์มั้ง  ไม่ประสีประสาอะไรเลย  หลบลิ้นผมตลอด  ต่างจากผู้หญิงที่ผมเคยผ่านมามาก  ผู้หญิงเหล่านั้นสู้เธอไม่ได้แม่แต่ครึ่ง 

“อื้ออออ...อ  อื้มม...ม”

ผมรีบตวัดลิ้นรัวๆ ตักตวงความหวานจากเธอให้ได้มากที่สุด  ก่อนจะซุกไซร้ตามซอกคอ  เนินอกแสดงความเป็นเจ้าของไว้  ผมปลดกระดุมเสื้อเธอออกแต่ขัดใจผมมากครับ  เธอกระชับเสื้อเข้าหากันแน่น  มองหน้าผมตาเขียวปัด 

พลึ่บ!!

ผมกระชากมือเธอออกไปกดไว้ข้างลำตัว  เผยให้เห็นหน้าอกหน้าใจที่มันใหญ่พอดีกับตัวเธอ  ถึงมันจะไม่ใหญ่มากแต่มันก็ทำให้ผมพึ่งพอใจไม่น้อย 

“คัพ  B  ก็ไม่เลวนิ  สวยมาก...”

“ไอ้บ้า!! ห้ามมองนะ  อย่ามอง!!”

“ไม่ทันแล้วล่ะ  ฉันเห็นหมดแล้ว  หึ!! เดี๋ยวฉันเติมรอยเพิ่มให้อีกนะ”

ผมสำรวจที่ซอกคอเนินของเธออย่างพอใจ  ซึ่งผมทำไว้ให้แล้วตั้งแต่วันนั้น  แต่ผมจะเติมรอยเดิมให้มันเด่นชัดขึ้นอีก

“อ้ะ  ไม่นะ  อื้อออ...อ  เจ็บ...”

“อื้มมม...ม  จองแล้วนะ  อย่าทำแบบนี้กับใครอีก  เข้าใจไหม? หืม?”

“มะ  ไม่เข้าใจ  อ้ะ  เจ็บ...อือออ...อ”

“จองแล้ว...เด็กน้อย  หึๆ จุ๊ฟ!! มาเป็นเมียฉันไหม?”

ผมกดจูบไปที่เนินอกเบาๆ ผละหน้าออกมามองหน้าเธอ  ติดกระดุมเสื้อให้  ขยี้หัวเธอเบาๆ ยิ้มยียวนคนที่อยู่ใต้ร่างอย่างผู้ปราชัย 

“บ้า!! นายมันบ้าที่สุดเลย!!”

มือบางผลักผมออกให้ห่าง  กระโดดลงจากโต๊ะมองหน้าผมด้วยสายตาเกรี้ยวกาจ  สายตาสั่นระริกเหมือนคนกำลังจะร้องไห้  ทำให้ผมรู้สึกผิดขึ้นมา  เฮ้อ...นี่กูทำอะไรลงไปว่ะ  ผมพูดแบบนั้นได้ไง 

‘จองแล้วนะ  อย่าทำแบบนี้กับใครอีก  เข้าใจไหม? หืม?’

‘จองแล้ว...เด็กน้อย  หึๆ จุ๊ฟ!! มาเป็นเมียฉันไหม?’

ยั้ยประสาทมองหน้าผมงุงงง  สายตาไม่สู้ดีนัก  ผมไม่ได้ชอบยั้ยนี่สักหน่อย  ถ้าเป็นอย่างที่ผมพูดจริงๆ ก็คงเป็นได้แค่...

“ฉันหมายถึงเป็นคู่นอนให้ฉัน  แค่คืนนี้คืนเดียวได้ไหม?”

ใช่...ทุกคนที่ผมพอใจอยากก็เป็นได้แค่คู่นอนให้ผมเท่านั้น  และผมก็นอนด้วยครั้งเดียว  ไม่มีครั้งต่อไป  ไม่มีวันกลับมากินของเดิมซ้ำๆ

เพี๊ยะ!!

“ฉันเกลียดนาย!! ไอ้คนฉวยโอกาส”

ฝ่ามือสะบัดใส่หน้าผมเต็มเหนี่ยวไม่ออมแรงแม้แต่น้อย  กูพูดอะไรออกไปอีกว่ะเนี่ย?

“ฉะ  ฉันขอโทษ...”

ทั้งที่กูไม่เคยยอมขอโทษเคยง่ายๆ อ่ะนะ  ไม่ว่าจะเป็นผู้หญิงหรือผู้ชายก็ตาม  ตอนนี้ผมรู้สึกผิดมาก  มากๆ ด้วย  ก็แค่รู้สึกผิด

“หึ!! กองไว้ตรงนั้นแหละ”

พูดจบเธอก็ปาผ้าเช็ดโต๊ะใส่หน้าผม  ถอดเอี้ยมผืนเล็กออกจากเอว  เดินหายเข้าไปในห้องเก็บกระเป๋าของพนักงาน  และสะพายกระเป๋าใบใหญ่เดินออกจากผับ

ปรี๊ด...!! เลยครับ  ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยมีใครมาทำแบบนี้กับผมเลย  ยั้ยนี่คนแรก...คนแรกที่กล้าหักหน้าผมต่อหน้าต่อตาแล้วเดินจากไป

“ให้ฉันไปส่งนะ”

ผมขับรถสปอร์ตหรูสีดำคันเงาวับราคาแพงตามออกมา  เธอยังคงเดินตามถนนไม่มองหน้าผมแม้แต่น้อย  ไม่พูดไม่คุยด้วยซ้ำ  เอาแต่เดินๆๆๆ

“เธอ...ให้ฉันไปส่งนะ  มันดึกแล้ว  เดินคนเดียวแบบนี้มันอันตราย”

“ไปกับนาย  ตัวอันตรายที่สุด!!”

“เธออย่ายั่วโมโหฉันได้ป่ะ  มาขึ้นรถ...ฉันจะไปส่ง”

“...”

“มาขึ้นรถ  เดี๋ยวคนร้ายก็ฉุดเข้าโพรงดงโพรงป่าหรอก”

“หึ!! อยากฉุดก็ฉุดไปสิ  ว๊าย!!”

“สวยว่ะ  น่ารักฟรุ้งฟริ้งมุ้งมิ้งมาก  ฮ่าๆๆๆ”

ว่าแล้วไง  พูดไม่ขาดคำพวกที่ดักรอผู้หญิงตอนกลางคืนก็มายืนล้อมรอบตัวไว้ซ่ะแล้ว  ผมรีบจอดรถคว้าปืนในเก๊ะ  เดินลงจากรถทันที

ปั้ง!! ปั้ง!! ปั้ง!!

เสียงปืนดังขึ้นฟ้าสามนัดติด  จนพวกคนร้ายถอยห่างออกไป 

“ปล่อยผมไปเถอะเฮีย  ผมกลัวแล้ว”

หึ!! ไอ้พวกนี้มันรู้ดีว่าสู้ผมไม่ได้  ก็ผมเคยเล่นงานมันหนักจนน่วมและไม่กล้ามาฉุดผู้หญิงอีกน่ะสิ  แต่วันนี้มันยังกล้ากลับมาทำแบบนี้อีกหรอ  

“กลับไป!! ไม่งั้นกูเอามึงตายแน่ไอ้เศษดิน”

ผมเดินเข้าไปคว้าตัวเธอออกมายัดเข้าไปในรถอย่างรวดเร็ว 

“ขึ้นรถ!! ”

“ฉะ  ฉันไม่ไปกับนาย  ปล่อย!!”

“ถ้าไม่ไปเธอก็ได้เป็นเมียไอ้พวกนั่นแน่  ไปกับฉัน  ฉันไม่ทำอะไรเธอหรอก  ขึ้นรถ!!”

“นะ  นายจะไม่ทำอะไรฉันจริงๆ ใช่ไหม?”

“อืม...”

หลังจากที่ผมขับรถออกจากตรงนั้น  เราทั้งสองต่างเงียบไม่พูดอะไรตลอดทาง  แล้วผมจะรู้ได้ไงว่าบ้านเธออยู่ไหน  คงเป็นผมใช่ไหมที่ต้องเปิดประเด็นถาม

“บ้านอยู่ไหน?”

“...”

“ถาม...ว่าบ้านอยู่ไหนจะไปส่ง  อย่าทำให้หงุดหงิดได้ป่ะ” ยั้ยนี่ทำไมชอบยั่วโมโหผมจัง

“ต่างจังหวัด”

“จังหวะอะไร?” กูยังถามต่อ  บ้าชิบ!!

“ไม่ต้องรู้หรอก” ยั้ยนี่ยั่วประสาทผมชัวร์  กูไม่ไหวจะเคลียร์

“แล้วพักแถวไหนอ่ะ? ที่นี่มันกรุงเทพฯ ถ้าจะให้ฉันไปส่งเธอถึงต่างจังหวัดคงไม่ไหวแน่  เพราะพรุ่งนี้ต้องไปเรียนไม่ใช่หรอ? หึๆ คงตื่นไม่ทัน”

พูดซ่ะยาวเหยียดเลย  ปกติผมไม่เคยพูดกับใครแบบนี้หรอกนอกจากคนสนิท  แต่ยั้ยนี่สนิทหรอ? ไม่มั้ง  ขนาดชื่อยังไม่รู้จักเลย

“ขับไปเรื่อยๆ ถ้าถึงแล้วจะบอกเอง”

เอิ่ม...นะ  ถ้าถึงแล้วจะบอกเอง  บ้าป่ะว่ะ  ทางไปบ้านเธอผมยังไม่รู้เลย  แล้วจะให้ผมไปส่งที่ไหนล่ะ  กู...กูมืดแปดด้าน  ข่มใจไว้คุณชายเซน  ข่มใจไว้

“เฮ้อ...โอเคๆ ถ้าถึงแล้วก็บอกด้วยล่ะ”

“อืม...”

“เธอชื่ออะไรอ่ะ?”

“ถามทำไม?”

“ก็อยากรู้  ฉันเซนนะ  เรียกพี่เซน  เพราะฉันเป็นพี่ของเธอประมาณสองปี”

“อ่อ...อืม...นายเซน”

เชี้ย!! บอกให้เรียกพี่ยังจะเรียกนายอีก  ยั้ยนี่มันบ้าชัดๆ

“ตกลงชื่ออะไร?”

“...”

“ฉันถาม...เธอชื่ออะไร?”

“...” ไม่ตอบ

ผมหันไปดูข้างๆ อีกครั้ง  หลับซ่ะงั้น  สรุปกูพูดคนเดียว  แล้วยั้ยประสาทมันละเมอพูด  ดีเน๊อะ  ชื่อก็ไม่รู้จัก  บ้านก็ไม่รู้อยู่แถวไหน 

นรกส่งยั้ยนี่มาโคจรกับชีวิตผมชัดๆ จะทิ้งไว้ข้างทางก็คงไม่ได้  เอิ่ม...เอาไงดีว่ะ  ผมต้องขับรถรอบกรุงเทพฯ เพื่อตามหาบ้านยั้ยประสาททั้งคืนหรอ?