นิยาย วาย พนันกับเพื่อน ธัญ วลัย จบแล้ว

“เฮ้ย พวกมึงชนเว้ย”  

เป็นธรรมดาของคืนวันศุกร์ ที่แอร์พอร์ตจะออกไปสังสรรค์กับเพื่อนๆ แล้วก็คงหนีไม่พ้นผับหรือบาร์ที่เขาใช้เป็นสถานที่ ที่ใช้พบปะกัน และในคืนนี้ ก็คงเหมือนที่ผ่านๆมา พวกเขาออกมาปาร์ตี้กันแบบทุกๆครั้งเช่นเคย แอร์พอร์ตเรียนอยู่ที่โรงเรียนชายล้วนชื่อดังแห่งหนึ่ง และเป็นลูกชายคนเดียวของตระกูลวรวีกิจเดชา ที่เป็นเจ้าของสายการบินที่ใหญ่ที่สุดในประเทศ และยังมีกิจการอื่นๆอีกมากมาย  

โดยส่วนตัวแล้วแอร์พอร์ตเป็นคนที่นิสัยดี ชอบช่วยเหลือคนอื่น จึงไม่แปลกที่เขาจะมีเพื่อนเยอะแยะไปหมด แต่ในทางกลับกัน มีคนที่ชอบก็ต้องมีคนที่ไม่ชอบเขาก็มีเหมือนกัน และบางครั้ง วัยรุ่นเลือดร้อนก็จะจบลงด้วยการมีเรื่องกัน หลายๆครั้งที่มีเรื่องเขาไม่ได้เป็นฝ่ายเริ่มก่อน แต่จะให้ยอมโดนกระทำฝ่ายเดียว คงไม่ใช่นิสัยของเขา ส่วนใหญ่ฝั่งที่ได้แผลกลับไปนั้นเป็นฝ่ายตรงข้ามเสมอ หรืออาจจะมีเลือดตกยางออกกันบ้างเล็กน้อย เวลาที่มีคนผ่านมาเห็นก็เลยมักจะถูกเข้าใจผิดว่า เขาเป็นฝ่ายเริ่มก่อน หรือว่าเขาเป็นฝ่ายหาเรื่องบ้าง จึงไม่แปลกที่สถานการณ์ตรงหน้าเขากลายเป็นคนผิด การถูกเชิญเข้าห้องปกครองจึงเป็นเรื่องปกติสำหรับเขาเอามากๆ  

“โธ่ ไอ้แอร์พอร์ต เบาๆบ้างไหมอะ จะมอมกุรึไง” เกียร์ พูดขึ้น หลังจากที่ตนมาถึงคนสุดท้ายของกลุ่ม ก็โดนเพื่อนแกล้งให้ดื่มแบบไม่ได้หยุดพัก แก้วที่หมดก็ถูกเทให้ใหม่อย่างไม่ขาดสาย 

“มึงอย่าอ่อนน่า ไอ้เกียร์กูรู้มึงชอบ”แอร์พอร์ตตอบเพื่อนออกไป  

“มาช้าละยังเสือกเรื่องมาก มัวแต่ติดเมีย” เคนที่เป็นเพื่อนในกลุ่มอีกคนก็พูดออกมา 

“ไอ้ห่า ล่อเมียก่อนออกมาป่าววะ ถึงได้ช้าขนาดนี้” ไวท์ก็แซวเกียร์ไปอีกคน 

“พอๆไอ้สัส กูทะเลาะกับมันเรื่องขอออกมาแดกเหล้ากับพวกมึงเนี่ย กว่าจะออกมาได้ พูดละเซ็ง” เกียร์พูดเสร็จละยกเหล้าขึ้นมาดื่มต่อ 

“เอ้า แล้วมันไม่โกรธที่มึงออกมาหรอ” 

“เดี๋ยวค่อยไปง้อมัน” 

“ง้อยังไงวะ ง้อบนเเตียงรึเปล่าไอ้เกียร์ กูรู้น่า คราวที่แล้วไอ้แฮมก็หยุดโรงเรียน เบาได้เบาน่าพ่อหนุ่ม” แอร์พอร์ตแซวเพื่อนตัวเองออกมา  

เกียร์เป็นคนเดียวที่มีแฟนเป็นตัวเป็นตน แฟนของเกียร์ก็ไม่ใช่ใครที่ไหน ก็เพื่อนในห้องนี่แหละ ทุกคนเข้าใจไม่ผิดหรอก ไอ้เกียร์มันคบผู้ชายด้วยกันเอง แถมมันเป็นฝ่ายไปจีบเข้าก่อนด้วยนะ ไปตามจีบเข้าทุกวัน จนเขายอมใจอ่อนมาคบกับมัน หมูแฮมเป็นผู้ชายตัวเล็กๆ ขาวๆ หน้าตาน่ารัก เรียบร้อยไม่ค่อยพูด แต่ก็แสบใช่ย่อยไม่งั้นจะเอาไอ้เกียร์อยู่หรอ ไอ้เกียร์มันรักหมูแฮมจะตาย หวงเมียยิ่งกว่าอะไรทั้งสิ้น พวกผมก็ไม่ได้รู้สึกรังเกลียดมันนะครับที่มันชอบผู้ชายด้วยกันเอง สังคมสมัยนี้มันเปิดกว้างกันแล้วครับ ดูอย่างป๊ากับม๊าผมสิ รักกันจะตาย ผมยังอิจฉาเลย และอยากมีรักดีๆแบบพวกท่านบ้าง 

“เชี้ยยยยย ไอ้แอร์พอร์ต เด็กเก่ามึง อย่างเด็ด” แอร์พอร์ตก็ยังไม่ได้สนใจในสิ่งที่เพื่อนตัวเองพูด เขาก็ยังนั่งดื่มเหล้าเฉยๆ  

“มากับใครวะนั่น”เคนถามออกมา เพราะผู้หญิงคนนั้น คือคนที่แอร์พอร์ตเคยควงด้วย แต่ตอนนี้เพื่อนเขาเลิกยุ่งกับผู้หญิงคนนี้ไปแล้ว 

“เห้ย นั่นไอ้ไม้ป่ะมึง”ไวท์ถามออกมา 

“ไม่เบานี่หว่า แม่งกล้าพามาเย้ยไอ้แอร์พอร์ตถึงที่นี่นี่เลยหรอวะ” ก็จะอะไรซะอีก คนที่ถูกกล่าวถึงนั้นคือคู่อริของแอร์พอร์ต ไม้กับแอร์พอร์ตไม่ถูกกัน เวลาที่แอร์พอร์ตคบใครไม้ก็จะตามไปยุ่ง จนหลายๆครั้ง ก็เกิดการทะเลาวะวิวาทกันขึ้น  

“เอาไง จัดแม่งเลยไหม” เกียร์เห็นดังนั้น ก็หันไปถามเพื่อนๆ ไหนๆมันก็รนหาที่ละ  

“เออ มึงเปิดกูตาม” ไวท์เสริม 

“เห้ย ใจเย็นพวกมึง วันนี้กูไม่อยากมีเรื่อง ผู้หญิงคนนี้กูไม่ได้อะไร แบ่งให้แม่งไปแดกเถอะ ทำทาน”แอร์พอร์ตพูดจบก็ยกแก้วเหล้าขึ้นมาดื่มกับเพื่อนของตัวเองต่อ  

แอร์พอร์ตก็นั่งดื่มไป คุยกับเพื่อนไป ในระหว่างที่แอร์พอร์ตกำลังนั่งดื่ม ก็ต่างมีผู้คนไม่ว่าจะเป็นหญิงหรือชาย เข้ามาขอทำความรู้จักกับเขา และชวนไปต่ออย่างไม่ขาดสาย แต่เขาก็ไม่ได้ไปไหนกับใครทั้งสิ้น เพราะตนก็ไม่ได้ถูกใจใครเป็นพิเศษ เลยนั่งอยู่ที่โต๊ะกับเพื่อน ในกลุ่มต่อ ถ้าไปต่อกับคนที่ไม่ถูกใจ ขอเลือกที่จะนั่งเมากับเพื่อนต่อดีกว่า  

กลุ่มของเขามีทั้งหมดสี่คน มีแอร์พอร์ต เคน ไวท์ และเกียร์ ทั้งสี่คนคบกันมาตั้งแต่อยู่มอต้น เขาจะชอบไปไหนมาไหนด้วยกันเสมอ ใครคนใดคนหนึ่งในกลุ่มมีเรื่อง ที่เหลือก็จะตามไปช่วย เรียกได้ว่าเป็นทั้งเพื่อนกินและเพื่อนตายเลยก็ว่าได้  

“เห้ย พวกมึงเดี๋ยวกูมานะ ไปดูดบุหรี่แปป” แอร์พอร์ตบอกเพื่อนๆในกลุ่ม และลุกเดินออกมาเพื่อสูบบุหรี่ ที่ข้างนอกร้าน ระหว่างที่เขายืนสูบบุหรี่อยู่คนเดียว เขาก็หันไปเห็นไม้ก็เดินออกมาพร้อมกับเพื่อนๆในกลุ่มของไม้  

“เอ้า สวัสดีเพื่อนรัก” ไม้พูดออกมา แอร์พอร์ตไม่ได้ตอบอะไรไป เพียงแค่มองหน้าของคนที่เข้ามาทัก และยืนสูบบุหรี่ต่อ 

“มองหน้ากูแบบนี้ แสดงว่าเห็นเมียเก่ามึงแล้วสิ” ไม้เย้ยแอร์พอร์ตด้วยชัยที่เหนือกว่า แต่เขาช่างไม่รู้อะไรเลยว่าคนตรงหน้าเขาไม่ได้มีแม้แต่ความอยากได้คนคนนี้คืนมาแม้แต่นิดเดียว 

“แล้ว” แอร์พอร์ตพ้นควันบุหรี่ใส่หน้าของไม้ที่อยู่ตรงข้าม และตอบออกมา 

“ก็เปล่า จะว่าไปก็เด็ดดีนะ บริการกูถึงใจสุดๆเลยว่ะ หึหึ”ไม้พูดเสร็จก็เดินไปตบไหล่แอร์พอร์ต และกระซิบไปที่หูของแอร์พอร์ตว่า 

“ระวังน้องสาวมึงไว้ดีๆล่ะ พี่เขย” แอร์พอร์ตได้ยินดังนั้น ทำให้ความโมโหที่มีอยู่ในตัวของเขาเพิ่มขึ้นเป็นอีกเท่าตัว ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไรก็ตาม แต่เขาไม่ควรพูดแบบนี้ออกมา 

"ผลั้วะ" แอร์พอร์ยกแขนขึ้นมาและซัดเข้าไปเต็มๆที่บริเวณริมฝีปากของไม้ ทำให้มีเลือดสีแดงสดไหลออกมาไหลออกมา ทำให้เพื่อนในกลุ่มของไม้ต่างกันกรูเข้ามา ที่แอร์พอร์ต 

"มึงจำไว้นะ คนขี้แพ้ยังไงมันก็แพ้อยู่วันยังค่ำ"แอร์พอร์ตกระชากคอเสื้อไม้ขึ้นมา และตะโกนด่าไม้ออกไป 

“เห้ยพวกมึง ไม่ต้อง คนมองหมดละ” ไม้ไม่ได้ตอบโต้อะไร เพราะกลัวเรื่องจะบานปลาย ไม้ไม่ได้อะไรเดินไปทางอื่น  

แอร์พอร์ตก็ยืนดูดบุหรี่ต่อ เพื่อช่วยให้อารมณ์ในใจของตัวเบาลง แต่แล้วสายตาของแอร์พอร์ตดันมองไปเห็นไม้ที่กำลังเดินไปหาใครบางคน เลยทำให้แอร์พอร์ตดับบุหรี่ทิ้ง แล้วเดินตามไปอย่างเงียบๆไม่ให้ไม้รู้ตัว แอร์พอร์ตที่แอบฟังไม้อยู่ห่างๆ ก็ทำให้ได้รู้ว่าผู้ชายที่ไม้คุยด้วยนั่นคือพี่ของไม้ ทำให้แอร์พอร์ตนึกอะไรดีๆออกมา 

“หึหึ มึงคิดผิดมาก ที่มึงจะมายุ่งกับน้อง งั้นให้กูล่อพี่มึงก่อนแล้วกัน” เขาพูดขึ้นมาเบาๆ และเดินกลับโต๊ะมาอย่างอารมณ์ดี 

เขาเดินกลับโต๊ะมา เพื่อนๆก็ต่างถามว่าเขานั้นหายไปไหนมา แค่ไปสูบบุหรี่ทำไมนาน แอร์พอร์ตไม่ได้ตอบอะไร และนั่งนึกถึงเรื่องที่ตนจะทำ ไม่นานเป้าหมายของเขา ก็เดินเข้ามาในผับแล้วก็มีกลุ่มของไอ้ไม้เดินตามมากับคนอื่นๆอีกสองคน แอร์พอร์ตนั่งรอเวลาอยู่สักพัก เขารออาศัยจังหวะที่ทุกคนบนโต๊ะของไม้เผลอ 

จนไม่นานร่างบางก็ลุกขึ้นเดินไปห้องน้ำ แถมโชคยังเข้าข้างแอร์พอร์ตอีกด้วย เพราะไม่มีใครตามร่างบางออกไปสักคน แอร์พอร์ตจึงลุกขึ้นเดินตามไป ก่อนที่เขาจะลุกไป เขาก็ไม่ลืมที่จะลาเพื่อนๆ  

“พวกมึงกูกลับก่อน มีเรื่องต้องให้จัดการว่ะ” แอร์พอร์ตควักกระเป๋าตังค์ออกมา และเอาเงินจำนวนหนึ่งให้ค่าเหล้าในส่วนของตัวเองกับเพื่อน 

แอร์พอร์ตเดินตามเข้าไปในห้องน้ำ แต่สิ่งที่เกิดขึ้นตอนที่เขาไปถึงห้องน้ำ คือเป้าหมายกำลังโดนผู้ชายที่อยู่ในห้องน้ำลวนลาม นี่ขนาดเขารีบตามมาแล้ว เขาจึงรีบเดินเข้าไปช่วยแยกร่างบางออกจากผู้ชายกลุ่มนั้น  

“เห้ย มึงจะมายุ่งอะไร นี่ไม่ใช่เรื่องของมึง น้องเขาจะไปกับพวกกู”ชายฉกรรจ์พูดออกมา 

“นี่แฟนผมครับ เขางอนผมแล้วหนีมาเที่ยว” แอร์พอร์ตแกล้งออกกลอุบาย แล้วโกหกออกไป  

“ขอตัวนะครับ” แอร์พอร์ตลากคนที่ไม่รู้เรื่องออกมาจากห้องน้ำ แล้วเดินไปที่รถของตัวเอง  

ปกติในคืนวันศุกร์ หรือวันไหนที่เขามีนัดออกมาดื่มกับเพื่อน เขามักจะไม่ค่อยกลับบ้านของตัวเอง แต่มักจะไปนอนที่คอนโดของเขาเอง คอนโดแห่งนี้แอร์พอร์ตเก็บเงินซื้อเอง ไม่ได้รบกวนเงินของพ่อแม่ แอร์พอร์ตชอบออกไปแข่งรถ เวลาที่เขาชนะจำนวนเดิมพันที่สูงหลายหลัก ก็ตกเป็นของเขา หรือบางก็มาจากการเล่นพนัน แอร์พอร์ตจะมีทริคที่ใช้ในการเล่น ทำให้ในการที่เขาเล่นแต่ละครั้งจะได้เงินมาเยอะมากๆ เงินบางส่วนถูกนำไปเก็บ บางส่วนก็ถูกนำมาลงทุนต่อ  

เขามักจะไม่ค่อยชอบขอเงินพ่อหรือแม่ นอกจากยามที่เขาขัดสนจริงๆถึงจะเอ่ยปาก แต่มีหรอที่คนเป็นพ่อเป็นแม่จะไม่ให้ ถึงแม้จะถูกปฎิเสธ ก็ยังมีเงินจำนวนนึงโอนเข้ามาในบัญชีของเขาอยู่ดี ในเมื่อโอนเข้ามาแล้วก็ปล่อยให้มันถูกเก็บไว้อย่างนั้นแหละดีแล้ว  

เสื้อผ้า รองเท้าและข้าวของแบรนด์เนมต่างๆที่เขามี เขาก็หาเงินซื้อด้วยตัวเอง ยกเว้นรถคันที่เขาใช้ รถคันนี้คุณปู่เขาให้เป็นของขวัญวันเกิด ส่วนเจ้าแอร์เพลนแฝดน้องของเขาก็ได้เช่นกัน แต่ทางบ้านไม่อนุญาตให้แอร์เพลนขับ จึงยังไม่ซื้อแต่เก็บไว้เมื่อแอร์เพลนจะเข้ามหาลัยแล้วค่อยซื้อ ในระหว่างนี้ให้แอร์พอร์ตเป็นสารถีรับส่งน้องไปก่อน 

“เห้ย นายพาฉันไปไหนเนี่ย” ร่างบางที่นั่งอยู่ข้างๆผม พอเริ่มมีสติ ก็เอ่ยทักขึ้น 

“เอ้า รู้สึกตัวแล้วหรอ”ผมถามออกไป แต่รางบางก็พยายามจะเปิดประตูออก เพื่อลงจากรถ 

“หยุด แล้วนั่งเฉยๆ คุณรู้ตัวบ้างไหมว่าถ้าผมเข้าไปช่วยไว้ไม่ทัน คุณจะโดนรุมโทรม”  

“จอด ฉันจะลง”แอร์พอร์ตไม่ได้ตอบอะไรออกมา แต่ขับรถต่อไปด้วยความเร็ว เพื่อที่จะให้ถึงคอนโดให้เร็วที่สุด ไม่นานเขาก็เปิดไฟเลี้ยว แล้วเลี้ยวเข้าไปในคอนโดของเขา พอถึงแล้วแอร์พอร์ตก็ดับเครื่อง เดินลงจากรถ 

“ลงมา”แอร์พอร์ตเดินไปเปิดประตูฝั่งที่ร่างบางนั่งอยู่ออก แต่คนในรถก็ยังไม่ยอมลง จนแอร์พอร์ตเข้าไปกระชาก และดึงให้ร่างบางลุกออกมา 

“บอกให้ลงดีๆ ไม่ชอบหรอ”แอร์พอร์ตปิดประตู และกระชากร่างบางให้เดินตามเขาเข้าไป 

“ปล่อย บอกให้ปล่อยไงวะ” ร่างบางพยายามสะบัดมือของเขาออก และในที่สุดก็หลุดออกมาจากแร์พอร์ตจนได้ ร่างบางได้โอกาสจึงพยายามทรงตัวแล้ววิ่งหนี แต่สภาพของเขาในตอนนี้ที่กำลังสะลึมสะลือ และยังมีอาการเมาจากการดื่มมาเมื่อกี้อีก 

“กูบอกให้ตามมาดีๆ ไม่รู้เรื่องหรอ ชอบให้เจ็บตัวรึไงวะ” แอร์พอร์ตวิ่งตามไป พอจับตัวของคนที่กำลังจะหนีได้ แอร์พอร์ตชกเข้าไปที่ท้องของร่างบาง ร่างบางเจ็บจนล้มลงไปกองที่พื้น  

“โอ้ย ปล่อยกู”ร่างบางร้องออกมา แอร์พอร์ตจับร่างบางขึ้นมา แล้วอุ้มร่างบางขึ้นไปพาดที่บ่าของตนเอง เดินเข้าไปในคอนโด  

ฤทธิ์ของร่างบางไม่หมดลงง่ายๆ เขาทั้งทุบและตีไปที่หลังของแอร์พอร์ต และกัดไปที่ไหล่ของแอร์พอร์ต ซึ่งเขาไม่รู้เลยว่า เขากำลังทำให้แอร์พอร์ตโมโหมากขึ้นเรื่อยๆ แอร์พอร์ตเดินออกจากลิฟท์ และเดินไปเปิดประตูห้องของตัวเอง และโยนร่างบางลงไปที่โซฟา จากที่เขาจุกอยู่แล้ว ทำให้เขาจุกมากขึ้นกว่าเดิมอีก มือบางกุมไปที่ท้องของตัวเอง และพยายามจะลุกขึ้น 

“อยากกัดนักใช่ไหม มึงเป็นหมาหรอ” แอร์พอร์ตกระชากคอเสื้อของร่างบางเข้ามาใกล้ และตบเข้าไปที่หน้าของคนที่กัดเขาไปเมื่อกี้  

“เพี๊ยะ”หน้าขาวขึ้นเป็นรอยแดงจากนั้นเขาจับใบหน้าขาวหันมาให้ตรงกับหน้าเขา และกดปากของเขาลงไปบดจูบกับคนตรงหน้า ลิ้นร้อนชอนไชเข้าไปชกชิมความหวานจากอีกคน ทั้งดูดเม้มและกัดไปที่ริมฝีปากของคนใต้ร่าง ทำให้ปากของคนตรงหน้าบวมและมีเลือดออกมา เขาไม่ได้สนใจอะไรอยู่แล้วดีซะอีก ยิ่งเห็นมันเจ็บเขายิ่งสะใจ จูบที่บาวนานเข้าคนใต้ร่างเริ่มขาดอากาศหายใจ 

“อื้อ อื้อออ” ฝ่ามือเล็บทุบตี และไปที่แอร์พอร์ต เขาจึงคลายจูบออก คนตัวเล็กกว่ายกมือขึ้นและฟาดเข้าไปยังคนตรงหน้า 

“เพี๊ยะ” แอร์พอร์ตเอามือขึ้นมาลูบตรงบริเวณที่โดนตบ 

“ทำไม มึงจะเอากูมาทำอะไร”ร่างบางตะคอกใส่แอร์พอร์ต เขาไม่รู้เรื่องอะไรเลย ทำไมต้องทำกับเขาแบบนี้ 

“หึ ทำไมหรอ มึงก็ไปถามไอ้น้องตัวดีของมึงสิ” 

“น้องอะไรของมึง กูไม่มีน้อง”เขาตอบแอร์พอร์ตออกมา เขานั้นไม่มีพี่น้องจริงๆแม้แต่พ่อแม่ของเขายังไม่รู้เลยว่าคือใคร 

“สันดานของพวกมึงนี่มันตอแหลกันชิบหาย กูคิดไว้แล้ว” แอร์พอร์ตเดินเข้าไปและใช้มือท้าวโซฟาไว้ และใช้อีกมือลูบไปที่หน้าของคนตรงหน้าเขา และตบเบาๆ 

“แต่ไม่เป็นไร กูจะใจดีตอบมึงก็ได้”  

“ไอ้น้องชั่วๆของมึง มันจะเอาน้องสาวกูไปทำแบบเดียวที่กูกำลังจะทำกับมึงไง” น้องอะไร ร่างบางไม่เข้าใจในสิ่งที่ร่างสูงบอก 

“แต่มึงรู้ไหม ไอ้น้องชั่วของมึง มันพลาด พลาดที่ให้กูรู้ว่ามึงเป็นพี่มัน กูเลยจะทำให้มันรู้ว่า การที่จะมายุ่งกับคนในครอบครัวของกู มันจะเป็นยังไง”แอร์พอร์ตพูดในสิ่งที่ตนรู้สึกออกมา เรื่องผู้หญิงเขาไม่ว่า ถ้ามันจะยุ่ง แต่น้องสาวของเขาอย่ามายุ่งหรือแตะเป็นอันขาด เขานั้นรักน้องสาวของเขามากๆ ใครหน้าไหนก็ห้ามยุ่ง และเรื่องที่คนตรงหน้าบอกว่าไม่มีน้อง เขาไม่เชื่อ เพราะเขาคิดว่าใครก็ต้องการที่จะเอาตัวรอดจากสถานการณ์แบบนี้กันทั้งนั้น  

“กูไม่มีน้องไอ้สัส ปล่อยกูไปได้แล้ว แล้วมึงจะไปแก้แค้นใครมันก็เรื่องของมึง กูไม่เกี่ยว ถอยไป” ร่างบางตรงหน้าพูดออกมา และตบเข้าไปทีหน้าแอร์พอร์ตอีกหนึ่งที ทำให้แอร์พอร์ตเสียหลักเซ ร่างบางได้โอกาสจึงรีบวิ่งหนีแอร์พอร์ต แอร์พอร์ตที่เสียหลักไปเมื่อกี้ ก็เดินเขาไปหาร่างบางอย่างช้าๆ เพราะประตูห้องของเขา ต้องใส่รหัสก่อนถึงจะออกได้ ต่อให้วิ่งเร็วแค่ไหนก็ออกไปไม่ได้อยู่ดี  

“จะออกหรอ มึงอย่าโง่หน่อยเลยว่ะ” แอร์พอร์ตกระชากตัวร่างบาง เดินเข้ามาในห้อง และเหวี่ยงร่างบางไปบนเตียงอีกครั้ง  

“เพี๊ยะ เพี๊ยะ” แอร์พอร์ตตบไปที่หน้าของคนตรงหน้าอีกสองที 

“นี่ ที่มึงตบกูสองที อย่าคิดจะมาตบกูอีกจำไว้” เขาชี้ลงไปที่หน้าของร่างบาง  

แอร์พอร์ตกระชากคนตรงหน้าขึ้นมาอีกหนึ่งครั้ง และดึงร่างบางที่ให้เดินตามเขาไป และดันตัวของร่างบางให้ติดกับประตูกระจกตรงระเบียง เขาปลดหัวเข็มขัดออก ปลดกระดุมกางเกง และลูดซิปลง คนข้างล่างที่รู้ชะตากรรมของตัวเอง ว่าเขากำลังจะเจออะไรต่อจากนี้ ก็ดิ้น และพยายามจะหนีออก 

“อย่าดิ้น อยู่เฉยๆ” แอร์พอร์ตบอกคนตรงหน้าออกมา แต่ร่างบางไม่ฟังเขา และยังดิ้น แอร์จับแขนทั้งสองข้างของคนตรงหน้ามาล็อคไว้ที่ข้างหลัง และใช้มืออีกข้างถอดกางเกงของคนตรงหน้าออก ให้เหลือเพียงแค่กางเกงชั้นในและเสื้อของร่างบาง  

“กูบอกให้อยู่อยู่เฉยๆไง มึงเสือกดื้อ” แอร์พอร์ตดึงเข็มขัดออกมาจากเอวตัวเอง มืออีกข้างก็ล็อคมือทั้งสองขึ้นไปไว้เหนือหัวของคนที่ถูกกระทำ เข็มขัดหนังสีดำ ถูกฟาดเข้าไปที่ก้นทั้งสองข้างของร่างบางอย่างแรง 

“โอ้ยยยย เจ็บ เจ็บแล้ว” 

“ปล่อยกู อย่าทำแบบนี้กับกู กูไม่มีน้อง เชื่อกูเถอะนะ โอ๊ย จะ เจ็บ” น้ำตาใสค่อยๆไหลออกมาจากดวงตาคนตรงหน้า  

“เจ็บ เจ็บแล้ว กูไม่ได้ทำอะไรผิด อย่าทำแบบนี้กับกูเลย ฮือ ฮือ” ร่างบางร้องออกไห้ออกมา แอร์พอร์ตก็ยังไม่หยุดฟาดเข็มขัดลงไป 

“มึงจะยังเสือกดื้ออีกไหม ยอมกูมันก็จบแล้ว” แอร์พอร์ตฟาดเข็มขัดเข้าไปอีกหลายที  

“ฮื้ออออ กูเจ็บ อย่าทำกู เจ็บแล้ว กูยอมแล้ว กูยอมมึงแล้ว” แอร์พอร์ตฟาดลงไปอีกครั้ง เขาจับมือทั้งสองผูกด้วยเข็มเขัด แอร์พอร์ตจับแก่นกายของตัวเองออกมาจากกางเกงชั้นใน และชักขึ้นชักลง ขาทั้งสองข้างแทรกไปตรงกลางหว่างขาของร่างบาง ทำให้ขาของร่างบางทั้งสองข้างกางออก แอร์พอร์ตบดเบียดแก่นกายของตนเองเขากับสะโพกของคนใต้ร่าง  

มือหนาเข้าไปลูบไล้บริเวณหน้าอกของคนตรงหน้า เขาใช้นิ้วค่อยๆเขี่ยไปที่ยอดอกทั้งสอง และหยิกลงไปที่บริเวณยอดอกนั้น มือที่ว่างก็ล้วงลงไปที่เป้าของร่างบาง ลูบไล้เข้าที่แก่นกายของคนตรงหน้า เมื่อแก่นกายของของคนตรงหน้าโดนสัมผัสด้วยมือหยาบ ก็ตื่นตัว แอร์พอร์ตใช้นิ้วเขี่ยไปที่หัวของแก่นกายเล็ก เพื่อกระตุ้นอารมณ์ของอีกคนให้สูงขึ้นกว่าเดิม 

“อ่าส์ อื้ออออออ อื้มมมมม ยะ อย่า” แอร์พอร์ตเอามือออกมาจากเป้าของร่างบาง จับอีกคนพลิกตัวให้คว่ำหน้าลง และรูดกางเกงชั้นในข้างหลังขึ้นตึง ก้นขาวโผล่เด้งออกมาอย่างชัดเจน รอยเข็มขัดที่ฟาดจนขึ้นสีคล้ำเป็รอยยาวพาดกันสามสี่รอย แอร์พอร์ตบีบขย้ำไปก้นกลมสองข้างอย่ามันส์มือ กางเกงชั้นในถูกดึงขึ้นตึงสลับกับขยับลง ทำให้แก่นกายเล็กเสียดสีกับผ้านั้น จนคนใต้ร่างอย่างจะปลดปล่อยมันออกมา เขารู้ว่าตอนนี้คนใต้ร่างของเขาต้องการอะไร แอร์พอร์ตพาร่างบางขยับออกมาจากประตูกระจกนั้นเพื่อเว้นระยะให้ร่างบางเห็นตัวเองในกระจก 

“แหกตาดูซะ ดูร่างกายร่านๆของมึง”มือหยาบจับหน้าเรียวหันไปมองกระจกที่สะท้อนภาพ พวกเขาออกมา 

-ตอนแรกมาแล้วทุกคน อ่านแล้วเป็นยังไงกันบ้างคะ 

-ยินดีต้อนรับทุกคนเลยน้า ทั้งที่ติดตามเราอยู่แล้วและคนที่พึ่งเข้ามาใหม่ด้วย 

-ตอนต่อไปแซ่บแน่ ต้องเลือดหมดตัวกันไปบ้างแหละ ฉันรู้ว่าพวกเธอขัดใจ ที่ฉันตัดจบ ใจบาปเชิญทางนี้ค่ะ 

-แอร์พอร์ตมันร้ายเห็นไหม ว่าพ่อดุแล้ว ลูกดุกว่าพ่ออีก หลานพวกเธอนะมันใช่ย่อยหรอ ป๊านีโน่ชิดซ้ายไปเลย 

-อ่านแล้วเป็นยังไงกันบ้าง เม้นท์บอกกันหน่อยนะคะ แล้วตอนต่อไปที่ทุกคนกำลังรอ เราจะรีบลงให้ 

-ขอดูหน่อย ว่าอยากอ่านกันจริงไหม 

-ใครมีคำถามเกี่ยวกับนิยายเรื่องนี้ เม้นท์ไว้ด้านล่างได้เลยนะ เดี๋ยวไรท์มาตอบค่าา