มาพบกันอีกแล้วหลังจากห่างหายกันไปเกือบครึ่งเดือน ตอนนี้เรากลับมาแล้วพร้อมกันข้าวปั้นและ2แฝดเรื่องราวจะเป็นยังไง ปวดหัวกันขนาดไหน เตรียมรอกันได้เลย~ ปล.1คอมเมนท์พูดคุยติชมกันได้เหมือนนะคะ 💛 ปล.2อยากให้คอมเมนท์กันเยอะๆว่าเป็นยังไงถูกใจกันไหมถ้าเจอคำผิดตรงไหนก็บอกกันได้นะค่ะเดี๋ยวเราจะเข้าไปแก้ให้ค่ะ💛 แต่ในมุมร้ายๆๆของเรื่องราว ก็ยังมีสิ่งดีๆ กำเนิดเกิดขึ้นมาในท้องน้อยๆนี้ "อิน" ลูกชายของผมกับมัน..... " อิน" ผม "อิน" อายุ 16 ปี ผมเป็นคนที่ ค่อนข้างดื้อ กวนส้นในบางเวลา (อันนี้ม๊าเป็นคนบอก 555) แต่ยังไงถ้าลองให้ม๊าอ้าปากด่าแล้วก็ ผมก็ต้องหยุดทันที ผมใช้ชีวิตกับม๊าสองคนที่อเมริกา จะมีบ้างที่ป้าซุป (พี่สาวม๊า) จะมาเยี่ยมบ้าง เราสองคนสนิทกันมาก ถึงจะเป้นแม่-ลูกกัน แต่ม๊าเลี้ยงผมให้กล้าคิด กล้าแสดงออก เวลามีเรื่องอะไรเราก็จะมาเล่าสู่กันฟังตลอด แถบจะไม่มีความลับต่อกัน รวมถึงเรื่องที่ว่าใครเป็นพ่อของผมด้วย....!!!  - Chapter 14 - **The Toy ของเล่น.** "ต่อไปเลิกยุ่งกับมันซะ!!" "ไร้เหตุผล ผมไม่มีวันเลิกยุ่งกับสนแน่นอนเขาเป็นเพื่อนคนเดียวในคลาสของผม" "แล้วยังไง ไม่มีเพื่อนก็ไม่ตายหรอกน่ะ" "ผมกับสนเป็นเพื่อนกันตั้งแต่มาสอบเข้าที่นี่ ผมเป็นเพื่อนกับสนมานานก่อนจะมาเจอคุณอีก. ดังนั้นอย่ามาบังคับผมซะให้ยากเลย" "อย่ามาทำถือดีฟ้าสาง ใจดีให้มากๆแล้วไม่รู้จักเกรงใจต้องให้ร้ายหรือไง" "คุณควรมีเหตุผลมากกว่านี้คุณใต้ฝุ่น ถ้าคุณจะให้ผมเลิกคบเพื่อนเพราะความงี่เง่าของคุณผมไม่ยอม" "ฟ้าสาง!!! แล้วทำไมต้องให้มันจับ ทำไมต้องแนบชิดกันขนาดนั้น" "ผมจะเป็นลม สนเห็นว่าผมเดินไม่ไหวก็เลยประคองไปนั่งพักรอคุณ แต่คุณก็ไปต่อยสนจนปากแตก" "แล้วทำไมไม่อธิบายตั้งแต่แรกอมอะไรอยู่" "แล้วคุณฟังใครพูดสักคนไหมคุณใต้ฝุ่น" ฟ้าสางกอดอกแล้วเชิดหน้ามองออกไปด้านนอกไม่อยากพูดไม่อยากเถียงกับเขาแล้วยิ่งพูดยิ่งเถียงฟ้าสางยิ่งเหนื่อยหน่วงๆในท้องไปหมด "เออ....ขอโทษ. จะทำอะไรก็ทำ" "คุณมันก็เป็นซะอย่างเงี้ย" "ก็ขอโทษแล้วไงจะบ่นทำไมนัก!!" ยังเถียงไม่ทันจะเสร็จโทรศัพท์ของเขาก็ดังขัดขึ้นมาซะก่อนเขาก้มดูก่อนจะกดรับไม่ได้พูดอะไรกับปลายสายมากนักก็กดวางไป "คืนนี้นอนคนเดียวนะ จะกลับบ้าน" "เชิญครับ ตามจริงคุณจะไปไหนก็ได้นะครับไม่เห็นจะต้องบอกผมเลยเราไม่ได้เป็นอะไรกันซะหน่อย" "ฟ้าสาง!!" เขาหันมากดเสียงต่ำใส่ฟ้าสางทำเป็นไม่สนใจเขา ตามความเป็นจริงแล้วเราทั้งสองคนไม่ได้เป็นอะไรกันทั้งนั้นที่ฟ้าสางอยู่กับเขาก็เพราะเรื่องคลิปและรูป ทุกอย่างเกิดขึ้นเพราะความคิดที่เขาอยากจะทำลายอยากจะแยกฟ้าสางออกจากพี่ชายเขาเท่านั้นไม่มีความผูกพันธ์เฉกเช่นคนรักส่วนเด็กที่เกิดมันคือความไม่ได้ตั้งใจฟ้าสางเองก็ไม่คิดว่าตัวเองท้องได้ ได้แต่คิดในใจถ้าสักวันพี่พายุรู้จะเสียใจแค่ไหนจะรับเรื่องแบบนี้ได้ไหมฟ้าสางอยากจะบอกเขาว่าไม่ได้ตั้งใจให้เกิดเรื่องแบบนี้ "เป็นอะไรอยู่ๆก็ทำหน้าซึม" "เปล่าครับ ผมแค่รู้สึกเครียดๆขึ้นมา" "อืม ไม่ไปส่งที่ห้องนะ" "ครับ " ฟ้าสางเปิดแชทคุยกับคนที่เป็นผู้ชายแล้วเกิดตั้งท้องเขาบอกฟ้าสางว่าถึงเราจะตั้งท้องได้แต่เราไม่สามารถคลอดเองได้จำเป็นต้องผ่าคลอด เขาส่งรูปรอยผ่าคลอดแล้วก็เบบี้ตัวน้อยมาให้ดูเด็กแข็งแรงดีทุกประการโชคดีที่แฟนเขาคอยช่วยเหลือและดูแลตลอดทำเอาฟ้าสางถึงกับอิจฉา "เด็กน่ารักจัง" ยิ้มให้กับเด็กในรูปจนเผลอยกมือขึ้นลูบท้องตัวเองเจ้าตัวเล็กที่อยู่ในนี้จะเป็นยังไงบ้างนะ พิมพ์ตอบโต้กันไปมาเขาให้คำแนะนำกับฟ้าสางหลายอย่างมากเป็นสิ่งที่เกิดขึ้นจริงกับตัวเขาไม่มีตามหมอแนะนำ ถ้าปวดท้องหน่วงมากๆให้รีบไปหาหมอทันทีถึงหมอจะบอกว่าครรภ์ผู้ชายแข็งแรงกว่าของผู้หญิงก็ตามการมีเพศสัมพันธ์ช่วงตั้งครรภ์อ่อนๆอันตรายพอสมควรคุณพ่อต้องเซฟแรงห้ามรุนแรงเด็ดขาด พอถึงตรงนี้ฟ้าสางได้แต่ถอนหายใจคุณใต้ฝุ่นน่ะเหรอเขายังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าฟ้าสางท้อง ในเมื่อพิมพ์คุยแชทไม่ทันใจก็โทรคุยกันซะเลยเขาบอกว่าจะส่งของใช้จำเป็นสำหรับคนท้องมาให้ฟ้าสาง เขาบอกว่ามีเยอะจนใช้ไม่หมดบางอย่างเขาบอกว่าหาซื้อที่ไทยอยากมาก หยุดคิดสักพักก่อนจะบอกที่อยู่ร้านเจ้ปรายไปถ้าเกิดให้ส่งมาที่นี่คุณใต้ฝุ่นรู้เข้าคงระเบิดลงใส่ฟ้าสางแน่ๆอีกอย่างคือฟ้าสางยังไม่พร้อมที่จะบอกเขาเรื่องลูก หลังจากผมกลับมาจากบ้านผมมองว่าฟ้าสางแปลกๆไปติดโทรศัพท์บ่อยเหมือนคุยกับใครบางคนอยู่ ซึ่งไม่ใช่พี่ชายผมแน่ๆรายนั้นเปลี่ยนเบอร์โทรไปแล้วตอนนี้ก็เรียนต่อปกติดีแต่ที่ไม่ปกติคือแม่บอกว่าพี่พายุยังถามหาฟ้าสางอยู่ของทุกชิ้นยังเก็บไว้แล้วเอาติดตัวไปด้วยแม่อยากจะล้างสมองพี่พายุแต่ตอนนี้ยังทำอะไรมากไม่ได้กลัวพี่พายุจะเป็นบ้า "คุยกับใคร" "อะ...อ๋อ คุยกับเจ้ปรายน่ะคุณ" "เอาโทรศัพท์มานี่!!!" "เดี๋ยวคุณ...ไม่มีอะไรหรอกจริงๆนะ" "กูบอกให้เอาโทรศัพท์มา" "คุณคือว่า...." ฟ้าสางยังพูดไม่ทันจบโทรศัพท์ในมือก็ถูกเขาแย่งไปเขากดเข้าบันทึกการโทรเข้าโทรออกทันทีแล้วหันหน้าจอมาให้ฟ้าสางดู "เบอร์ใคร...!!!" "คือ..." ฟ้าสางคิดไม่ทันหลับตาหนีทุกครั้งที่เขาตะคอกใส่มือข้างนึงก็คว้าต้นแขนฟ้าสางเอาไว้บีบแรงๆจนมันขึ้นรอย "กูถามว่าเบอร์ใคร" "พะ....เพื่อนผม ผมให้เขาสอนเรื่องเรียนให้" โกหกคำโตกลืนน้ำลายแทบไม่ลงคอ เขาเหมือนจะคลายมือลงแต่เสียงการแจ้งเตือนแอพพิเคชั่นแชทก็ดังสวนขึ้นมาซะก่อนเขาหันมันกลับไปดูใบหน้าคมฉายแววโกรธสุดขีด "จอนนี่...!!!" "คุณใต้ฝุ่นผมอธิบายได้ คุณฟังผมก่อนนะ" "เพื่อน...หรือลูกค้าเก่ากูไม่น่าปล่อยให้มึงไปที่ร้านเลย ถึงว่ากลับมาทำท่าหมดแรงเหมือนจะตายที่แท้มึงมันก็สันดารเดิม!!!" "หยุดนะคุณใต้ฝุ่น คุณจะดูถูกผมมากไปแล้ว" "ดูถูกแค่นี้มันยังน้อยไป กูเห็นเงียบๆนึกว่าจะเลิกทำแล้วสุดท้ายมึงก็แอบไปทำ ไปนอนกับมันมากี่ครั้งแล้วกูไม่อยู่นี่คงเริงร่าน่าดูเลยนะ เหี้ยเอ๊ย!!!" เพี๊ยะ!!! "หยุดว่าผมด้วยปากพล่อยๆของคุณซะ คุณมันก็มีแต่ความคิดต่ำๆ" "ใช่กูมีแต่ความคิดต่ำๆ แล้วก็การกระทำต่ำๆ!!!" ยังไม่ทันได้ตั้งตัวดีนักเขาก็กระชากฟ้าสางแล้วจับกดลงกับเตียงนอนมือหนาค้ำลำคอเล็กเอาไว้สีหน้าโกรธเคือง "คุณใต้ฝุ่น....หยุด แค่กๆหยุดเดี๋ยวนี้" เสื้อนอนตัวบางถูกเขาปลดกระดุมออกด้วยความรวดเร็วมือหนาฉุกกระชากให้มันหลุดออกจากกายขาวบาง "กูไม่หยุด...ในเมื่อมึงท้าทายกู!!!" ริมฝีปากหนาซุกไซร้อยู่ที่ซอกคอขาวทั้งขบทั้งกัดฝากรอยแดงช้ำเต็มไปหมดเขาทำอย่างไม่รู้จักพอมือหนาบีบเค้นยอดอกสวยอย่างหนักมือ ฟ้าสางนิ่วหน้าด้วยความเจ็บน้ำตาคลอตั้งแต่ท้องก็มักจะเจ็บที่หน้าอกตลอดเวลามันทั้งตึงทั้งคัด "ผมเจ็บ...หยุดคุณใต้ฝุ่น " เขาไม่ได้สนใจในสิ่งที่ฟ้าสางพูดเลยสักนิดมือหนาฉุดเอากางเกงชุดนอนตัวบางร่นออกไปจากเรียวขาสวย ใบหน้าคมซุกลงไปแทะเล็มความหวานจากยอดอกสวยที่มันอิ่มเอมเต็งตึงกว่าปกติ มือหนาคว้าแกนเล็กเอาไว้แล้วขยับมันขึ้นลงเริ่มทำหน้าที่ปลดปล่อยน้ำคาวขุ่น "คุณใต้ฝุ่นหยุด.......ผมขอร้อง โอ๊ยยมันเจ็บ" "กูไม่หยุดมึงได้ยินไหม....ไม่หยุด!!!" คำขอร้องอ้อนวอนไม่เป็นผลสองมือเล็กจับที่หัวไหล่หนาของอีกฝ่ายแน่นเปียงหน้าหนีน้ำตาหยดเล็กไหลลงมาไม่หยุด "อ๊ะ....อ๊า...ฮึก ปล่อย!!!" ฟ้าสางปลดปล่อยน้ำสีขุ่นออกมาจนเลอะเทอะเต็มฝ่ามือของใต้ฝุ่นหอบหายใจอย่างทรมานมันเหมือนจะขาดใจยังไงไม่รู้ "ปากบอกให้กูหยุด.....แต่มึงก็ยังต้องการ" เสียงดุเข้มสายตาเกลียดชังกับมาอีกครั้งเขาจ้องฟ้าสางอย่างหยามเหยียดฟ้าสางไม่ชอบสายตาแบบนี้มันเจ็บ มันเจ็บในอก ยังไม่ทันที่จะตั้งตัวนิ้วมือที่เปรอะเปื้อนน้ำสีขุ่นก็สอดเข้าที่ช่องทางคับแคบทันทีจนฟ้าสางสะดุ้งสุดตัว ถึงแรงจะน้อยแต่จะไม่ยอมให้เขาทำรุนแรงแบบนี้อีกรวบรวมแรงทั้งหมดที่มีพลักดันคนที่คร่อมตัวอยู่ให้ออกห่างแต่มันไม่เป็นผลเขาแทบจะไม่ขยับเลยด้วยซ้ำ ความรุนแรงคือทางออกสุดท้ายที่ฟ้าสางเลือกใช้ เพียะ!!! ฝาดฝ่ามือเล็กกระทบลงที่ใบหน้าคมจนมันสะบัดไปตามแรงใต้ฝุ่นหยุดชะงักการกระทำทุกอย่างลงในทันทีเขาจับที่มุมปากของตัวเองที่มีเลือดไหลซึมเพราะมันปริแตกก่อนจะหันกับมามองฟ้าสางอีก "ในเมื่อคุณไม่ฟัง ผมจำเป็นต้องใช้วิธีนี้ ลุกออกไปคุณใต้ฝุ่น!!" พลักเขาให้ออกห่างจากตัวเองแล้วขยับหนีคืนนี้ฟ้าสางคงต้องอาศัยโซฟาเป็นที่หลับนอนสถานการณ์แบบนี้คงเข้าหน้ากันไม่ติด "กล้ามาก...กล้ามากฟ้าสาง" เสียงเข้มกดต่ำหลังจากนั้นร่างของฟ้าสางก็ลอยหวือจากแรงเหวี่ยงมหาศาลก่อนที่เขาจะทุ่มร่างนั้นลงกับเตียงนุ่มแต่ต่อให้นุ่มแค่ไหนด้วยความรุนแรงขนาดนี้มันทำให้ฟ้าสางรู้สึกเจ็บร้าวไปทั้งตัวจุกจนขยับแทบจะไม่ได้ เพียะ!!! เมื่อกลับมาคร่อมร่างของฟ้าสางได้เขาก็ฟาดฝ่ามือใส่แก้มนิ่มทันทีฟ้าสางลืมไปเสียสนิทคนอย่าใต้ฝุ่นตาต่อตาฟันต่อฟันฟ้าสางตบเขา เขาก็ตบฟ้าสางกลับ ฟ้าสางหน้าชาถึงกับนอนนิ่งเจ็บร้องไห้ไม่ออกอย่าว่าแต่ร้องไห้เลยแค่เค้นเสียงร้องก็ไม่มีได้แต่ปล่อยให้ความเจ็บซึมเข้าสู่โซนประสาท "มันเป็นใคร....ตอบมาฟ้าสาง !!!" "ผมยังบอกคุณตอนนี้ไม่ได้ แต่ได้โปรดเชื่อใจผมมันไม่ใช่แบบที่คุณคิด" "ปกป้องมัน งั้นก็รับกรรมไป!!!" คำต่อลองไม่เป็นผลอีกต่อไปเขาคร่อมทับร่างฟ้าสางเอาไว้ทิ้งน้ำหนักลงมาที่ท้องมือเล็กพยายามปกป้องท้องตัวเองเอาไว้ ใต้ฝุ่นถอดเสื้อผ้าตัวเองออกด้วยความรวดเร็วเขาไม่สนใจอะไรทั้งนั้นต้องการเพียงลงโทษคนใต้ร่างที่ทำให้เขาโมโหจนสติแตกแบบนี้ เขาจับฟ้าสางให้นอนค่ำหน้าลงกับเตียงนุ่มพยายามดิ้นรนขัดขืนแต่ก็ยังคอยระวังท้องตัวเองเอาไว้ตลอดเวลาดิ้นแค่ไหนก็สู้แรงโมโหของอีกคนไม่ไหวเขากดแกนกายใหญ่แทรกผ่านช่องทางคับแคบทีเดียวจนสุดความยาวโดยที่ฟ้าสางไม่ทันได้ตั้งตัว "ฮึก...ฮือ...หยุดเถอะ ผมขอร้อง ผมขอโทษ" ฟ้าสางร้องไห้ออกมาเสียงดังปากก็พร่ำขอร้องและอ้อนวอนแต่มันก็ฟังแทบจะไม่ได้ศัพท์พยายามขอร้องให้เขาหยุด แต่คนเอาแต่ใจอย่างใต้ฝุ่นเขาไม่ยอมหยุดง่ายๆแน่เขาขยับกายตามจังหวะโดยไม่ปราณีคนที่ร้องไห้อย่างเจ็บปวดแถมยังจิ๊ปากอย่างนึกรำคาญ "ฮึก....ฮือ...ฮ้าา อ๊ะ" ฟ้าสางกำลังถูกเขาล่วงเกินทั้งๆที่ไม่เต็มใจ ไม่ได้รู้สึกดีไม่มีอารมณ์ร่วมเลยแม้แต่น้อย เม้มปากกลั่นเสียงสะอื้นนึกสงสารเพียงเด็กตัวน้อยๆในท้อง 'ลูกแม่ขอโทษ.....ขอโทษที่ปกป้องหนูไม่ได้' "ฮืออ คุณหยุดเถอะ......พอที" ชายหนุ่มหน้ามืดตามัวไม่สนใจอะไรทั้งนั้นเขาเอาอารมณ์เกรี้ยวโกรธเป็นที่ตั้งจับฟ้าสางให้พลิกตัวลงมานอนหงายก่อนจะสอดแกนกายใหญ่เข้าไปอีกครั้งด้วยความแรง และขยับกระแทกมันในทันที "จะร้องไห้ทำไม....กลัวขายตัวต่อไม่ได้หรือไง!!!" "ไม่...ไม่ใช่ อึก...ฮ้าา แค่กๆ" มือเล็กกุมท้องเอาไว้ทั้งจุกทั้งหายใจไม่ทันแข็งขาอ่อนแรงไปหมดแกนกายใหญ่ที่สอดใส่เขากระแทกกระทั้นความรุนแรงเข้ามาถี่รัวยึดเอาสะโพกกลมเอาไว้แน่นก่อนจะเปลี่ยนท่าทางใหม่อีกครั้งเขาดันขาเรียวขึ้นมาจนชิดแผ่นอกบางโถมกายใส่ฟ้าสางไม่ยั้งแรงใบหน้าหวานแดงก่ำดวงตาคลอไปด้วยหยดน้ำเสียงไอผสมกับเสียงครางของคนใต้ร่างเขากำลังทรมาน มือเล็กบีบไหล่หนาแน่นแรงส่งสองสามครั้งสุดท้ายที่เขากระแทกเข้ามาก่อนปลดปล่อยฟ้าสางได้แต่นอนนิ่งๆจุกเสียดและหน่วงในท้องมากๆมันบีบรัดจนหายใจไม่ทัน เขากำลังจะทำมันอีกรอบแต่ฟ้าสางทนไม่ไหวแล้วความทรมานเจ็บหน่วงในท้องฟ้าสางกลัวเสียลูกไปกุมท้องแน่นนอนตัวงอเวียนหัวอยากจะอาเจียน เขาพยายามจับขาฟ้าสางให้เหยียดตรงแต่ก็ถูกร้องห้ามเสียก่อน "ปะ....ปล่อย....ปล่อยผมก่อน อึก!!" อุแหวะ!!! แค่กๆ!!! ฟ้าสางรีบวิ่งตรงดิ่งลากสังขารเจ็บช้ำเข้าห้องน้ำทันทีปกติเขามักจะมีอาการแบบนี้ในตอนเช้า เวียนหัวอาเจียน เหม็นอาหาร เหม็นกลิ่นตัวของคนที่ชอบเข้ามาคุกคามรู้ว่าเขาไม่ได้สกปรก แต่ฟ้าสางแพ้กลิ่นเขาทั้งๆที่ไม่เคยเป็นมาก่อน จนเมื่อไม่กี่วันก่อนที่ฟ้าสางขอเขากลับไปหาเจ้เพราะสงสัยตัวเองและก็เริ่มไม่ค่อยแน่ใจ เจ้พาฟ้าสางไปตรวจแบบจริงจังคำตอบที่ได้มันยังดังก้องอยู่ในหูฟ้าสางอยู่เลย 'อาการของคุณ ทางการแพทย์ไม่ได้เรียกว่าป่วยหรอกครับ คุณแค่แพ้ท้องเท่านั้น คุณตั้งครรภ์ครับ' "มึงเป็นอะไร ช่วงนี้กูเห็นมึงอ้วกบ่อย พอกูเข้าใกล้ก็อ้วกเป็นโรคกระแดะหรือไง??!!!" "เปล่า....ผม...ผมก็แค่" "ก็แค่อะไร!!" เขาตะคอกใส่หน้าฟ้าสางเม้มปากแน่นไม่รู้ว่าตัวเองควรพูดดีไหมควรบอกเขาหรือเปล่าถ้าไม่บอกเขาต้องหาเรื่องบีบบังคับให้ฟ้าสางนอนด้วยถ้าเป็นแบบนั้น ลูก...ลูกจะเป็นอันตราย แล้วถ้าเขารู้ว่าฟ้าสางท้องเขาจะทำยังไงกับฟ้าสางแล้วก็ลูก "ผม..ฮึก...ผมท้อง" "มึงอย่ามาตลก....มึงจะท้องได้ยังไงมึงเป็นผู้ชาย" "ฮึก....ผมไม่รู้ ฮือออ ไม่รู้ หมอบอกว่าผมท้อง" เขาปล่อยไหล่ฟ้าสางคนตัวเล็กทิ้งตัวลงกับพื้นทันทีร้องไห้อย่างหนัก เขาเห็นท่าทีของฟ้าสางโอกาสเป็นไปได้มันก็สูงที่ฟ้าสางจะท้องเขาไม่เคยป้องกัน ผู้ชายมีโอกาสท้องได้เหมือนผู้หญิงแต่น้อยคนนักหนึ่งในหมื่นคนด้วยซ้ำแต่ทำไม ทำไมต้องเป็นมัน "ไปเอามันออกซะ...มารหัวขนกูไม่ให้มึงเก็บมันเอาไว้มาทำลายชีวิตกูหรอกนะ!!!" เหมือนฟ้าฝ่าลงกลางใจตัวชาไปหมด เขาไล่ให้ฟ้าสางไปเอาลูกออกเขาเรียกลูกว่ามารหัวขนถึงจะเกิดจากความไม่ได้ตั้งใจแล้วเด็กผิดอะไร ฟ้าสางจะไม่มีวันฆ่าชีวิตน้อยๆในท้องแน่ๆไม่วันเด็ดขาด "ผมฆ่าเขาไม่ได้....เขาผิดอะไร ฮึก " "กูบอกให้ไปเอาออก ถ้ามึงไม่ทำกูจะทำเองเดี๋ยวนี้!!!" เขาทำท่าจะเตะเข้าที่ท้องของฟ้าสางแต่คนตัวเล็กกับกอดท้องตัวเองเอาไว้แน่นร้องไห้โฮ่อย่างหนัก ทำท่าทางหวงแหนเด็กในท้องนั้นทั้งๆที่ก็รู้ว่าถ้าปล่อยให้เด็กมันเกิดมาจะทำให้อนาคตพังพินาศ "อย่า...ฮึก...อย่าฆ่าเขา เขาเป็นลูกคุณนะ" "ลูกกูหรือลูกใครกันแน่ กูจะให้โอกาสมึงก็ได้ แสนนึงพอไหมไปเอามันออกซะ!!!" เขาหยิบสมุดเช็คในลิ้นชักขึ้นมาเขียนแล้วโยนมันใส่หน้าฟ้าสาง หนึ่งแสนบาทสำหรับฆ่าเด็กคนนึงที่ได้ชื่อว่าเป็นลูกของเขา คนรวยๆแบบพวกเขาก็คิดได้แค่นี้เอาเงินฟาดหัวแล้วก็จบกัน ฟ้าสางกำเช็คใบนั้นแน่น ได้ถ้าเขาไม่รับฟ้าสางจะพาลูกออกไปจากชีวิตเขาเอง พ่อใจร้ายก็ไม่จำเป็นต้องมี |
นิยาย y พระเอก ไม่รู้ ว่ามีลูก ธัญ วลัย
กระทู้ที่เกี่ยวข้อง
ลิขสิทธิ์ © 2024 th.paraquee Inc.
