นิยาย y ป๊ะป๋า ธัญ วลัย จบแล้ว

ปลดล็อกแอปธัญวลัย (แอนดรอยด์)

เนื่องจากเหตุผลทางเทคนิคบางประการ ทำให้ผู้ใช้งานแอปธัญวลัยบนแอนดรอยด์ต้องทำการยืนยันเพื่อปลดล็อกระบบทั้งหมดของแอปก่อน จึงจะสามารถใช้งานแอปได้เหมือนเดิม
หากท่านอยากให้แอปกลับมาเป็นเหมือนเดิม กรุณากด "ยืนยัน"

พบกับเรื่องราวความรักของคู่พ่อลูก? เมื่อนักธุรกิจหนุ่มอย่างเดวิลเกิดตกหลุมหลงรักเด็กน้อยที่เป็นลูกชายของเพื่อนรักของตัวเอง จนต้องขอลูกเขามาอยู่ในความดูแล แล้วความรักครั้งนี้จะเป็นอย่างไร? มาช่วยลุ้นความรักของป๊าวิลและน้องแวมไปด้วยกันนะฮะ

หนุ่มหล่อ พ่อรวย เย็นชาเป็นบางเวลา เกรี้ยวกราวเป็นบางอารมณ์ เรียนไม่ยุ่งมุ่งแต่กีฬา ปัจจุบันเป็นนักแข่งรถมืออาชีพ 

สโลแกนพี่ดิน 

" เบื่อขี่เวสป้า มานั่งยามาฮ่ากับพี่สิครับ "

------

 เมเบล มัทธนันท์ อายุ25ปี 

เจ้าของร้านเสริมสวยในซอย8 หน้าตาน่ารักสเป็คหนุ่มๆ มีลูกติด1คน รักโอดินมากแต่ชอบปฏิเสธหัวใจตัวเอง แพ้ลูกอ้อนของโลเวล และแพ้ทุกครั้งที่พ่อลูกร่วมมือกันแกล้งตนเอง

-----

โลเวล อายุ4ขวบ

หนุ่มน้อยหน้าตาน่ารักสุดฉลาด พูดเก่ง ช่างคุย ยกเว้นเวลาอยู่ต่อหน้าสาวๆจะขี้เก็กเป็นพิเศษ(ได้ใครมาไม่ต้องสืบเลย) กามเทพจิ๋วที่เป็นไม้เบื่อไม้เมากับพ่อตัวเอง เมื่อก่อนรักหม่าม๊าเบลมาก แต่ตอนนี้ .. รักป๊าดินกับม๊าเบลเท่ากันเลยครับ!! 

..

..

..

"ผมใส่เข้าไปได้เลยเหรอ" 

"อะ อื้ออ อย่ารุนแรงนักล่ะ" 

"ทำไม…." 

"ก็เจ็บน่ะสิ ถามได้" 

"ไม่ใช่ ผมหมายถึง .. ทำไมผมถึงไม่ได้เป็นคนแรกของพี่วะ" 

..

..

"เลิกกันเถอะดิน" 

"รู้ใช่ไหมว่ากูไม่ตลก" 

"กูก็ไม่ตลก แต่ .. ให้พูดยังไงดีล่ะ มึงแม่งก็ยังเด็ก ช่วงนี้กูเรียนหนัก เวลาเจอกันน้อยลง ไม่อยากให้มึงมาเสียเวลา กลับบ้านนะ กลับไปตั้งใจเรียนเพื่อเตี่ย เพื่อแม่" 

"เลิกก็เลิกสิวะ แค่เหตุผลเหี้ยๆของคนหมดรักกันแค่นั้นเอง กูเด็ก มึงเรียนหนักงั้นเหรอ หึ มึงเลิกพูดเถอะเบล กูฟังแล้วจะอ้วก!!" 

'ที่สำคัญ..อิฐจะต้องเป็นผู้ปกครองให้เด็กๆ ที่ฉันเอามาดูแล อิฐมันจะได้โตเป็นผู้ใหญ่สักที พินัยกรรมที่ฉันได้เขียนเอาไว้เมื่อ 3 ปีก่อน ของให้เป็นไปตามนั้นไม่มีเปลี่ยนแปลง' 

'คุณอิฐกำลังมาครับท่าน ตอนนี้อยู่ที่สนามบินแล้ว..ท่านรออีกนิดนะครับ' 

'ให้อิฐดูแลซันให้ดี ซันต่างจากเด็กคนอื่นๆ ซัน..' 

ตืดดดด 

เสืยงเครื่องวัดการเต้นของหัวใจดังขึ้นหลังจากที่คุณชัยวิชัตพูดยังไม่ทันจบ ท่านจากไปด้วยเหตุถูกลอบยิงขณะกำลังนั่งรถกลับบ้านช่วง ตี 1 ครึ่งของคืนวานก่อน คุณชัยวิชิตเป็นผู้มีหน้ามีตาทางสังคมและเป็นที่รู้จักกันอย่างมากเรื่องการทำบุญ ตามโรงพยาบาล มูลนิธิ สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าต่างๆ และเมื่อหลายปีก่อน คุณชัยวิชิตได้รับเด็ก 3 คนพี่น้องมาเลี้ยงดูเป็นลูกบุญธรรม เพราะหวังใจว่าเด็กๆ พวกนี้ที่เค้าดูแลอยู่อย่างใกล้ชิดจะสานงานต่อจากเค้าได้ดี เมื่อยามที่เค้าแก่ตัวลง 

แต่เค้าก็ไม่ได้เห็นวันนั้น.. 

เพราะด้วยธุรกิจที่อยู่ใต้การทำบุญต่างๆ อีกด้านมันดำมืด ได้ขัดผลประโยชน์ของใครหลายต่อหลายคนมานาน ทำให้คุณชัยวิชิตจบชีวิตด้วยการถูกยิง 

อิฐ 

ลูกชายแท้ๆ เพียงคนเดียวที่คุณชัยวิชิตมี หลังจากที่ภรรยาของท่านจากไปด้วยอาการป่วยหนักเมื่อ 5 ปีก่อน 

อิฐได้เลือกที่จะไปอยู่ต่างประเทศนับจากนั้นและไม่กลับมาที่บ้านอีกเลย เขาใช้ชีวิตที่สนุกกับการปาร์ตี้ในทุกคืน การงานของพ่อก็ไม่แบ่งเบาช่วยเหลือ คืนที่คุณชัยวิชิตถูกลอบยิงเขากำลังจะออกไปงานปาร์ตี้ที่เจ้าตัวเป็นคนจัดขึ้นเอง 

อิฐทราบข่าวจากกรก็สั่งยกเลิกงานที่จัดขึ้นทั้งหมดและรีบบินการมาทันที 

แต่...กาลเวลาไม่เคยรอใคร 

อิฐมาไม่ทันดูใจพ่อของเขา เขาทำได้เพียงจัดพิธีศพให้ยิ่งใหญ่สมฐานะและหน้าตาทางสังคมที่พ่อได้สร้างเอาไว้เท่านั้น หลังจากงานทุกอย่างจบลง..ทนายความของคุณชัยวิชิตได้เข้ามาที่บ้าน อิฐและลูกบุตรธรรมของพ่อเขาได้นั่งฟังพินัยกรรมทั้งหมด 

กิจการต่างๆ ตกเป็นของอิฐเพราะเด็กทั้ง 3 คน เด็กเกินกว่าจะเข้าทำงานของที่บ้าน แต่เงินจากผลกำไรที่ได้หลังจากที่คุณชัยวิชิตเสียไปต้องแบ่งให้กับลูกบุญธรรมทั้ง 3 ไปจนกว่าทั้ง 3 คนจะมีงานเป็นหลักแหล่งของตัวเองและเงินที่ท่านมีเก็บเอาไว้ ให้แบ่งออกเป็น 4 กอง กองละเท่าๆ กัน กองแรกนั้นคือของอิฐผู้เป็นลูกชายแท้ๆ และอีก 3 กองที่เหลือเป็นของบุตรบุญธรรมเพื่อเอาไว้ตั้งตัวในอนาคต หากทั้ง 3คน ไม่ต้องการทำงานของที่บ้าน แต่ก่อนจะถึงวัน..อิฐจะเป็นผู้ดูแลจนกว่าจะอายุ 22 ปี 

ส่วนเงินอีกกองที่คุณชัยวิชิตเก็บเอาไว้ ให้ใช้เป็นทุนการศึกษาของเด็กทั้ง 3 

หลังจากที่ทนายกลับไปอิฐสั่งให้แม่บ้านและคนงานในบ้าน ย้ายข้าวของทั้งหมดของ 3 พี่น้องไปอยู่ที่ตึกคนงานชั้นบนสุด เขาให้เหตุผลว่า..ไม่สะดวกที่จะให้เด็กทั้ง 3 คน อยู่ในบ้านใหญ่ด้วยกัน เพราะไม่ชินกับการที่มีใครหลายๆ คนเดินเข้าออกบ้าน ทั้ง 3 คนไม่สามารถขัดคำสั่งอะไรได้เพราะพ่อที่เลี้ยงดูจากไปแล้ว ฐา อาทิ ซัน อยู่กันคนละห้องแต่ก็ติดๆ กัน 

"พี่ไม่ชอบหน้าคุณอิฐเลย" ฐาที่กำลังช่วยซันเอาเสื้อผ้าเข้าตู้ หันไปบ่นกับน้องอีก 2 คน 

"พี่ฐาเดี๋ยวเขาก็มาได้ยินหรอก" ซันบอกกับฐา แต่ฐาก็ทำหน้าตาไม่สนใจ 

"แต่พี่ว่าเขาคงไม่มาสนใจเราหรอก ถ้าเขาจะสนใจจริงๆ คงไม่ไล่เราลงมาอยู่ตึกคนงาน" อาทิพูดจบ..ฐาก็หันมาพยักหน้าทันที 

แล้วเป็นไปอย่างที่อาทิว่าไว้ อิฐไม่เคยสนใจว่าเด็ก 3 คนนี้ เขาให้เลขากรเป็นคนจัดการทั้งหมดไม่ว่าจะค่าเทอม ค่าใช้จ่าย ประชุมผู้ปกครองจนวันเวลาผ่านไป ฐาสอบชิงทุนได้ไปเรียนต่างประเทศ อาทิที่อายุห่างกับฐา 1ปีสอบติดมหาลัยทางเหนือเลยต้องย้ายไปอยู่หอ ส่วนซันตอนนี้ก็ม.6แล้ว ซันวางแผนว่าจะเข้าเรียนมหาลัยทางด้านเบเกอรี่เพราะชอบทางนี้ เลขากรเสนอให้ซันไปช่วยงานที่แผนกเบเกอรี่ที่โรงแรมจะได้ชินกับอุปกรณ์ แล้วก็ฝึกฝีมือทำขนมของตัวเองไปด้วย เวลาสอบจะได้มีแนวคิดทำขนมใหม่ๆ ไปสอบเข้ามหาลัย 

และนั้นก็ทำให้พ่อบุญธรรมคนใหม่ได้เจอกันกับซันอีกครั้ง 

"เลขากร วันนี้ผมจะเข้าโรงแรมก่อนนะ แล้วเสร็จงานที่โรงแรมผมจะเข้าคาสิโนต่อเลย เมื่อวานงานที่โรงแรมยังไม่เรียบร้อยเท่าไร แล้วที่คาสิโนผู้จัดการก็ไม่ได้เรื่อง ไม่รู้พ่อจ้างให้ทำงานอยู่ทำไมตั้งหลายปี" อิฐนั่งดูข่าวหุ้นอยู่ด้านหลังของรถ แล้วปากก็สั่งเลขากรไปด้วย 

"ครับ คุณอิฐ" 

"เอ่อ..เมื่อวานผมขับรถผ่านไปที่โรงเรียนลูกบุตรธรรมของผม 3คนนั้นเรียนอยู่ พวกนั้นเป็นยังไงบ้าง..ถ้าเรียนไม่คุ้มเงินที่จ่ายก็ให้ลาออกไปซะ" 

"คุณอิฐครับ.. ฐาเมื่อสองปีก่อนสอบได้ทุนไปเรียนต่างประเทศแล้วครับ ส่วนอาทิเมื่อต้นปีสอบติดมหาลัยทางเหนือไปอยู่หอครับ ตอนนี้ก็เหลือซันที่เรียนอยู่ที่นั่นและกำลังจะสอบเข้ามหาลัย เกรดของซันดีมากๆ ครับ" อิฐละสายตาจากไอแพดแล้วก็มองไปที่เลขากร 

"อืม..ก็ดี คิดว่าจะเสียเงินฟรีๆ ให้พวกไม่ตั้งใจเรียนซะอีก" 

อิฐกับเลขากรมาถึงที่โรงแรมก็ตรงไปที่ลิฟต์เพื่อจะขึ้นไปที่ห้องทำงาน 

แต่... 

"ระวังครับ ระวังรถครับบบ ทุกคนหลบไปครับ หลบไป! " เสียงตะโกนดังลั่นทำให้อิฐผู้เป็นเจ้าของโรงแรมหันไปตามเสียง พร้อมสายตาอำมหิตเพื่อหาเสียงผู้ชายคนนั้น 

"ใครมันส่งเสียง...." 

โครม! 

รถเข็นที่วางเค้กแต่งงาน 9 ชั้น ได้พุ่งตรงมาใส่ตัวของอิฐจนเขาล้มลงและก้อนเค้กทั้งหมดทับตัวของเข้าอยู่ที่พื้น ส่วนรถเข็นก็กระแทกเข้าที่แขน อิฐพยายามกระโดดหลบแต่ไม่พ้นเพราะแขนเสื้อไปเกี่ยวกับตัวรถ ส่วนเลขากรกระโดดหลบได้ทัน..เลขากรก็รีบลุกขึ้นมาปัดกองเค้กออกพร้อมๆ กับที่ ซันวิ่งตามมาช่วยแล้วก็เอาแต่พูดขอโทษแล้วก็พูดว่า 

"ตายแน่ ตายแน่ๆ ขอโทษนะครับ ขอโทษ" 

"ซันรู้ไหมเนี่ยว่าเขาเป็นใคร" เลขากรพอเห็นว่าเป็นซันที่เข็นรถเค้กแต่งงานอันนี้มาและเข้ามาช่วยก็ว่าเสียงดัง 

"คะ..ใครเหรอครับ" หน้าซันถอดสีแต่ก็ช่วยปัดเค้กออกไปด้วย 

"พ่อบุตรธรรมซันไง..ตามรถพยาบาล! คุณอิฐต้องไปหาหมอ" เลขากรตะโกนขึ้นทำให้พวกการ์ดวิ่งวุ่นโทรตามรถพยาบาลและเข้ามาช่วยอิฐออกจากกองเค้ก 

อิฐที่ตัวเต็มไปด้วยเค้กเขาแขนหักและการ์ดทุกคนช่วยกันประคองอิฐให้นั่ง ก่อนจะตามหน่วยพยาบาลของโรงแรมเข้ามาปฐมพยาบาลเบื้องต้นให้ ซันยืนตัวสั่นทำอะไรไม่ถูกอยู่ข้างๆ เลขากร 

อิฐทั้งเจ็บและอายเพราะตรงนั้นพนักงานเข้ามาช่วยเต็มไปหมด 

"ทำบ้าอะไรลงไป..ถ้าเป็นลูกค้าของโรงแรมจะเสียหายมากแค่ไหนรู้ตัวบ้างไหม! " 

"ซันเข้าไปขอโทษคุณอิฐเร็ว" เลขากรดันตัวซันให้เข้าไป ซันพยักหน้าอย่างกลัวแล้วก็ค่อยๆ ย่อตัวลงไปข้างอิฐเพื่อขอโทษ 

"คะ..คุณอิฐ ซันขอโทษครับ ซันผิดเองที่ดึงรถเข็นเค้กไม่ไหวจนมันหลุดมือแล้วไหลมาตามทาง" 

"รู้ว่าไม่ไหวแล้วทำๆ บ้าอะไร? " 

"ขอโทษครับคุณอิฐ" ซันยกมือไหว้ขอโทษ แล้วก็เกือบจะร้องไห้ออกมา 

"เลขากร..นี่เด็กซันที่ผมเป็นพ่อบุญธรรมใช่ไหม? " เลขากรค่อยๆ พยักหน้ารับ 

"ใช่ครับคุณอิฐ" 

"ดี...ไม่ต้องมาวุ่นวายที่โรงแรมอีกและต่อจากนี้ ต้องมาแทนแขนฉันจนกว่ามันจะหาย นาย! ต้องอยู่ข้างตัวฉันตลอด 24 ชั่วโมง! " 

ซันก้มหน้ารับโทษที่ตัวเองไม่ได้ตั้งใจก่อขึ้น รถพยาบาลมารับตัวอิฐและซันก็ต้องนั่งรถพยาบาลไปกับอิฐด้วย เลขากรนั่งรถตามไปติดๆ บรรยากาศในรถพยาบาลเงียบสนิท ถึงแม้ว่าซันจะเอากระดาษทิชชูค่อยๆ เช็ดใบหน้าของอิฐที่เปื้อนครีมเค้กออก อิฐก็ไม่ได้พูดหรือดุด่าซันออกมา แต่ยิ่งเช็ดสะอาดมากเท่าไรใบหน้าหล่อเหลาของอิฐค่อยๆ ปรากฏออกมาทีละนิด 

ในรอบหลายปีที่ผ่านไป 

ทั้งคู่ไม่ได้เจอกันเลยถึงบ้านจะอยู่ที่เดียวกันก็ตาม เช้าเด็ก 3 คนพี่น้องไปเรียน อิฐยังไม่กลับจากทำงาน เย็นเด็ก 3 คนกลับจากโรงเรียน อิฐก็ยังไม่ตื่นช่วงค่ำออกไปทำงาน เวลาของทั้งสองฝั่งสวนทางกันไปหมด 

"ปีนี้อายุเท่าไร? " อิฐพูดขึ้นทำลายความเงียบที่มีมานาน ซันสะดุ้งเพราะสีอิฐอีกครั้ง 

"สะ สะ..สิบแปดครับ" ซันตอบออกไปและก้มหน้าลงพร้อมหยุดเช็ดใบหน้าให้อิฐ 

"เรียนม.ปลาย ทำไมผมยาว? " 

"โรงเรียนเอกชนให้ไว้ผมยาวได้ครับ แต่ยาวมากไปกว่านี้ไม่ได้ครับ" อิฐมองไปรอบๆ ตัวของซัน เมื่อกับว่าเขากำลังจะหาคำถามเพื่อคุยกับซัน 

"แล้วทำไมใส่ชุดแผนกเบเกอรี่ โรงเรียนทำไมไม่ไป" ซันก้มลงที่เสื้อของตัวเอง 

"ปิดเทอมครับ พี่เลขากรให้ซันไปทำงานที่แผนกเบเกอรี่เพราะซันอยากเรียนด้านนี้ ก็เลยให้ทำงานที่นั่นจะได้ชินกับอุปกรณ์แล้วก็คิดขนมสูตรใหม่ๆ เพื่อไปสอบครับ" 

"ไม่น่าจะได้คิดสูตรใหม่ เพราะเกือบเป็นฆาตกร" 

ซันกำลังจะอ้าปากบอกขอโทษแต่ก็ถึงโรงพยาบาลซะก่อน 

อิฐเดินลงจากรถพยาบาลแล้วตรงไปที่ห้องฉุกเฉิน จริงๆทางโรงพยาบาลอยากให้อิฐนั่งรถเข็นแต่เขาไม่ยอม ซันกับเลขากรนั่งรออยู่นานพักใหญ่ อิฐก็เดินออกมาพร้อมแขนและมือที่ใส่เฝือก เขามีสีหน้าที่เรียบเฉยไม่พูดไม่จาอะไรกับใคร ก่อนจะสั่งให้ซันนั่งรถกลับบ้านพร้อมเขาทันที อิฐลงจากรถก็ตรงขึ้นไปห้องนอนชั้นบน เลขากรส่งถุงยาและกำชับให้จัดยาให้ถูกต้อง ซันเดินตามอิฐขึ้นไปบนห้องนอนพร้อมถุงใส่ยาจากโรงพยาบาล อิฐนั่งลงที่เก้าอี้ริมหน้าต่างเหมือนกับคนหมดแรง ซันที่ก้าวเท้าเข้าห้องนอนได้ก็มองไปรอบๆห้องนอนอันแสนหรูหรา 

ห้องใหญ่และกว้างกว่าที่ซันอยู่ 2-3 เท่าเห็นจะได้ สมัยตอนซันกับพี่ชายยังเด็กก็อยู่ห้องกว้างๆ แบบนี้ 

และบ้านหลังนี้อีกด้วย  

"เปิดแอร์..ร้อน" ซันหันไปมองอิฐแล้วก็รีบเดินหารีโมทเพื่อเปิดแอร์ 

"ไปเตรียมน้ำอุ่นด้วยฉันจะอาบน้ำ" 

"ไม่ได้นะครับ ต้องเช็ดตัวแทน..พยาบาลบอกเอาไว้เพราะน้ำจะเข้าเฝือกได้" ซันหันไปบอกกับอิฐ 

"ไม่เช็ด หัวฉันมีแต่ครีมเค้ก เนื้อตัวก็เหนียวไปหมดแล้วยังจะให้เช็ดตัวอีกเหรอ? ไปเตรียมน้ำอุ่น" ซันถอนหายใจทำอะไรไม่ได้ เขาเดินเข้าไปเตรียมน้ำอุ่นตามที่ได้รับคำสั่งมาแล้วก็นั่งอยู่ในห้องนอนจนอิฐรอไม่ไหวต้องเดินมาดู 

"ปกตินายเรียกฉันว่าอะไร? " ซันที่กำลังนั่งนิ่งๆ คิดอะไรไปเรื่อย ตกใจเสียงอิฐ 

"อ้าว! คิดนานอะไรขนาดนั้นเรียกว่าอะไรก็บอกๆ มาสิ" 

"คุณอิฐครับ" ในชีวิตประจำวันซันไม่ค่อยได้พูดชื่ออิฐ เพราะด้วยความที่ไม่เจอกันเลย,,แถมมีเรื่องอะไรก็เข้าหาแต่เลขากรคนเดียว 

"ต่อไปให้เรียกฉันว่า ป๊ะป๋า..เพราะฉันเป็นพ่อบุญธรรมนาย" ซันนิ่งไปอีกครั้งแต่ครั้งนี้พักใหญ่ คำพูดมากมายไหลเข้ามาในหัว 

'กลับมาตั้งนานกี่ปีแล้วก็ไม่รู้ตั้งแต่พ่อตายไป ร้อยวันพันปีไม่เคยสนใจอะไรเราสามคนพี่น้องเลย แถมไล่ให้ไปอยู่ตึกคนงานอีก ทีตอนนี้บอกให้เรียกป๊ะป๋าเพราะเป็นพ่อบุญธรรม เห้อ! ตลกเถอะ ป๊ะป๋าที่ไม่รู้อายุลูกตัวเองเนี่ยนะ บ้าไปแล้ว..แถมยังไม่รู้ว่าลูกเรียนโรงเรียนรัฐหรือเอกชนอีก พี่ฐากับพี่อาทิก็เปลี่ยนที่เรียนไปแล้วเขาก็ยังไม่รู้' 

"นี่! เข้าใจที่บอกไหม? นั่งเงียบอีกแล้วในใจมีอะไรให้คิดมากมายขนาดนั้นเลยเหรอ" ใช่ไง มากมายเลยยย 

"เข้าใจครับ" ซันพยักหน้ารับ 

"เข้าใจก็ดีแล้ว ลุกมาถอดเสื้อผ้าให้หน่อยจะลงไปแช่น้ำในอ่าง" ซันทำตาโตแล้วก็เงยหน้ามองป๊ะป๋าคนใหม่ของเขา 

"ถะ..ถอดเสื้อผ้า รวมถึงกางเกงด้วย เหรอครับ" 

อิฐพยักหน้ารับแล้วก็ทำหน้าตาประมาณหนึ่งว่ามีอะไรตรงไหนแปลก แค่ให้ถอดเสื้อผ้าให้เอง 

แต่กับซันมันแปลกและน่ากลัวที่ต้องถอดเสื้อผ้าให้คนอื่น ไม่สิ! เขาเป็นป๊ะป๋า.. 

"โอ๊ยกู! ตัวก็เหนียวแถมสั่งใครก็ไม่ได้อย่างใจเลยสักคน" อิฐไม่รอให้ซันเดินเข้ามาถอดเสื้อให้แต่เขาพยายามถอดเอง 

มือและแขนที่ใส่เฝือก เลยทำให้อิฐหงุดหงิดแล้วก็โมโหมากขึ้นเรื่อยๆ เพราะยิ่งพยายามแกะกระดุมมากเท่าไรมันก็ไม่สำเร็จเลยสักรอบ จนซันที่นั่งชั่งใจอยู่นานว่าควรจะเข้าไปช่วยดีไหมก็ลุกขึ้นแล้วตรงไปแกะกระดุมเสื้อให้อิฐ รูปร่างป๊ะป๋าที่ตัวสูงใหญ่ค่อยๆ เปิดเผยตรงหน้าของเขา หน้าอกที่มีกล้าม ผิวสีแทน กลิ่นนมเนยที่เตะจมูกของซัน เริ่มทำให้ซันมือสั่น.. 

"มือสั่นอะไรขนาดนั้น ไม่เคยแก้ผ้าให้แฟนหรือไง" เสียงเรียบๆ นุ่มๆ พูดออกมาข้างหูซัน 

"แฟน..ซันมีแฟนเป็นผู้หญิง มะ..มันก็เลย" 

"ถึงฉันจะไม่สนใจในตัวพวกนายเท่าที่ควรจะทำ แต่ฉันก็ไม่ใช่จะไม่รู้เรื่องของพวกนายโดยเฉพาะตัวนายเอง ซัน นายไม่ได้ชอบผู้หญิง" 

"ครับ.. ไม่ได้ชอบทั้งผู้หญิงและก็ไม่เคยมีแฟนด้วย" ซันรีบแกะกระดุมแล้วก็ถอดเสื้อให้อิฐโดยเร็ว เพื่อจะได้หนีออกไปจากห้องน้ำ..แต่ยิ่งรีบมันก็ยิ่งช้า เพราะอิฐไม่ค่อยให้ความร่วมมือให้การถอดเสื้อผ้าเท่าไร 

เขาทำตัวแข็งเหมือนกันจะแกล้งซันอย่างไงอย่างนั้น ซันจะดึงเสื้อแรงๆก็กลัวอิฐจะเจ็บที่มือกับแขน อิฐจับเข้าที่เอวของซันด้วยมืออีกข้างหนึ่งและดันตัวของซันไปชนกับกำแพงห้องน้ำ ซันที่ตัวเด็กกว่าสู้แรงอะไรของอิฐไม่ได้ อิฐก้มลงมาใกล้ใบหน้าของซันเรื่อยๆ ซันหันหนีเพราะปลายจมูกของอิฐเกือบจะโดนแก้มของเขาอยู่แล้วอีกแค่นิดเดียว 

"พ่อฝากให้ฉันดูแลนายเป็นพิเศษซัน พี่คนอื่นๆของนายเขาก็ไม่ได้พูดถึง..คำพูดสุดท้ายแทนที่เขาจะพูดถึงชื่อฉัน แต่เขาพูดชื่อนายและให้ฉันเป็นพ่อของนายแทนเขา พ่อบอกว่านายไม่เหมือนพี่คนอื่นๆในตัวนายมีอะไรพิเศษ..ฉันชักอยากรู้ขึ้นมาแล้วสิ"