บทที่ 3การที่เรารักคนที่ไม่ได้รักเรา? มันทำให้ทรมานแบบนี้เลยนะเหรอ.. สวัสดีครับ ผมคุโรกิ อามาเนะ ตัวเอกของเรื่องนี้นั่นเอง ผมเป็นเพียงเด็กม.ปลายที่ไร้เดียงสา มีชีวิตแสนธรรมดามีแฟน มีเซ็กส์ มีเรื่องเศร้าๆ มีเรื่องสนุกสนานทั่วไป ถึงแบบนั้น.. ผมก็ได้ขึ้นชื่อว่าเป็นหนุ่มหล่อติดอันดับของโรงเรียน เพื่อนสนิทของผมชื่อว่า ‘มุไค โคตะ’ ผมเห็นแฟนของหมอนี่ล่าสุดก็ตอนก่อนขึ้นม.ปลาย จากนั้นก็ครองตัวโสดมาตลอด ทั้งๆที่เมื่อก่อนออกจะควงผู้หญิงเป็นว่าเล่น ที่บ้านของผม มักจะอยู่กับพี่สาวเพียงคนเดียว ‘คุโรกิ อายะ’ เธอมีงานอดิเรกแปลกๆคือการเป็นโอตาคุที่ชอบผู้ชายรักกัน จริงอยู่ที่เรื่องความนิยมพวกรักเพศเดียวกันก็เริ่มแพร่หลาย แต่ใครจะไปคิด คนใกล้ตัวขนาดนี้ดันชื่นชอบเรื่องแบบนี้เสียได้ พ่อแม่ของพวกเราทำงานอยู่ที่ต่างประเทศ ไม่บ่อยหรอกที่จะกลับมา พวกเราถึงได้อยู่กันสองคนพี่น้องมาตลอด ปกติพี่อายะจะไม่คบใครทั้งนั้น แต่เวลาอยู่ข้างนอกถือว่าเป็นสาวป๊อปคนหนึ่ง ตัวตนของเธอมันยากเกินไปที่พวกผู้ชายจะเข้าใจ ตอนนี้ชีวิตของหนุ่มฮอตอย่างผม กำลังมีปัญหาครับ แฟนคนล่าสุดของผมคือ ‘โอมุระ จิคาสะ’ เธอเป็นคนที่สวยและน่ารักเอามากๆดังนั้นผมจึงตั้งใจจีบเธอ และพวกเราก็ได้เลิกกันแล้ว ด้วยเหตุผลสุดฮอต ที่ว่าผมไม่สามารถตอบสนองความต้องการของพวกเธอได้เท่า ‘อิมาเสะ เรียวกิ’!! รุ่นพี่ที่ได้ขึ้นชื่อว่าเป็นเจ้าพ่อเซ็กส์ แถมยังชอบได้แฟนเก่าของผมไปอยู่เรื่อย จริงอยู่ที่ผมไม่ได้ใส่ใจอะไรมาก พอเอาเข้าจริงๆ ผมก็มีโอกาสได้ไปแอบดูจิคาสะกับรุ่นพี่มีอะไรกัน นั่นทำให้ผมเสียใจมาก.. ผมยังรักจิคาสะ นั่นแหละคือสิ่งที่ผมรับรู้ได้ในตอนนี้ ถึงแบบนั้นตอนนี้จิคาสะกำลังเสียใจให้คนคนนั้น มันทำให้ผมรู้สึกเจ็บปวดเข้าไปอีก ดังนั้นไม่ว่ายังไง.. ผมจะต้องทำให้จิคาสะกลับมาหาผมให้ได้..! วันนี้ผมได้ยินข่าวมาว่า.. จิคาสะขอลาหยุดเพราะไม่สบายมาก ผมคิดว่าคงจะมีอาการมาจากเมื่อวานในวันปฐมนิเทศ ผมเลยตัดสินใจที่จะโดดเรียนมาเยี่ยมเธอ ซึ่งเธออาศัยอยู่ในหอพักที่ค่อนข้างมีสภาพแวดล้อมแออัดไปเสียหน่อย ถึงมันจะไม่เข้ากับเธอ แต่ทำเลเรื่องร้านบริการต่างๆก็เป็นตัวเลือกที่ดีสำหรับคนที่ชอบเที่ยวกลางคืนเชียวละ ตอนนี้ผมก็มาอยู่ที่หน้าประตูบ้านของเธอแล้ว**!!** กริ๊ง กริ๊ง.. “จิคาสะ! ผมอามาเนะนะ ผมมาเยี่ยมนะ” อามาเนะในชุดไปรเวท ยืนถือถุงยากับผลไม้มาด้วยท่าทางสบาย ทรงผมที่ถูกเซ็ต ออกออร่าราวกลับเป็นโฮสต์เสียมากกว่านักเรียน หากเป็นวันไปเรียนทั่วไปผมจะถูกจัดให้เรียบสนิทดูมีระเบียบมากกว่าเวลาออกมาข้างนอก เบื้องหลังประตูเริ่มมีเสียงย่ำเท้าตรงเข้ามา ก่อนที่ประตูจะถูกเปิดออก พร้อมกับร่างของหญิงสาวในชุดนอนลายหมี ใบหน้าเหนื่อยล้ายังคงเป็นเหมือนเช่นเมื่อวาน อามาเนะยิ้มให้อีกฝ่ายอย่างเป็นกันเอง แล้วแทรกกายเข้าไปในห้องทันที “รบกวนหน่อยนะ จิคาสะ” “อื้อ..” หญิงสาวไม่ได้ขัดข้องอะไร เพียงแต่เธอกลับเดินไปนอนบนเตียงตามเดิม บรรยากาศชวนอึดอัดที่กดดันทั้งคู่ กำลังทำให้ห้องที่เย็นเฉียบสร้างเหงื่อขึ้นมาบนใบหน้าของอามาเนะได้ จริงอยู่ที่เขาตั้งใจจะทำให้จิคาสะรัก แต่เขาก็ไม่รู้อยู่ดีว่าจะทำวิธีไหนกัน ที่จะให้เจ้าตัวได้รักเขา.. ยิ่งคิดยิ่งไร้ทางออกไปหมด คิดสิ คิดสิอามาเนะ*! สิ่งที่จิคาสะชอบนะ...* “จิคาสะ..” “..หืม?” “ไปซื้อของข้างนอกด้วยกันไหม.. เออ..คือ.. ฉันคิดว่าเราน่าจะออกไปซื้อของที่เธออยากได้ด้วยกันนะ” ชายหนุ่มยิ้มอย่างเป็นมิตรให้อีกฝ่าย หญิงสาวที่พลิกตัวมามองก็เริ่มคิดหนัก อามาเนะคิดถูกที่ชวนเธอแบบนั้น เพราะจิคาสะรักการช็อปปิ้งพอๆกับการแต่งตัว เดต และเซ็กส์ ชายหนุ่มมองร่างบางที่ลุกจากเตียงตรงไปหยิบผ้าเช็ดตัวเข้าไปในห้องน้ำ ก่อนจะเริ่มยิ้มอย่างมีความหวัง ...นั่นไง เริ่มเข้าใกล้อีกก้าวแล้วนะอามาเนะ! ▐ ◄ ● ► ▐ ◄ ● ► ▐ ◄ ● ► ▐ ◄ ● ► ▐ ◄ ● ► ▐ “ถ้าเป็นข้อนี้ละก็..” สายลมยามสายช่างอบอุ่นเสียจริงในยามเช้า.. ร่างของผู้ศึกษาหาความรู้ นั่งอยู่ภายในห้องสี่เหลี่ยมด้วยชุดยูนิฟอร์มที่ไม่โดดเด่นอะไร ไม่ว่าจะมองไปทางไหนก็เหมือนกับคนรอบๆนี่แหละ แต่แล้ววันนี้..กลับเหมือนเมื่อตอนเช้าของเมื่อวาน ที่ไม่มีร่างของคุโรกินั่งอยู่ หนุ่มฮอตอย่าง ‘มุไค โคตะ’ ซึ่งเป็นเพื่อนสนิทกับเจ้าตัว เริ่มถอนหายใจมาตั้งแต่เริ่มคาบแรก จนจะถึงคาบพักอยู่แล้ว เฮ้อ.. ร่างสูงถอนหายใจออกมาเบาๆ พลางเหม่อมองไปนอกหน้าต่าง ที่มีบรรยากาศเดิมๆเหมือนเช่นทุกวัน ทำไมทุกวันมันน่าเบื่อแบบนี้นะ.. แม้โคตะจะไม่รู้ตัว แต่ผู้หญิงแทบทั้งห้อง ยิ่งคนที่นั่งอยู่ใกล้ กลับมีอาการร้อนรนกับท่าทางของอีกฝ่าย ฟีโรโมนที่พุ่งออกมาจนเกินต้านทาน ทำให้พวกเธอละสายตาไม่ได้ พวกหนุ่มๆในห้องจึงทำได้เพียงทำสายตาหงุดหงิด มองไปที่กระดานเท่านั้น “...” น นี่เธอเลิกมองได้แล้ว.. แย่แล้ว หันมาเร็วๆ อาราตะเงียบแล้วเห็นไหม! เมื่อเสียงอธิบายของอาจารย์ได้เงียบลง เหล่าหญิงสาวก็ต่างพากันหันมาสนใจหน้ากระดานกันหมด ร่างสูงกว่า 180 ขยับแว่นตาบนใบหน้า ก่อนจะปิดหนังสือเรียนลงบนโต๊ะด้วยท่าทางสงบเสงี่ยม คิ้วหนาถูกบีบเข้าหากัน สร้างความหวาดกลัวไปทั่วทุกสารทิศ ไม่มีใครกล้าสบตากับชายคนนี้.. อาจารย์สอนเลข อาราตะ โยกิ!! ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าความหล่อลากเลือดของอาจารย์แกมันทำให้ทุกคนระทวย แต่เพราะนิสัยสุดเนี๊ยบและโหดเกินไปของชายคนนี้ ทำให้ใครๆต่างก็กลัวกันไปหมด ความสัมพันธ์กับอาจารย์ด้วยกันยังหาที่บรรจบไม่ได้ แล้วกับนักเรียน ก็ยิ่งเข้าถึงยากเข้าไปใหญ่ ดวงตาคมตวัดสายตาไปมองตัวต้นเหตุที่ยังคงเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่าง ก่อนจะเอ่ยออกมาเสียงเบา “เหม็นจนรู้ว่าใครเป็นต้นเหตุเลยนะ” “.........” เหล่านักเรียนหญิงที่อยากต่อว่าโยกิ ต่างพากันกัดริมฝีปากอย่างนึกแค้นที่มาว่าโคตะส่งกลิ่นเหม็นออกมา ดวงตาคมนั้นไม่คิดจะสนใจเขาตั้งแต่แรก แต่เก้าอี้ที่ว่างอยู่กลับน่าสนใจมากเสียกว่า สำหรับคาบของโยกิแล้ว ใครต่างก็รู้ว่าถ้าหากโดดหรือไม่มาละก็ ต้องไปเจอนรกกับโยกิแบบตัวต่อตัวจริงๆ!! “คนที่นั่งตรงนั้น ‘คุโรกิ อามาเนะ’ ถ้ามันมาแล้ว บอกให้มาหาฉันด้วย ภายในวันอาทิตย์ งั้นจบคาบ ฉันเบื่อจะสอนพวกแกแล้ว” ครืด..! พอร่างของโยกิโผล่พ้นเขตประตูไป นักเรียนชายที่อยู่ใกล้ประตูที่สุดก็เข้าประชิดประตูก่อนจะดันปิดประตูทันที เท่านั้นแหละ เสียงนินทาก็เริ่มดังขึ้น โดยที่แต่ละคนจะเริ่มจับกลุ่มพูดถึงอาจารย์อาราตะกันหมด มีเพียงโคตะเท่านั้นที่ยังคงทำหน้าเบื่อโลกอยู่เหมือนเดิม ก่อนที่เด็กสาวที่นั่งข้างหน้าจะหันมาสะกิดเขาเบาๆ จนต้องหันมามองเธอ “นี่ๆ มุไคคุง เมื่อกี้ได้ฟังที่อาราตะพูดรึเปล่าจ๊ะ?” “หืม..? พูดอะไรเหรอ” “อ้าว ก็อาราตะฝากให้ไปบอกคุโรกิคุงให้ไปพบก่อนวันอาทิตย์ไงจ๊ะ ยังไงรีบโทรบอกคุโรกิคุงหน่อยนะจ๊ะ! ฉันล่ะอดเป็นห่วงเขาไม่ได้จริงๆ” “...ซวยแล้วสิ” ใบหน้าของโคตะเริ่มซีดลง ก่อนที่เขาจะรีบล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกงแล้วหยิบเอาโทรศัพท์ออกมา เพียงแค่กดปุ่มลัดที่กำหนดไว้ เขาก็สามารถโทรหาอามาเนะได้ทันที พอโทรไปเขากลับได้รับเพียงความเงียบกลับมา ดูเหมือนอามาเนะจะไม่ได้เปิดโทรศัพท์ โคตะจึงเปลี่ยนมาส่งข้อความไปแทน จริงอยู่ที่ไปวันหลังก็ได้ ก่อนวันที่กำหนดก็เพียงพอแล้ว แต่ถ้าไม่รีบมาละก็ ยิ่งใกล้วันเท่าไหร่ ยิ่งเจอนรกโหดขึ้นเท่านั้น! เรื่องนี้เหล่านักเรียนต่างก็รู้ดี โคตะกุมหัวอย่างปวดประสาทไปหมด ก่อนจะฟุบหน้าลงบนโต๊ะ และเริ่มคิดอะไรไปเงียบๆ ท่ามกลางสายตาหวานเยิ้มจากหญิงสาวแทบทั้งห้องที่จับจ้องมาที่เขาอยู่ กรี๊ดดดดดดดดดดดด**!!!!!!!** รุ่นพี่อิมาเสะ! เมื่อจู่ๆร่างสูงเจ้าของชื่อเสียงอันโด่งดัง และเป็นถึงรุ่นพี่กลับมาอยู่แถวนี้ เรียวกิหอบเอาเอกสารใบงานเดินตามหลังอาจารย์สาวเงียบๆ เพราะเสียงกรี๊ดที่ดังขึ้น มันทำให้โคตะต้องเงยหน้าขึ้นมอง พอเห็นใบหน้าของเรียวกิศัตรูที่อามาเนะมักพูดถึงอย่างไม่พอใจอยู่เสมอ กำลังเดินอยู่แถวนี้ ทั้งๆที่เป็นถิ่นของปี 1 “อะไรของเขานะ..” เพราะเผลอไปสบตาแวบหนึ่ง ใบหน้าของเรียวกิก็ติดตรึงในสมองของเขา โคตะสลัดหัวไปมาอย่างไม่อยากจำ ก่อนจะกดโทรศัพท์หาอามาเนะต่อ แม้อีกฝ่ายจะปิดเครื่องก็ตาม เรียวกิถือพวกเอกสารเดินผ่านหน้าห้องของพวกปี 1 อย่างไม่จำเป็น เขาแค่มาเช็คดูว่าตอนนี้ ‘คุโรกิ อามาเนะ’ อยู่ที่ไหน พอเห็นว่าอามาเนะไม่มาเรียน เขาก็พลาดไปสบตากับนักเรียนคนหนึ่งในห้องนั้นเข้า แต่ดูเหมือนเด็กคนนั้นจะรู้จักกับอามาเนะอยู่เหมือนกัน เขาวางเอกสารลงบนโต๊ะอาจารย์ ก่อนจะขอตัวไปที่ห้องพยาบาล พอเข้าไปก็ล็อคห้องทันที ร่างสูงในชุดเสื้อคลุมสีขาว หันมามองเขาด้วยสีหน้าเรียบเฉย ราวกลับเป็นคนละคนกับครูพยาบาลคนเมื่อวาน บรรยากาศสนิทสนมที่แผ่ออก ทำให้เลือดในกายของพวกเขากำลังตื่นตัว เรียวกิเลิกม่านออก ก่อนจะเห็นร่างของหญิงสาวคนหนึ่งที่นอนหมดสติ เธอถูกบางอย่างกัดเข้าที่คอจนเลือดแทบหมดตัวไป “มีอะไรถึงมาที่นี่กัน พวกตระกูลใหญ่” “พวกนอกคอกกินเลือดได้เละเทะดีนะ” “...” สายตาไม่เป็นมิตรปรากฏขึ้นมาทันที “หุบปากซะเจ้าหนู ถึงจะเป็นตระกูลใหญ่ แต่ฉันก็ขึ้นชื่อเป็นอาแกนะ” ร่างในชุดคลุมขาวเริ่มไม่พอใจ ก่อนจะดึงม่านปิดตามเดิม “มีอะไรจะให้ฉันช่วยล่ะ” “ถ้าหากมีใครรู้ความลับของพวกเราล่ะ” “.......พรืดดดดด จะบ้าเหรอไง!! ฮะๆๆ” ชายตรงหน้าเริ่มหัวเราะอย่างสนุกสนาน ก่อนจะทำหน้าจริงจังอีกครั้ง “เรื่องแบบนี้แกน่าจะรู้ดีที่สุดนี่” ดวงตาสีฟ้าเพียงแค่สบตากับคนตรงหน้า ก่อนจะหลับตาลงราวกลับนึกถึงอะไรบางอย่างได้ เรียวกิหันหลังเดินออกไปจากห้อง ก่อนจะหยิบโทรศัพท์มาเปิดดูเวลา ตอนนี้ใกล้ถึงเวลาพักกลางวันแล้ว หญิงสาวปี 2 ซึ่งกำลังจะมาเข้าห้องน้ำ จู่ๆก็ถูกเรียวกิคว้ามือเอาไว้ ใบหน้านั้นยิ้มอย่างอ่อนโยนให้แก่อีกฝ่าย พร้อมกับเอ่ยคำพูดเชื้อเชิญ “ไปเที่ยวข้างนอกกับฉันไหม?” ▐ ◄ ● ► ▐ ◄ ● ► ▐ ◄ ● ► ▐ ◄ ● ► ▐ ◄ ● ► ▐ ในย่านซื้อของ ต้องพูดถึงที่นี่ เป็นที่ที่ดีที่สุดของการมาช็อปปิ้งแล้ว! อามาเนะที่หอบของเดินตามจิคาสะต้อยๆ ภาพที่ออกมาสู่สายตาคนรอบข้าง กลับเป็นเบ๊มากกว่าคนรักกัน แม้เขาจะแค้นใจแต่เมื่อเห็นหญิงสาวที่รักทำสีหน้ามีความสุขอีกครั้ง เขาก็รู้สึกมีความสุขเช่นกัน.. ร้านขายของเล่นที่ถูกตกแต่งภายนอกอย่างน่ารัก ไม่ว่าจะสติ๊กเกอร์ตุ๊กตาการ์ตูนที่ติดตามกระจก กับของเล่นขนาดใหญ่ที่ถูกตั้งโชว์เอาไว้ จะตุ๊กตาแต่งตัวของผู้หญิง ตลอดจนโมเดลการ์ตูน เขาไม่เคยมาที่ร้านนี้เลย แทบจะเรียกได้ว่า น้อยครั้งนักที่เขาจะออกมาเที่ยวเล่นข้างนอก ดูเหมือนจิคาสะจะชอบแวะเวียนมาที่ร้านนี้บ่อยๆ เพราะตอนนี้เธอกำลังพูดคุยกับเจ้าของร้านสาวสวยอย่างสนิทสนม “...อะ..” เมื่อสายตาของผมหยุดลงที่หน้าของเล่นปริศนาที่ถูกวางเอาไว้ในมุมอับ แถมยังมีแค่ชิ้นเดียวด้วย ตุ๊กตาตัวเล็กๆ ขนาดพอจะทำเป็นพวงกุญแจ กำลังอยู่ตรงหน้าของผม ข้างใต้ถูกสลักด้วยอักษรภาษาอังกฤษ แต่ด้วยความที่ผมค่อนข้างอ่อนภาษา ผมเลยเลือกที่จะมองข้ามมันไป แต่พอพบว่ามันไม่มีป้ายราคาติดอยู่ ผมเลยตัดสินใจเข้าไปหาพนักงานคนหนึ่งที่อยู่ใกล้ๆแทน “ขอโทษนะครับ ไม่ทราบว่าเจ้านี่ราคาเท่าไหร่เหรอครับ” “เอ๋.. อันนี้มัน.. น่าจะราคาเท่ากับพวงกุญแจนะครับ ไม่ว่ายังไงผมจะไปห่อใส่ถุงให้เลยแล้วกันนะ” พนักงานหนุ่มยิ้มให้เขาอย่างเป็นมิตร ก่อนจะหยิบมันเข้าไปที่หลังร้าน เวลาไม่นานเขาก็กลับมาพร้อมกับถุงเล็กๆที่มีตุ๊กตานั่นอยู่ จากนั้นผมก็จ่ายเงินให้เขา แล้วนั่งรอจิคาสะเลือกซื้อของอยู่เงียบๆ เพลงที่เปิดคลอเบาๆมันให้ความรู้สึกผ่อนคลายเอามากๆ มันทำเอาผมแทบจะหลับไปทั้งๆอย่างนั้นเลย.. “อามาเนะคุง.. เอ๊ะ..” หญิงสาวเดินตรงมาที่ชายหนุ่ม ก่อนจะเห็นว่าคนที่พาเธอมากำลังหลับไป หญิงสาวมองไปยังร่างนั้นด้วยสายตาเหม่อลอย ..เธออยากจะขอบคุณที่เขายังรักและหวังในตัวเธอ แต่สำหรับเธอแล้ว.. ตอนนี้เธอรู้สึกโหยหาบางสิ่งที่เธอยังไม่รู้แน่ชัดเลย ความรู้สึกลืมบางสิ่งบางอย่างที่แสนสำคัญ.. ความรู้สึกว่างเปล่าที่อยู่ในใจนี้..กำลังสั่นไหวไปมา เรียกร้องหาความอบอุ่นที่เธอปรารถนา แวบ.. ราวกลับมีภาพบางอย่างแล่นเข้ามาในหัว ร่างบางทรุดลงตรงหน้าอามาเนะก่อนจะกุมศีรษะที่เริ่มบีบตัวแน่นจนเธอยังต้องรู้สึกทรมาน ดวงตากลมโตหันไปเจอกับร่างสูงโปร่งที่อยู่นอกร้านเข้า ด้วยบุคลิกที่โดดเด่น ประจวบกับความรู้สึกคุ้นเคยบางอย่าง มันทำให้เธอ..รีบวิ่งออกไปขวางหน้าอีกฝ่ายไว้ทันที “ดะ เดี๋ยวก่อนค่ะ!” จิคาสะหยุดอยู่ตรงหน้าเรียวกิ ก่อนจะกางแขนของเธอกั้นเขาเอาไว้ ชายหนุ่มมองไปยังคนตรงหน้าด้วยสายตาอ่อนโยน เพียงแค่รอยยิ้มบางๆ เธอก็รู้สึกหัวใจของเธอกำลังสั่นไหว..เรียกร้องหาคนคนนี้ ความรู้สึกที่แน่นอยู่ตรงกลางอก ทำให้เธอรู้สึกสับสนไปหมด อะไรกัน..ทำไมคนคนนี้ถึงมีผลกับเธอมากขนาดนี้ “ร เรา..เคยเจอกันมาก่อนรึเปล่าคะ” “เอ๋..ไม่นี่ครับ” คำตอบจากอีกคนทำเอาเธอรู้สึกใจเบาหวิวไปหมด ร่างบางเริ่มก้มหน้าลงด้วยความอับอาย ก่อนจะยืนตัวสั่นอยู่ตรงนั้น เรียวกิกวาดสายตามองรอบๆตัวเธอ จึงเห็นอามาเนะที่นอนอยู่ในร้าน มุมปากก็พลันยกยิ้มขึ้นมาเสียอย่างนั้น ร่างสูงย่างกายเข้าไปผลักประตูบานกระจกออก พาร่างของเขามาใกล้กับจุดที่อามาเนะนอนหลับ “มาอยู่นี่เองเหรอ คุโรกิ อามาเนะ..” พอนึกถึงการพบเจอกันครั้งแรก เขาก็ต้องหันไปมองผู้หญิงคนเมื่อกี้ที่เข้ามาทักเขา ดวงตากลมโตนั่นหันมามองการกระทำของเขาด้วยสายตาสงสัย ก่อนจะตามเข้ามาในร้านเงียบๆ ดูเหมือนเธอคนนี้จะเป็นแฟนเก่าที่รุ่นน้องของเขาพูดถึง แถมเขายังเคยพาไปที่บ้านด้วย.. เรียวกิหรี่ตาลงช้าๆ เมื่อสังเกตเห็นคราบน้ำตาที่ไหลออกมาจากดวงตาของอามาเนะ มือจึงเลื่อนไปเช็ดออกอย่างแผ่วเบา แต่กลับรู้สึกราวกลับถูกไฟดูดเมื่อได้แตะต้องผิวหน้านั้น “...!” ดวงตาสีฟ้ากระตุกวูบ ก่อนจะมองอีกคนด้วยสีหน้าตกใจ ..เรียวกิเริ่มทำสีหน้าหวาดระแวงต่อชายตรงหน้า ก่อนจะถูกสัมผัสเล็กๆจากด้านหลัง เรียกให้ตีกลับมายิ้มตามเดิม “รู้จักกับอามาเนะคุงเหรอคะ?” “ครับ พวกเราค่อนข้างสนิทกันนะ” “...เอ..งั้นเหรอ” หญิงสาวเหม่อมองไปยังอามาเนะด้วยสีหน้าไร้ความรู้สึก ก่อนจะหยิบเอาถุงช้อปปิ้งของตัวเองขึ้นมา จิคาสะพาร่างของเธอออกไปจากร้านโดยไม่ปลุกอีกคน อามาเนะที่ถูกทิ้งไว้ยังคงหลับอยู่ตามเดิม โดยมีเรียวกิยืนอยู่แถวๆนั้น ร่างสูงก้มมองมือของตัวเองสลับกับใบหน้าของอีกคน “เธอเป็นใครกันแน่ คุโรกิ..” ▐ ◄ ● ► ▐ ◄ ● ► ▐ ◄ ● ► ▐ ◄ ● ► ▐ ◄ ● ► ▐ บนเตียงสีขาวนวล มีเพียงร่างของคู่รักคู่หนึ่งกำลังแสดงบทร้อนแรงกันบนเตียง มือหนากดสะโพกอีกฝ่ายเอาไว้ ก่อนจะกระแทกแก่นกายเข้าออกอย่างอ่อนโยน ร่างบนเตียงเพียงแค่ร้องครวญครางเสียงเอื่อยอย่างขัดเขิน ราวกลับกำลังทำเรื่องน่าอายที่ตัวเองยังไม่ชิดเสียเท่าไหร่ เอี๊ยด.. เอี๊ยด.. เสียงเตียงนอนที่โยกไปตามจังหวะสะโพก ส่งผลให้ร่างที่ถูกครอบครองอยู่ถึงกับถูกดันมาจนจะตกไปขอบเตียง แต่ถูกมือหนาเกี่ยวเอวบางขยับเข้าไปแนบชิดกับส่วนอ่อนไหวใต้ร่าง แก่นกายเริ่มขยับถี่ขึ้น ตามอารมณ์ร้อนแรงที่เพิ่มพูนขึ้นอย่างรวดเร็ว จากเสียงที่ร้องอย่างเขินอาย กลับกลายเป็นเสียงครวญครางแผดดังไปทั่วห้อง จังหวะการกระแทกถี่ขึ้นราวกลับใกล้ถึงจุดสุดยอดเต็มทน ทำเอาคนใต้ล่างถึงกับร้องครวญไม่เป็นภาษา ดวงตาสีดำเลื่อนขึ้นพร้อมกับอ้าปากแสดงอาการเสียวถึงที่สุด มือหนากดกระแทกสะโพกให้กดลงมากระแทกซ้ำอีกหลายต่อหลายครั้ง ก่อนจะหยุดชะงัก พร้อมกับของเหลวสีขาวขุ่นที่พุ่งเข้าไปในช่องรักเสียจนล้นเอ่อออกมาไหลซึมกับพื้นเตียง ร่างของผู้อยู่ใต้ล่างเพียงแค่ทิ้งตัวลงบนเตียง ก่อนจะหอบหายใจอย่างเหนื่อยอ่อน ไม่นานก็ถูกมือหนาช้อนตัวเข้ามากอด แล้วถูกซุกไซร้อยู่บนอก ริมฝีปากที่เริ่มโลมเลียไปตามร่างกายราวกลับจะหยอกอีกคนเล่น อดทำให้อีกฝ่ายแอ่นเอนกายอย่างเขินอายไม่ได้ ใบหน้าหล่อเหลาเงยหน้าขึ้นสบตากันช่างแสนคุ้นเคย.. คนตรงหน้าส่งยิ้มมาให้เขา ก่อนจะเอ่ยขึ้นมาด้วยเสียงอันแผ่วเบา “เธอนี่มันร้อนแรงจริงๆนะ คุโรกิ” “ว๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก” เสียงตะโกนดังลั่นไปทั่วห้องรับแขก เรียกให้อายะต้องรีบเปิดประตูลงมาจากห้องนอนด้วยความตกใจ ก่อนจะเห็นร่างของน้องชายตัวดี กำลังร้องโอดครวญอยู่บนโซฟาทั้งๆที่ไม่มีอะไรเกิดขึ้น หญิงสาวตรงเข้าไปเขกหัวอีกฝ่าย พลางส่งสายตามุ่งร้ายไปให้ “เป็นบ้าอะไรของแกหะ ฉันกำลังปั่นโดจินอยู่นะ รู้ไหม!” “...เอ๋? พี่อายะ? เอ๋...ที่นี่ที่ไหนเนี้ย??” “ก็บ้านไงยะ แกคิดว่าเป็นที่ไหนฮึ? มานี่เลยไอ้ตัวแสบ ได้ข่าวว่าแกไม่ได้ไปเรียนใช่ไหมวันนี้นะ” “เดี๋ยวก่อน! เรื่องนั้น...” อามาเนะเริ่มส่งยิ้มแห้งๆให้อีกคน “ก็นะ..” “อดข้าว!” พอพูดเสร็จ หญิงสาวก็กระแทกส้นเท้าเดินหนีขึ้นไป ปล่อยให้อามาเนะอยู่กับความฝันอันน่ากลัวของตัวเอง.. ร่างสูงเริ่มกอดเข่าด้วยความขนหนาวลุก ก่อนจะรู้สึกได้ถึงถุงบางอย่างที่อยู่ด้านหลัง ...จะว่าไปตุ๊กตา มือหนาหยิบเอาของที่ซื้อจากร้านขึ้นมาดู แต่ก็ต้องรู้สึกว่ามีบางอย่างแปลกๆไป.. “คิดไปเองมั้ง..” อามาเนะถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดหาเบอร์ของจิคาสะ ตอนแรกเขาไปเดตกับจิคาสะแท้ๆ แต่ทำไมเขาถึงกลับมาอยู่ที่นี่ และที่สำคัญ..เขามาได้ยังไงกัน แล้วไอ้ฝันแปลกๆแบบนั้นมันเป็นอะไรกันแน่.. เขาไม่ได้พิศวาสคนคนนั้น แต่ทำไมเขาถึงฝันอะไรทุเรศแบบนี้นะ [..สวัสดีคะ] “ฮัลโหล จิคาสะ นี่ผม อามาเนะนะ ทำไมจู่ๆเธอถึงหายไปละ” [อา..ขอโทษนะ...ฉันรู้สึกไม่ดีก็เลยกลับก่อน] “อ่อ งั้นเหรอ งั้นจิคาสะเรียกพี่อายะมารับผมให้เหรอ ทำไมผมถึงกลับมาอยู่ที่บ้านได้กันนะ” [...] จู่ๆปลายสายก็เงียบไป มีเพียงเสียงลมหายใจจากอีกฝ่ายเท่านั้น อามาเนะเริ่มวิตก.. การที่จิคาสะเงียบมันเหมือนกับมีเรื่องแย่ๆเกิดขึ้นมากกว่านั้น [อามาเนะคุงรู้จักกับรุ่นพี่เรียวกิเหรอ] “อ่อ..เออ..” ทำไมถึงถามถึงละ? “ก็ประมาณนั้นนะ ทำไมเหรอ” [...อามาเนะคุง รักฉันใช่ไหม..] “.......” อามาเนะตอบไปเพียงแค่ความเงียบ เขารู้สึกว่าจิคาสะกำลังจะพูดอะไรที่เขาไม่ควรจะฟังมัน แต่เขาก็ต้องเอ่ยตอบกลับไปด้วยเสียงแผ่วเบา ...ไม่นานนัก หญิงสาวก็เริ่มพูดต่ออีกครั้ง [ฉันอยากสนิทกับรุ่นพี่เรียวกิมากกว่านี้] “....!!!” [...ขอร้องละ ทำเพื่อฉันนะ อามาเนะคุง] “............” ราวกลับหัวใจของเขาได้พังทลายลง อามาเนะไม่สามารถเปิดปากพูดอะไรต่อไปได้อีกแล้ว เขาทำได้เพียงนั่งฟังเสียงลมหายใจอีกฝ่าย ในขณะที่หยดน้ำตา..กำลังไหลรินลงมาจากดวงตาอาบแก้มทั้งสองข้างของเขา ริมฝีปากนั้นเริ่มเม้มเบาๆก่อนจะเอ่ยตอบกลับไป “..อืม” ________________________ 22/05/2559 ห่างจากเรื่องนี้ไปนาน กลับมาอัพแล้วค่ะ เรื่องราวก็มีความแฟนตาซีมากขึ้นอีกแล้ว555 พอจะเดาออกกันแล้วมั้งว่ารุ่นพี่เรียวกิเป็นอะไรกันแน่.. แถมจู่ๆอามาเนะเองก็ได้อะไรประหลาดมาเพิ่ม คงโชคร้ายกว่าเดิมแน่เลย น่าสงสารเขานะคะ ________________________ 01/06/2560 รีไรท์การบรรยาย |
นิยาย ชาย 2 หญิง 1 ธัญ วลัย
กระทู้ที่เกี่ยวข้อง
ลิขสิทธิ์ © 2024 th.paraquee Inc.
