บทวรรณกรรมสำหรับผู้ใหญ่ นิยายอิโรติก สายดาร์ก หื่นแรง (โคแก่กินหญ้าอ่อน ) เนื้อหารีไรท์ จากเรื่อง หลงสวาทสาวใช้ เปรียบเขาเป็นดั่งไฟ พร้อมเผาไหม้ได้ทุกเมื่อ เปรียบเธอเป็นเชื้อเพลิง...พร้อมให้ไฟแผดเผา ทุกเวลา ..พบกับความสนุกเร้าใจของคู่รักต่างวัย.... จะเกิดอะไรขึ้น เมื่อจู่ๆหนุ่มใหญ่ ว่าที่เจ้านายสุดหื่น ... เกิดความคิดอุตริ หลงชอบ เด็กสาวคราวลูก ... ซึ่งหล่อน เป็นเพียงคนธรรมดาคนหนึ่ง
มีศักดิ์เป็น แค่ลูกสาวคนงาน ในเหมืองแร่ทองคำของเขา ปล.หากอยากรู้เรื่องราวต่อไปนี้จะลงเอยเช่นไร โปรด ติดตามความฟินจิกหมอน ได้ในนิยาย เรื่องนี้นะคะ พิภพ อัครเสน หนุ่มใหญ่วัย 40 ขึ้นชื่อว่า เป็นเจ้าพ่อเหมืองแร่ทองคำ หลายใหญ่ที่สุด ของประเทศ... วู่!!..อวบอูม....ล้นมือเชียวน่ะยาหยี ...ใหญ่บะเลิ่มเทิ่ม ไปทั้งตัวเลยน่ะ คนสวย...... หึหึ!! ลันตา สาวใช้ วัย 21 ปี ลูก คนงานในเหมือง เธอไม่เคยคิดเคยฝันมาก่อนเลย .. ว่าท้ายที่สุดจะต้องเสียสาวให้กับคนเป็นเจ้านาย.. อะ..อูยยย...ยะ...อย่า......อย่าค่ะ...คุณท่าน..ได้โปรด....ซี๊ดดด!!! เอามืออกไป......อย่าทำอะไร ...ลันตาเลยนะคะ....อ๊าาาา........อูยยย..อูยยยย. !!.เสียว......ย่ะจับค่ะ...หนูเสียว ...เสียวนม...เสียวไปหมดทั้งตัวแล้วค่ะท่าน..... ฝากนิยาย เรื่องใหม่ ด้วยนะคะ ปล. บุคคลในภาพไม่ส่วนเกี่ยวข้อง ใดๆ กับนิยายทั้งสิ้น เป็นเพียงสื่อประกอบ เพื่อเพิ่มอรรถรสในการอ่าน
เท่านั้น ขอบคุณภาพ จาก GooGle เมื่อยามรักก็รักมาก...เมื่อถึงยามชังเขาก็ไม่มีแม้เศษเสี้ยวความเมตตา ภูมินทร์ทำในสิ่งที่เธอคาดไม่ถึงนั่นคือเขาผลักเธอจนกระเด็นด้วยความรังเกียจ รสิกาทั้งเจ็บทั้งจุกจึงนั่งนิ่งๆก่อนจะพยุงตัวลุกขึ้น "อย่ามาทำกับฉันแบบนี้นะคุณภูมินทร์ ตอนนี้เราสองคนไม่ได้เกี่ยวข้องกันแล้ว" "เกี่ยวสิ! เพราะเธอเป็นฆาตกรที่ฆ่าลูกฉัน!" "ฉันก็บอกไปแล้วว่าฉันไม่ได้ตั้งใจ...ฉันขอโทษ..." "มันไม่ง่ายไปหน่อยเหรอรสิกา...เธอจะไม่ไถ่บาปสักหน่อยเลยเหรอ" "ไถ่บาป...หมายความว่าไง" "เธอต้องไปกับฉัน...ไปอยู่ที่เกาะรังนก ให้ฉันทรมานเธอจนกว่าจะพอใจ ฉันต้องการให้เธอรู้ว่าชีวิตที่ไม่มีใครเห็นค่ามันทรมานแค่ไหน!" ภูมินทร์เอ่ยเสียงเข้มใบหน้าและดวงตาเหี้ยมเกรียมน่ากลัว แต่รสิกากลับยืนนิ่งราวกลับไม่เกรงกลัว "ฉันไม่ไป ไม่มีความจำเป็นที่ฉันต้องทำแบบนั้น" "เสียใจด้วยนะรสิกา ที่ฉันมาวันนี้เพราะเธอต้องไปเพราะฉันไม่ได้มาเชิญ แต่ฉันมาเพื่อบังคับให้เธอไปรู้จักกับความทรมาน" "ฉันไม่ไป! คุณโทษแต่ว่าเป็นความผิดของฉันเคยโทษตัวเองบ้างมั้ย! โทษตัวเองมั้ยที่หลอกลวงฉัน!" ไหล่บอบบางทั้งสองข้างถูกภูมินทร์จับไว้แน่น เขาเขย่าเธอแรงๆจนหัวสั่นหัวคลอนพร้อมตะโกนใส่หน้าเธอ "ต่อให้ฉันเลวแค่ไหนเธอก็ไม่มีสิทธิ์ฆ่าเขา! ชีวิตของผู้หญิงชั่วช้าอย่างเธอมันไร้ค่า!" "ไม่จริง! ฉันอาจไร้ค่าสำหรับคุณ แต่เชื่อเถอะว่ายังมีคนที่เห็นค่าของฉัน" "ผู้หญิงใจดำที่ฆ่าได้แม้กระทั่งลูกในใส้อย่างเธอไม่มีค่าเลยสักนิด ไปได้แล้ว!" "ฉันไม่ไป!" "เธอต้องไป! ถ้าไม่ตามฉันไปดีๆฉันก็จะลากเธอไป " "เพื่ออะไรคุณภูมินทร์...เพื่ออะไรคะ..." เธอเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาเพราะเหน็ดเหนื่อยเหลือเกินที่ต้องปะทะกับเขา "เพื่อที่ฉันจะทำให้เธอสำนึก ลูกต้องตายเพราะเธอเห็นชีวิตเขาไร้ค่า ฉันก็จะทำให้เธอรู้ว่าการมีชีวิตแบบไร้ค่ามันเจ็บปวดยังไง ถ้าเธอยอมไปดีๆอีกสามเดือนฉันจะปล่อยเธอแล้วไม่ยุ่งเกี่ยวด้วยอีกตลอดไป แต่ถ้าเธอทนแบกรับความเจ็บปวดทรมานบนเกาะไม่ไหวจนตายก็จะถือว่าเธอชดใช้ให้กับชีวิตบริสุทธิ์ที่เสียไป" รสิกาเม้มปากอย่างอดกลั้นแล้วเงยหน้าขึ้นสบตาเขาอย่างเด็ดเดี่ยว "ได้...ฉันจะไป" สาด!. ้ำถังขนาดเหมาะืที่มีาเย็นตามธรรมชาติของธาร้ำจาก้ำตกบริเวณใกล้เคียงูคนใ้าสาดเทใส่ าน้อยร่างเล็กในชุดเก่าจนเปียกปอนไปหมดและเพราะาเย็นของมันทำให้ี่หลับใหลเป็นเวลาหลายั่โมงฟื้นื่คืนสติกลับมาทีละเล็กละน้อย ใบบัวมองาห้องเล็กและแคบุด้านทำด้วยไม้ไผ่ าทรุดโทรมเป็นห้องที่ไม่มีอะไรอยู่เลย จากตนที่เปียกชุ่มไปั้ตัว ถัง้ำขนาดกลางบนพื้นไม้ใกล้ๆและผู้าใส่หมวกไหมพรมปกปิดใบหน้า ได้เห็นแค่แววตาชิงชังโกรธแค้นที่เธอไม่เคยเห็นมา่ในีิจริง แววตาเขาคนั้เหืนโจรผู้้าโหดเหี้ยมในละครที่ป้านงเยาว์และคนอื่นในบ้านชอบูนัก าน้อยื่ตระหนกตกใ เมื่อคิดได้ว่าเธอกำลังตกอยู่ในอันตราย และนี่เป็นาจริงหาใช่าฝันไม่ “ุเป็นใครคะ?” เสียงหวานส่งคำถามไป “ฮ่า ฮ่า ัะเหรอ ฉันคือเ้าีิของนังฆาตกรอย่างเธออย่างไรเล่า ฉันจะทำให้เธอตกนรกั้เป็นโดยที่เธอไม่้าหรือ้ติดคุกจริง เพราะฉันจะสร้างคุกให้เธอเ ฮ่าฮ่าฮา” าหมวกไหมพรมั้หัวเราะด้วยาสะใ ่เดินไปจากห้องแคบเหม็นอับแห่งี้ใบบัวสำรวจหน้าต่างบานปะตููล๊อคไว้อย่างแน่นหนาจากา แรงเ่ามดอย่างเธอไม่สามารถหลุดไปจากสถานที่ี้ได้เลย าน้อยะตาโศกนั่งพิงผนัง พยายามครุ่นและคิดต่างๆนานาจิตตัง ิ่ที่ผู้าคนั้พูดเมื่อสักครู่หมายึอะไรกันนะ สักพักใหญ่เธอก็ย้อนกลับไปคิดเรื่องของี่าร่วมบิดา โจรคนั้ด่าว่าเธอเป็นฆาตกรเลืเย็น เขาจะมีส่วนเกี่ยวข้องกับผู้าที่เสียีิเพราะอุบัติเหตุครั้งั้หรือไม่นะ? แล้วถ้าเกี่ยวเธอจะทำอย่างไรต่อไป? จะอธิบายไปว่าเธอไม่ใช่ี่ขับรถในวันั้หรือจะยอมรับาผิดครั้งี้ไว้กับตัวเเพื่อให้ี่าใดีอยู่รปลภัย ถ้าเป็นแบบัุ้ท่านั้สองก็จะสบายใ แล้วตอนี้ี่บ้านจะรู้หรือยังว่าเธอูจับตัวมาอย่างี้ ุท่านเทพไทจะตามหาเธอหรือเป่า พอคิดมาึตรงี้ใบบัวก็เิ่้ำตาไหลมาอีกครั้งจริงๆโอกาสี้อาจจะกลายเป็นข่าวดีของท่านก็ได้ที่มีคนช่วยมากำจัดลูกชังจากีิลูกรักอย่างบัวชมพูปลภัยอยู่ในหอคอยช้างเผือกแห่งั้ัเดิม ใบบัวคิดอย่างเหนื่อยล้าั้กายและใทำให้าน้อยหลับลงไปอย่างง่ายดายท่ามกลางาคิดที่ยังวุ่นวายสับสนอยู่ สาด! ้ำเย็นอีกถังูสาดลงไปยังาน้อยคนเดิมในเช้าวันใหม่ที่ไม่เหืนเดิมนั่นคือตอนี้เธอนอนไม่ได้สติพร้อมเสื้อผ้าที่แห้งสนิท ตอนี้กลับมาเปียกปอนเช่นเดิม “ื่นังฆาตกร ฉันใหุ้” เสียงัแผดเผาแต่ไม่ได้ช่วยปุี่นอนขดตัวอยู่บนพื้นไม้ไผ่เย็นๆแต่อย่างใด ีะใช้เท้าที่หุ้มด้วยรองเท้าหนังอย่างดี มาสะกิดเขี่ย เสืนว่าร่างตรงหน้าเป็นขยะมูลฝอยสกปรกปะมาณั้และเมื่อเพิ่มาแรงของ้ำหนักเท้าแล้วแม่ตัวดีก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะุึ้อสูร้าก็เดืดานึ้มาทันทีอีกหลายเ่าตัว “ฉันใหุ้ไง ุเดี๋ยวี้” ืหนาพยายามจะกระชากผมของคนหมดสติตรงหน้า แต่เพราะไอร้อนจากตัวเธอทำให้เ้าของไร่้วางเธอลง ืขาวเนียนตามแบบฉบับคนร่ำรวยและสุขภาพดีเตะบริเวณหน้าผากของี่นอนมอมแมมบนพื้นไม้แ็ ปรากฏว่ามันร้อนยิ่งกว่าไฟเสียอีก “โธ่เอ้ย! ยัยุู่แ ฉันไม่ยอมให้เธอมาาที่นี่หรอกนะ ยังไม่ทรมานเธอให้สะใเลย” หนุ่มหัวเสียเดินจากกระท่อมหลังโทรมไปด้วยาเจ็บใ เช้าวันแของาแก้แค้นลงทัณฑ์ไม่เป็นไปตามที่คิดไว้เสียแล้ว แต่ว่าหล่อนมาป่วยแบบี้ก็ไม่เลวเหืนกันนะ าคิดชั่ว้าเข้ามาในสมองเฉียบแหลมทันที` `` “นายครับ นังอ้อยมาแล้วครับ” ดาวน้อยรายงานผู้เป็นนาย ่ที่อ้อยแม่บ้านทีู่แลที่พักอาศัยให้กับเ้านายจะเดินผ่านปะตูเข้ามาในห้องทำงาน “นายเีใช้อ้อยเหรอจ้ะ?” สอบถามนายผู้ใดี ผู้มีพระุคอยช่วยเหลือเจือจุนครอบครัวยากไร้ของนางให้มีาเป็นอยู่ที่ดีึ้ตลหลายปีที่ผ่านมาี้ “ฉันมีเรื่องรบกวนอ้อย่ จะให้ไปูแลคนป่วยที่กระท่อมท้ายไร้ พรุ่งี้เช้านังผู้หญิงคนั้้หายป่วยและพร้อมเป็นคนงานไร่คนใหม่ของฉัน ดาวน้อยตามไปูกับอ้อยด้วยนะ ไปได้แล้ว” ีะสั่งา ลูก้ั้คู่ไปแล้ว เขาหันไปเปิดลิ้นชักของโต๊ะทำงานช้าๆหยิบและมองูภาพ้าคู่กับรถบิ๊กไบต์คันหรูคู่ใ ภาพที่รภีภัทรกำลังส่งยิ้มมาให้เขาที่เป็นผู้ถ่ายรูปใบั้ ต่อจากี้ไม่มีโอกาสอีกแล้ว โอกาสที่จะได้เห็นรอยยิ้มจาก้ผู้เป็นที่รัก “ภัทร ี่จะแก้แค้นมันให้้เ” ้ำตาเ้าของไร่มณีาไหลริน พร้อมกกรอบรูปถ่ายใบั้แนแน่น สองคนสี่เท้ารีบก้าวไปยังกระท่อมร้างท้ายไร่ข้าวโพด ซึ่งตอนี้มีแขกไดู้รับเชิญให้มาพักอาศัยในที่ที่ลับตาคนและไม่มีิ่อำนวยาสะดวกใดๆั้ิ้ “ดาวน้อย ข้าถามเอ็ง่เถอะ ี่จะให้ไปูเนี่ยเป็นใครกัน ทำไมตอนนายพูดึูน่ากลัวอย่างั้ว่ะ” “อย่าถามมากนะนังอ้อย นายให้ทำอะไรเอ็งก็ทำๆไปเถอะ เรื่องของเ้าาเา” ดาวน้อยพยายามเลี่ยงาจริง ปะตูไม้ไผ่ทีู่ตรึงด้วยโซ่เ้ใหญู่เปิด ่ที่แม่บ้านาใหญ่จะโ่หน้าเข้าไปด้านใน “นี่มันเ็ผู้หญิงนี่หว่า” อ้อยใตกใที่ได้เห็นามอมแมมของเ็าตรงหน้า ี่กำลังนอนละเมอเีหามารดาของตนอยู่ มองเผินน่าจะอายุน่าจะสัก 17-18 ปี “หนาวจ๊ะ แ่๋า แ่๋า” ใบบัวมีไข้ึ้สูงมากแล้วตอนี้หญิงาก็กำลังเพ้อหามารดาผู้ล่วงลับ “โอ้ย! าแล้ว ตัวร้อนจี๋ยังกะไฟ าๆแล้ว าๆ” แม่บ้านอุทานเสียงหลงด้วยาื่ตกใ เ็คนี้มันจะมาาที่นี่หรือเป่าว่ะ? “ไหนูสิ เ้! จริงๆด้วย” คนงานหนุ่มให้ืหยาบอังหน้าผากของี่เขาและเ้านายจับตัวมาจากกรุงเทพเมื่อวานแต่วันี้กลับมาป่วยซมไม่รู้สึกตัวแต่อย่างใด “แกไปหาเสื้อผ้าผู้หญิง ผ้ากับ้ำมานะ้เช็ดตัวให้แม่หนูคนี้่ ปล่อยไว้แบบี้ได้เป็นผีเฝ้ากระท่อมแน่ๆ” อ้อยใจัดาแก้ปัญหาตรงหน้า “ได้ๆ ฉันจะรีบไป” คนหนุ่มรีบกล่าวลนลาน คนป่วยูจับให้เปลี่ยนเสื้อผ้า เช็ดเนื้อตัวทำาสะอาดร่างกายและลดาร้อนผ่าวของอุณหภูมิาในร่างกายเป็นที่เรียบร้อย ตอนีู้ดีเป็นผู้เป็นคนึ้มาบ้างไม่ได้มอมแมมและหยุดละเมอไปแล้ว “เดี๋ยวให้นอนพักสักแปบนึง ข้าจะไปหาข้าวหายามาให้แม่หนูคนี้ ทีี้เอ็งจะข้าได้แล้วยัง ว่านังเ็คนี้มันเป็นใคร ข้าไม่ได้โง่นะโว้ย มองูก็รู้ว่าเ้านายลักพาตัวเ็คนี้มา หน้าตาผิวพรรณราวผู้ดีชาวกรุงแบบี้ อยู่ๆจะมานอนป่วยูขังไว้ในกระท่อมรกร้างแบบี้ได้ยังไงว่ะไอ้ดาวน้อย” ใ้าเหลือเิ เ็ผู้หญิงบอบบางคนหนึ่งูปล่อยให้ไม่สบายอยู่กลางป่ากลางเขา หากนางมาช้าไปสัก 4-5 ั่โมง คงได้กลายเป็นศพไร้ญาติ นายนะนายทำไมึได้ทำกับลูกาคนอื่นได้ำิอย่างี้ ที่จะต่อว่าผู้มีบุญุของตัวเไม่ได้ “เอาเถอะนาอ้อยใ อย่าไปยุ่งเลย” ยังยืนกรานปฎิเสธ “ว่ะ ไม่ให้ยุ่งได้ยังไง เ็ี้จะเป็นจะายังไ่ีใยอมสักคำ ถ้าเ็าแล้วจะให้ข้าตกเป็นผู้้หาด้วยหรือไง? เอ็งจะไม่ห่ะไอ้ดาวน้อย หากยังไม่ข้าจะไปแจ้งตำรวจหรือไม่ก็นายอำเภอจริงๆนะเว้ย” “โธ่! เห้อ...ก็แต่้เก็บไว้เป็นาลับนะ เรื่องี้้ามคนอื่นๆรู้เป็นอันขาด” “จะก็สักที พูดสาธยายมากาอยู่ได้” “ผู้หญิงคนี้นะุหนูบัว ี่ทำให้้าของนายาเมื่อ 2 เดือนี่แ้ไ นายว่ากฎหมายทำอะไรคนรวยแบบี้ไม่ได้ นายกับข้าเลยไปจับตัวมาเมื่อวานแล้วตอนี้ก็เป็นแบบที่เอ็งกับข้าเห็นี้แหละ” ดาวน้อยเล่าเรื่องราวต่างๆ ไปจนหมดิ้ “นังหนูคนี้นะเหรอจะเป็นฆาตกร?” พูดแล้วย้อนกลับไปมองาน้อยตัวเล็กบอบบางที่นอนซมอยู่บนพื้นไม้แ็ ไร้หมอนผ้าห่มคลุมกาย ่จะส่ายหน้าไปมา ด้วยาไม่เชื่อ...! “จริงสิ เอ็งก็รู้จักนายดีนี่น้าถ้าไม่ใช่คนผิดจริง นายเราจะทำแบบี้ทำไมว่ะ เอ็งูนังุหนูี้ให้ดีด้วยนะ พรุ่งี้หากไปทำงานไม่ได้ นายได้อาละวาดพวกเราแน่ๆ ข้าไปล่ะ” คนงานหนุ่มุจากเรือนไม้ใกล้พังแห่งี้ไป “โธ่เอ้ยเวรกรรมจริงๆแมุ่ แต่ก็คิดเสียว่าชดใช้กรรมเวรที่ตัวเได้สร้างไว้ก็แล้วกันนะ ข้าก็ไม่รู้จะช่วยเอ็งยังไงนังหนูเอ้ย” าใหญ่บ่นพึมพร่ำ ่จะกลับไปบ้านใหญ่หุงหาอาหารยูกยามาให้าน้อยะตาีิเศร้าคนี้ ี่้ชดใช้กรรมเวรที่ไม่ได้เป็นคนก่อเสมอในุๆครั้งไป “นะ ้ำ ้ำ” รุ่งสางของวันใหม่เวลาที่คนป่วยนอนซมมาั้วันกลับฟื้นได้สติ ร้องเีหา้ำเพื่ับากระหายในช่องคอ “เอาๆ ี้ ่ๆื่ ค่อยๆกินนะนังหนู” ้ำจำนวนน้อยูดื่มลงคอ ลดากระหายอยากของาน้อยเืงกรุงได้มาก ใบบัวค่อยๆมองไปรอบๆ...ที่นี่ยังเป็นกระท่อมที่เธอโดนจับตัวมาเมื่อวานแปลกก็แต่มีผู้หญิงผิวขาวเพิ่มมาอีกคนค่อยนั่งอยู่ใกล้ๆ “ื่แล้วเหรอนังหนู?” “น้าคือใครเหรอคะ?” เสียงแหบแห้งถามไป “ข้าเป็นแม่บ้านหลังใหญ่ของนาย ุภีมนะ เขาให้ข้ามาูแลเอ็ง ื่แล้วก็กินข้าวกินปลาเสีย่นะ เดี๋ยวจะได้กินยาต่อ” “ขอบุนะคะุน้า” “โอ้ยไม่้เีคง ุอะไรหรอก เอ็งจะเีข้าว่าน้าหรือน้าอ้อยก็ได้ ข้าชื่ออ้อยใ” “ค่ะน้าอ้อย ขอบุนะคะ” พนมืขอบุคนใดีตัวอ่อน “รีบๆกิน ัแ่ขอบุ เดี๋ยว้ไปทำงานทำาอีก” แม่บ้านาใหญ่พอใในานอบน้อมถ่มตนของุหนูตระกูลัคนี้เป็นอย่างมาก ใบบัวแม้ไม่เข้าใุปะโยคของคนตรงหน้า แต่เธอก็เลือกที่จะกินข้าวเบื้องหน้าแต่โดยดี เป็นเพราะว่าไม่มีอะไรตกึท้องตลั้วันของเมื่อวานและเมื่อวัน่ด้วยกระมัง ทำให้เธอจัดาอาหารตรงหน้าด้วยากระหายหิวและรีบร้อน “แ” ปะตูโทรมๆูเปิดอย่างแรง ตามด้วยาเข้ามาของี่เคยว่าเป็นเ้าีิคนใหม่ของเธอ ภีมยิ้มเล็กน้อยตรงมุมปาด้วยาพพอใที่เชลยามีอาาดีึ้ วันี้เขาจะเิ่ลงืแก้แค้นให้้าเสียที “ไง ยังไม่าเหรอ หนังเหนียวเหืนกันนีุ่หนูบัว” มองด้วยาเครียดแค้น ใบบัววางช้อนลง เมื่อกี้เขาเีเธอว่าุหนูบัวจะใช่เหืนในาคิดของเธอหรือเป่านะ? “ุหนูบัว?” าน้อยทวนคำพูดของาหนุ่ม “ฮ่า ฮ่าป่วยจนสมองกลับ ลืมชื่อตัวเไปแล้วหรือไงหรือจะมามารยาสาไถ่อะไรอีก ไว้่นะว่ามันไม่ได้” “ุเป็นใครคะหรือว่าุคือเออ...เป็นี่าของ...โอ้ย” าหนุ่มตัวโตรีบเข้ามาปะชิดตัว ืหนาส่งแรงบีบคอเล็กๆของาน้อยที่กำลังจะเปร่งคำพูดั้ทันทีด้วยาโกรธเกลียด “รู้ตัวเหืนกันเหรอว่าฉันเป็นี่าของี่เธอทำให้านะ เพราะาปะมาทของเธอแท้ๆ” บีบจนสาแก่ใ เมื่อเห็นว่าคนตัวเล็กกำลังจะไม่ไหว เขาจึงยอมปล่อยื “แฮ่ก แฮ่ก ไม่ใช่นะคะ มะ มันเป็นอุบัติเหตุ ฮื” เจ็บและหายใไม่ ไม่ทันที่เธอจะอธิบายอะไรเพิ่มเติม แรงบีบจากืใหญ่ก็เพิ่มึ้อีกแล้ว “ไม่ใช่ได้ไง มันเป็นเพราะาชุ้ย าโง่ าปะมาทของเธอต่างหากนางฆาตรกร ุึ้มา ไปทำงานตอบแทนบุญุที่ซุกหัวนอน ข้าวปลาอาหารที่ให้เธอกิน” ืใหญ่เปลี่ยนจากลำคอขาวผ่องที่ตอนี้มีรอยแดงเป็นรอยนิ้วรอบคอ เปลี่ยนไปกระชากผมนุ่มที่ยาวสะลวยไปึกลางหลังแทน “เออ า๊ะ” แม่บ้านที่นั่งูเหตุาณ์อยู่ใกล้ๆ ึกับร้องอุทาน ไม่คิดว่าเ้านายที่ตัวเรู้จักมักจี่ดีเป็นเวลาหลายปี จะมีมุมาโหด้าอีกมุมซ่อนอยู่แบบี้ “อ้อยใ จะไปทำอะไรก็ทำไป ฉันจะูยัยุหนูนี่เ” เสียงเรียบหันไปกล่าวหรือไล่ทางอ้อมแก่บุคคลที่สาม “ค่ะ ่ะา” แม่บ้านรีบไปจากกระท่อม แต่อีกใก็เป็นห่วงาน้อยไม่ได้ “เ้าพ่อคู้ณณณ ขอให้นายอย่าึกับฆ่าแกงกันเลย” แม่บ้านบ้านหลังใหญ่เดินห่างจากบริเวณท้ายไร่พร้อมอธิษฐานบนบานิ่ศักดิ์สิทธิ์ไปด้วย “ปล่อย นะคะ ฮื ฉันไม่ใช่ี่ขับรถชน้าของุนะ โ้ๆๆ” หญิงาที่ปวดหัวตัวร้อนอยู่แล้วยังแรงกระชากผมที่เธอโดนคนตัวโตกว่าคุกคามอยู่อีกล่ะ ใบบัวได้แต่ร้องไห้และเพราะเจ็บจนทนไม่ไหวเธอจึงพยายามาจริงไปให้เขาฟัง ีะมองูมาตรกรใทรามที่นั่งก้นจ้ำเบ้าบนถนนลูกรังด้วยาเจ็บปวด เมื่อกี้ยังอยู่กับปาว่าเหตุาณ์ที่เกิดึ้เป็นอุบัติเหตุ ไ่ีใตั้งใ แต่พอโดนดี เจีเข้า่แมุ่ดันพลิกลิ้นเปลี่ยนคำพูด ว่าเธอเไม่ใช่ี่ขับรถชน้าเขาในวันั้...ระยำ! “ไม่ใช่เธอแล้วจะเป็นหมาที่ไหน มาสิ ถ้าไม่แล้วยังยืนยันว่าไม่ใช่คนทำ ฉันจะไปจับตัวพ่อเธ้วยอีกคน ี่รักุคน ฉันจะทรมานพวกมันให้ึทีุ่ ทรมานจนกว่าจะยอมรับ ะำึ จนกว่าฉันจะพอใ” ้ำเสียงดุดันและวาจาอาฆาตทำเอาาน้อยนั่งส่ายหน้าไปมา ้ำตาคลอ ปาสั่น ตัวสั่น ผู้าตรงหน้าี้โหดเหี้ยมจริงๆ ั้ๆที่เขาเก็น่าจะรู้เห็นหลักฐานว่ามันเป็นอุบัติเหตุ ี่าของเธอเก็เจ็บไม่ใช่น้อยกับอุบัติเหตุครั้งั้ เธอยัง้นอนเฝ้าอยู่โรงพยาบาลตั้งหลายวัน เขายังคิดแค้นจะทำ้า ทำลายี่าของเธอ แล้วไหนจะคนครอบครัวของเธออีกด้วย “ไอ้คนใดำ ำิ” คนเ้า้ำตาสบถไปครั้งแในีิ เธอไม่เคยคิดว่าจะมีคนแบบี้อยู่บนโลก “ใดำ ำิเหรอ ยัยตัวดี...ก็ได้...ฉันจะแสดงให้เธอูว่าใดำ ำิที่แท้จริงมันเป็นอย่างไร?” คนตัวโตกัดกรามแน่นกล่าวลไรฟันมา “ุจะทำอะไรนะ อย่านะ อย่า...กรี๊ดดดด” “กรี๊ดดดด” เสียงแหลมัไปตลเ้ทางระยะสั้นๆาในไร่ข้าวโพดชื่ัง ใบบัวูคนใ้าพาดึ้บนบ่า ห้อยหัว เขาเดินทะลุเข้าฝ่าในดงข้าวโพดที่มีาสาก าระคายของตัวใบโดนผิวขาวๆ ทำให้แดงเป็นเ้ทั่วตามแขนและขาเรียวสวย ระยะทางเกือบ 100 เมตรแต่ีะใช้เวลาอุ้มแบกคนปาดีาในเวลาเพียงไม่เิ2 นาที่จะึาธาร้ำไหลเอื้อนๆสีเขียวขุ่นสะอาดอยู่เบื้องหน้า ตู้ม! ร่างน้อยลอยึ้สู่อากาศ่โดนแรงโน้มถ่วงของโลกูดลงพื้น้ำในชั่วพริบตาตามา้าของปีศาจ้าหน้าหล่อเ้าของไร่แห่งี้ “ะ ่้ ช่วย ...ะ” ใบบัวตะเกียดตะกายให้หัวเธออยู่เหนือผืน้ำเพื่อหายใ ่ที่มันจะจมลงไปอีก เป็นอย่างั้ซ้ำแล้วซ้ำเล่าหลายนาที จนตอนี้คนะตาอาภัพไม่มีเรี่ยวแรงเหลืออีกแล้ว มันมืดมิดไปุที “ยัยโง่เอ้ย” คนักไสเมื่อสักครู่จำ้ลงไปช่วยศัตรูคู่แค้นตรงหน้า “บัวหยุด หายใเดี๋ยวี้” เ่อเีชื่อหล่อนในครั้งแและไม่ได้ตั้งใ “ฮึก ึ หืออ” ใบบัวเกาะร่างสูงตรงหน้าแน่น แล้วสูดหายใเข้าปทันทีที่มีโอกาส “ยัยโง่ ้ำตื้นแค่ี้เธอก็จะาแล้วเหรอ?” เขาฉุนแทบบ้า ้ำแค่ปริ้มๆคางของคนตัวเล็ก ก็กระต่ายื่ตูมจนเกือบจมา้ำื่ต่อหน้าเขาจริงๆ “ฮือ หือออ” หญิงาได้แต่เกาะเขาไว้เช่นเดิมแล้วร้องไห้ ก็คนมันว่าย้ำไม่เป็นแล้วยังเคยจม้ำตอนเ็ๆอีก ภาพในวันวานยังไม่เคยจางหายไปจากหัวใ คนใ้าไม่มีทางรู้ว่าตอนี้เธอกลัวจะเป็นบ้าแล้ว แล้วจู่ๆร่างน้อยก็สลบคาอกแ็แกร่งไม่ให้อีกคนได้ตั้งตัว “นี่เธอ โธ่เอ้ย ทำไมอ่อนแอขนาดี้ว่ะเนี่ย” ีะกรอกตามองบน เมื่อเห็นว่าครั้งี้ไม่ใช่าแสดงละคร หญิงาบอบบางได้สลบไปจริงๆ เขาจึงรีบอุ้มเธอึ้จาก้ำ่แล้วย้อนกลับไปยังทางเดิมที่ลากเธอมาเมื่อสักครู่ “โธ่เอ้ย ฉันจะทำอย่างไงกับยัยุหนูนี่ดีวะ อย่าฟื้นึ้มานะพ่อจะเล่นงานให้หนักเลย ทำตัวเป็นภาระอยู่ได้” ีะรับรู้ว่าไอร้อนจากกายา่หน้าี้มันยังมีหลงเหลืออยู่ แล้วตอนี้รู้สึกว่ามันจะมีอุณหภูมิิเพิ่มึ้เรื่อยๆอีกครั้ง หากปล่อยให้อยู่ในาอย่างี้ เธอได้ตาม้าเขาไปอีกคนสมใแน่นอน “เอาว่ะ” ืใหญ่เิ่จากปลดเสื้อผ้าเปียกชุ่มของาสวย มันค่อยๆสั่นเพิ่มึ้อย่างอัตโนมัติเมื่อได้เห็นอะไรต่ออะไรที่ซุกซ้อนอยู่ใต้ร่มผ้า จนตอนี้แสนจะโดดเด่นชัดเจนอยู่ในาตาคม “ึ ึ” เ้าของไร่มณีกรกลืน้ำลายลงคออย่าง้ามไม่ได้ ้ยอมรับรูปร่างและผิวพรรณขาวผ่องของเธอคนี้สวยกว่าผู้หญิงที่เขาเคยผ่านมาเสียอีก...สวยกว่าุคน ตามองืไม้เิ่คงคลำลูบไล้ตามสัญชาตญาณบุรุษสั่งา เรียวปาหนาโน้นลงไปอ้างับบัวตูมที่ขนาดใหญ่เิกว่าืเล็กน้อยด้วยากระหายหิว บดจูบูดเลียเสียพอใ ่ค่อยๆเลื่อนต่ำลงมาเรื่อยๆช้า บรรจงฝากร่องรอยเอาไว้บนผิวกายด้วยุจะ้ามใอีกแล้ว ีะยกขาั้สองข้างึ้ผาดบ่าแกร่ง จมูกสูดดมโลมเลียปลีหน่องสวยดั่งลำเทียนั้สองข้าง จึงค่อยๆเคลื่อนมาจนึกึ่งกลางกายที่มีกุหลาบงามเบ่งบานสีสัน ิ่ ล่อตาล่อใชวนเชิญหมู่ภมรตัวี้เข้าไปหยอกเล่น จมูก้าเป็นอวัยวะแที่เข้าไปแตะ้ิ่มหัศจรรย์ตรงหน้า ริมฝีปาก็ไม่น้อยหน้ามันซุกสัมผัสิ่้ตา้ใ สปะสานกับเรียวลิ้นนุ่มก็จู่โจมเข้าไปช่องาในด้วยาสามัคคีกลมเกลียว “อ้า” เสียงัมาจากี่ยังคงหลับใหลไม่รู้ตัวว่าตนเัู้้สัมผัสไปึไหนต่อไหนอย่างุกู่ ในแบบที่ไม่เคยไ่ีใทำกับเธอมา่พ ั้หอมั้หวานีะเย้าแยู่ดเลียกุหลาบงามตรงหน้านานเ่าไร่ไม่รู้ มารู้ตัวอีกทีก็ตอนที่้าปวดแกร่งจนุจะกลั้น “อ้า ไ่ไ้ำ อ้า ใบบัวไ่ไ้ำ” เสียงแหบแห้งละเมอของเ้าตัวปุสติของหนุ่มหล่อตรงหน้าให้คืนกลับมา ีะ มณีกระงักตัวนิ่ง มองหน้าละเมอเพ้อพกของเธอ แล้วคิดทบทวนิ่วาบหวามที่เกิดึ้่หน้า...บ้าไปแล้ว! นี่เขาเป็นอะไรไป เกือบเอมีอะไรกับี่ทำให้้า้าอย่างั้เหรอ? “บ้าไปแล้วเหรอวะไอ้ภีม เห้อ...” สบถด่าตัวเในใเสร็จแล้ว้ถอนหายใอย่างหนักหน่วง เมื่อ้น้อยของเขาไม่มีทีท่าจะสงบโดยง่าย....ก็มันื่แล้วนี่ ไม่แคล้วีะ้ปฏิบัติาโลกสวยด้วยืตัวเอีกตามเคย “่า ่า บัว ู้” เสียงเหนื่อยหอบราวสัตว์ป่าโดนทำ้าัก้องไปทั่วกระท่อมหลังน้อยนับหลายนาที เ้าของไร่หลังจากที่ได้ปลดปล่อยาเครียดกดดันที่สะสมอยู่าในจนหมดิ้ เปรอะเปื้อนเต็มกางเกง เขาก็ล้มตัวลงนอนใกล้หญิงาสวยด้วยาหมดไร้เรี่ยวแรง “เธอนี่มัน...” ีะเท้าแขนมองหน้าเธอชัดๆ เธอช่าง้ากาจจริงๆ เพียงแค่เขาสัมผัสด้วยาตา ืลูบไล้หน้าอกเธอไปมา เพียงเ่าี้ก็สามารถรีดพลังเขาไปั้หมด ถ้าเขาได้เข้าไปในตัวเธอล่ะ...มันจะวิเศษขนาดไหนนะ คิดมาึตรงี้ีะก็้สะบัดหัวไปมาอีกรอบ เขาจะคิดแบบั้กับเธอได้อย่างไร ลืมไปแล้วเหรอว่าาน้อยที่าูบอบบางน่าทะนุถนอมคนี้ าในจริงๆของเธอจิตใช่างมืดดำำิ ทำให้้าญาติเพียงคนเดียวที่เหลืออยู่ของเขา้าไป ส่วนตัวเก็ทำตัวเป็นคนขี้ขลาด เป็นุหนูที่หลบอยู่ในปราสาททอง หลีกเลี่ยงาตอบคำถามกับัคม ีะมองด้วยาตาเคียดแค้น าหนุ่มุึ้่รีบจากที่นี่โดยเร็วด้วยาหงุดหงิด สับสนาในใ ก็ได้...เขาจะให้เวลากับเธออีก่ก็ได้ เพราะึอย่างไรเธอก็หนีาผิดครั้งี้ที่เขาจะเป็นผู้พิพากษาไม่พ้นแน่นอน |
นิยาย พระเอก จับ นางเอก มาอยู่ เกาะ
ลิขสิทธิ์ © 2024 th.paraquee Inc.
