สวัสดีค่ะ ไรท์ชื่อ SweetWater ยินดีต้อนรับทุกคนค่ะ แจ้งนิยายที่จบแล้วและกำลังแต่งอยู่ สามีเถื่อน (18+) สถานะ จบแล้ว ยอดหญิงยอดเสน่หา สถานะ จบแล้ว วายร้ายพ่ายรัก (20+) สถานะ จบแล้ว คุณสามีกระทันหัน (18+) สถานะ จบแล้ว หัวใจข้างปลายปืน (18+) สถานะ ยังไม่จบ ดวงใจในพายุ (18+) สถานะ จบแล้ว นางร้ายร่ายมนต์รัก (18+) ยังไม่จบ นางฟ้ากับเจ้าชายอสูร (SM/NC) ยังไม่จบ ขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาชมและให้กำลังใจมากๆนะคะ แสดงเพิ่มเติม บรื้นนนนน!! เสียงล้อรถเก๋งมือสองเบียดกับถนนที่เกือบจะลูกรังเต็มอัตราในอีกไม่กี่เมตรข้างนา อัตราเข็มบอกความเร็วบนหน้าปัดรถไม่ช้าหรือเร็วจนเกินไป สาวสวยผมยาวหน้าเรียวได้รูป ปากบางรูปกระจับ กับจมูกที่ไม่โด่งหรือแบนจนเกินไป ดวงตากลมโตเสริมแต่งด้วยอายไลน์เนอร์ราคาแพงลิบ แต่ตอนนี้เปื้อนไปด้วยหยาดน้ำตาที่แห้งกรังผสมกับเศษมาสคาร่าเป็นหย่อมๆบนใบหน้าสวย ถึงแม้เหตุการณ์จะผ่านไปหลายวันแต่เธอก็ยังเจ็บใจไม่หาย ยัยลูซี่!ยัยเพื่อนทรยศ! "ฉันอุสาไว้ใจเธอ ทำไมกัน! ฮึก! ยัยฝรั่งโรคจิต!" สาวสวยสบถแช่งใส่อดีตเพื่อนที่เธอเคยจริงใจด้วยอย่างแค้นเคืองพร้อมปาดน้ำตาที่กำลังจะหยดแหมะบนแก้มมอมแมม จากเหตุการณ์ในครั้งนั้น ครั้งที่เธอรู้ความจริงเกี่ยวกับความในใจที่ลูซี่บอกออกมาตอนเมา ว่าที่ยัยบ้านั่นให้เงินที่ใช้และพูดกรอกหูเธอว่าเป็นการช่วยเหลือจากเพื่อนคนนึงที่แท้ก็ตอแหลดีๆนี่เอง "ฉันไม่น่าหลงไปกับอำนาจเงินบ้าบอพวกนั้นเลย บ้าที่สุด" บรื้นนนน! ครึกๆๆๆ เธอสบถอีกครั้งพร้อมกับเหยียบคันเร่งให้แรงอีกหน สักพักถนนที่เรียบก็ค่อยๆสะดุดเพราะเข้าสู่เขตชนบทแล้ว บ้านที่มีคุณยายกับคุณตาอาศัยอยู่ บ้านที่ผู้เป็นพ่อแม่ช่วยกันปลูกมันขึ้นมาด้วยน้ำพักน้ำแรง ทำไมเธอถึงกลับมาที่ๆเธอไม่อยากมาก็เพราะเธอเบื่อเมืองกรุงแล้ว เธอเหงา เธอท้อ และหลายๆเหตุผลที่เธอไม่อยากพูดถึงมัน อาชีพนางแบบระดับกลางแบบเธอมีเงินเก็บมากพอที่จะซื้อบ้านหรือที่ดินสักพื้นไว้เป็นสมบัติส่วนตัว แต่เธอไม่ทำ....แค่รถมือสองก็เหมาะกับสภาพชนบท เธอขายรถหรูของตัวเองทิ้งไป แล้วเก็บเงินทำอย่างอื่นที่เธอคิดว่าสมเหตุสมผล อยู่ในหมู่บ้านที่คลื่นโทรศัพท์มือถือหายากยิ่งกว่าไส้เดือนแบบนี้จะมีรถหรูเพื่อ!??? ทำตัวให้กลมกลืนกับสภาพแวดล้อมหน่อยก็ดีเหมือนกัน เธอเหนื่อยกับการเสแสร้งแล้ว ชีวิตนางแบบโนเนมแบบเธอไม่ได้โรยด้วยกลีบกุหลาบ บางทีการอยากได้งานดีๆก็ต้องแลกมาด้วยร่างกายซึ่งเธอชินไปแล้ว หึ!.....เวอร์จิ้นคืออัลไล ไวน์ไม่เห็นรู้จัก! ครึกๆๆๆ ยางรถยนต์มือสองหมุนเบียดกับก้อนหินก้อนกรวดขนาดต่างๆตามทางดินสีแดง ต้นไม่เล็กใหญ่ข้างทางเต็มไปด้วยฝุ่นจากดินเกาะเขรอะหนาเกือบจะสังเคราะห์แสงไม่ได้แล้ว มวลอากาศประกอบไปด้วยฝุ่นสีแดงลอยอ้อยอิ่งหยอกล้อกับแสงแดดยามเย็นได้กลิ่นอายชนบทของแท้ ชนบทที่ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อว่ายังมีในยุคที่สี่จีกำลังรุ่งเรือง ชนบทที่แม้แต่รัฐบาลเกือบจะไม่เหลียวมอง ชนบทที่ Wifi ไม่มี สัญญาโทรศัพท์อยู่บนยอดต้นตาล คลื่นวิทยุและทีวีต้องต่อสายล่อฟ้าถึงจะเห็น มีแค่ไฟฟ้าเท่านั้นที่ใช้ได้ดีที่สุดในที่นี้
ทำไมเธอไม่คิดให้เร็วกว่านี้กันนะ ไวน์จอดรถแล้วรีบล้างเครื่องสำอางเมื่อรถผ่านถนนลูกรังฝุ่นหนาออกมาแล้ว สองข้างทางตอนนี่เป็นถนนดินแข็งประดับไปด้วยหญ้าสีเขียวชอุ่ม สองข้างทางเต็มไปด้วยทุ่งนาที่กำลังแตกใบอ่อน สะท้อนแสงอาทิตย์สีทองรำไรยามเย็นกำลังลดลงโดยมีเงาภูเขาเขียวขจีเป็นฉากหน้า ชะนีน้อยเมืองกรุงหน้าสดเปิดกระจกรถมือสองเชิดหน้าท้าแสงทองยามอัศดงอย่างชื่นบานหัวใจ "ตาจ๋า ยายจ๋า ไวน์กำลังจะกลับไปหาแล้วน้าา รออีกแปบ" หญิงสาวพูดยิ้มๆ เธอส่งจดหมายมาที่นี่เมื่ออาทิตย์ก่อนว่าจะกลับบ้านสักพัก ที่นี่ไม่มีโซเชียลเน็ตเวิร์ค การส่งจดหมายจึงเป็นวิธีที่ดีที่สุดแล้ว.... รถแปลกหน้าที่ขับผ่านหน้าทำให้ชาวบ้านชะเง้อมองด้วยความสงสัยใคร่รู้ นานๆทีจะมีคนขับรถเข้ามาในหมู่บ้านทุรกันดารเล็กๆแห่งนี้สักครั้ง จึงอดไม่ได้ที่จะสงสัย
รถเก๋งมือสองสีน้ำเงินเข้มจอดตรงรั้วไม้เก่าๆของบ้านหลังหนึ่ง เป็นบ้านไม้เรือนไทยยกสูงขนาดกลาง ชาวบ้านละแวกไกล้เคียงต่างชะเง้อมองคอเป็นเอ็นว่าใครกันน้อ มาหาตาสนกับยายบัวเย็นๆแบบนี้ ประตูรถถูกเปิดออกพร้อมกับส้นสูงสีขาวสะอาดกับขาเรียวยาวจนน่าอิจฉาปรากฏแด่สายตาประชาชี พร้อมด้วยร่างระหงในชุดกระโปรงสั้นเหนือเข่าเล็กน้อยสีชมพูหวานแหวว มากับโครงหน้าที่ไม่มีแม้แต่เครื่องประทินโฉมสักหยด! อยู่บ้านนอกไม่ต้องมั่นหน้าคะ หน้าสดก็สวยได้ ดูเหมือนจะสวยกว่าลูกสาวข้างบ้านตายายเธอสะอีก อิอิ วันนี้เธอตั้งใจจะแต่งมาแบบเบาๆไม่ดูให้เป็นที่หมั่นไส้ของคนมอง ส้นสูงสีขาวกับเสื้อกระโปรงหวานโชว์เรียวขาสวยจึงเป็นสิ่งที่เธอเลือก "นังวายโว้ยยย โอ้ยยย ยายคิดถึงเอ็งจริงๆ มาให้ยายกอดหน่อยสิ" หญิงวัยกลางคนอายุประมาณ 60 ปีเศษกึ่งเดินกึ่งวิ่งลงจากบ้านเมื่อได้ยินเสียงรถจอด หลานสาวคนเดียวที่ตนกับสามีเฝ้าคิดถึงเพราะไม่ได้เจอหน้ามานาน เมื่อจดหมายส่งมาตอนนั้นเธอแทบจะกระโดดลืมสังขารตัวเองไปสิ้น "ยายจ๋าาา ไวน์คิดถึงยายจัง" ไวน์ขอบตาร้อนผ่าววิ่งไปกอดยายอย่างคิดถึง เธอเพิ่งรู้เดี๋ยวนี้ว่าที่พึ่งทางใจมีแค่ตากับยายสองคนเท่านั้น "ยายดีใจที่เอ็งกลับมา ฮึก ขวัญเอ้ยขวัญมานะลูกเอ้ยยย" สายบัวกอดหลานสาวที่โน้มตัวลงมาพลางใช้มือหยาบกร้านจากการตรากตรำทำงานลูบผมนิ่มอย่างรักใคร่ เคร้งงง! จอบขูดดินร่วงลงจากบ่าแกร่งเมื่อกลับมาถึงบ้าน ใจตาสนกระตุกวูบอย่างคนดีใจเมื่อเห็นหลานสาวตัวน้อยกลับมา "ไอ้วายยย หลานตา!" ชายชราตะโกนลั่นวิ่งมาหาไวน์ด้วยกางเกงวอร์มเก่าเปลือยอกเพราะเพิ่งไปพรวนดินที่ไร่มา ตาสนหยุดชะงักเมื่อรู้ตัวว่าตัวเองสกปรก ชายชรากำลังจะถอยเพื่อไปล้างหน้าล้างตา แต่ทว่า หมับ! "ไวน์คิดถึงตาจังคะ" หลานสาวแสนสวยกลับไม่รังเกียจโผเข้ากอดผู้เป็นตาที่เปื้อนไปด้วยเศษฝุ่นเศษหญ้าอย่างคนหาที่พึ่งทางใจ ชายชราน้ำตารื้นกอดหลานตัวเองแน่นลูบหลังพลาง "กลับมาแล้วสินะ หลานตา เอ็งหาไปอยู่ใหนมา รู้ไหมตากับยายเป็นห่วง" ตาสนเอ่ยเสียงสั่นในขณะที่หลานสาวปล่อยโฮน้อยๆอย่างอัดอั้นมานาน ยายสายบัวยกมือเช็ดน้ำตาปรอยๆ ตาสนผละจากหลานสาวจับไหล่นวลแน่นแล้วหรี่ตามอง สักครู่ชายชราก็ตะโกนลั่น "ฮาๆๆๆ โว้ยยย พวกมึงดูหลานกูเด่ หลานกูสวยเว้ยยยย!!" ตะโกนให้มันรู้ไปเลยว่าใครแน่!ไวน์กับสายบัวหัวเราะทั้งน้ำตากับความเถรตรงของชายชราประมุขของบ้าน "ตาอ่ะ ไวน์ชื่อไวน์ ไม่ได้ชื่อวายสะหน่อย" หญิงสาวเอ็ดผู้เป็นตาไม่จริงจังนักให้ชายชราสวนกลับ "วงวายอะไรข้าเรียกไม่เป็นหรอก แม่เอ็งนี่ขยันหาชื่อฝรั่งให้ ตาเรียกไม่เป็นวะ" ตาสนสายหน้าขำๆกับชื่อที่ลูกสาวตัวเองตั้งให้หลานสาว สายบัวยิ้มแล้วเอ่ยออกมาอย่างมีความสูข "วันนี้ตาเอ็งได้ปลาช่อนกับปลาดุกมา ยายทำแกงส้มกับผัดเผ็ดให้ทานดีไหมละ" ไวน์พยักหน้าให้กับสองตายายผู้น่ารัก อาทิตย์ลับขอบฟ้าเผยแค่เส้นแสงสีทองริ้วจางๆให้ได้เห็น บ้านแต่ละหลังเปิดไฟสีขาวสว่างจ้าตอนรับรัติกาลครั้งใหม่ที่กำลังมาเยือน "เข้าบ้านกันเถอะ" ยายสายบัวเอ่ยชวน พวกเขาสามคนกำลังจะเดินขึ้นบ้านแต่ตาสวยเจ้ากรรมดันสังเกตเห็นอะไรบางอย่าง
ชายหนุ่มร่างสูงเปลือยอกใส่แค่ผ้าขาวผ้าหอบเบ็ดตกปลาและตาข่ายดักกับถุงพลาสติกใส่ปลาถุงใหญ่ "เอ้า ไอ้กวี วันนี้ได้ปลาเยอะนี่หว่า" ลุงสนหันสายตามองตามหลานแล้วเอ่ยทักกวี หนุ่มบ้านนอกผู้ใสซื่อขยันทำมาหากินที่แบกปลาถุงใหญ่กลับบ้าน กวีหันมายิ้มให้ชายชราแล้วเอ่ยออกมาอย่างเป็นมิตร "จ๊ะ ตาสน เอาสักตัวสองตัวไหมตา ผมมีเยอะอยู่" ไวน์ถึงกับสำลักลมเมื่อกายแกร่งผ้าขาวมาหันมายิ้มแฉ่งโชว์ฟันขาวใส่พวกเธอ สายบัวขอเข้าครัวก่อนเพราะต้องไปเตรียมวัตถุดิบ เธอยืนพิจารณาหน้าคมกร้านแดด ผู้ชายคนนี้น่าจะสูง 180 ละมั้ง หายากในหมู่เด็กบ้านนอกเลย เครื่องหน้าคมไทยแท้ไม่ผสม อกหนามากๆ ซิกแพ็คสวยได้รูป แต่ผิวไหม้ไปหน่อย! ไวน์เลื่อนตาต่ำลงอย่างไม่ได้ตั้งใจ กรีดว้ายยย ตาเถน!! ผ้าขาวม้าเปียกๆจากการลุยน้ำเพื่อเก็บตาข่ายดักปลาแนบกับอะไรแท่งยาวๆนูนๆใหญ่ๆ โอ้ยแม่เจ้าพระคุณ ยั่วแบบใสซื่อมากคะ! ตาสนปฏิเสธน้ำใจชายหนุ่มโดยให้เหตุผลว่ามีเยอะแล้ว ก่อนที่สายตาชายหนุ่มจะปะทะเข้ากับร่างบางแสนสวยที่จ้องเขาอยู่ ความอายและอาการขนลุกซู่อย่างไม่ทราบสาเหตุทำให้ชายหนุ่มก้มหน้าหงุด ตาสนที่ลืมอะไรไปจึงตะโกนบอกก่อนที่ชายหนุ่มจะผละออกไป "เอ้อๆ กวีโว้ยย นี่วายหลานข้านะ" ตาสนแนะนำหลานเผื่อในอนาคตอาจจะให้ชายหนุ่มช่วยเหลืออะไรจะได้สะดวก กวีหันมายิ้มเขินๆในขณะที่ไวน์ยิ้มหวานโบกมือให้ "ยินดีที่ได้รู้จักนะคะกวี" เสียงหวานหยดย้อยเรียกให้กวีนิ่งงั้นเหมือนถูกมนต์สะกด แต่ก็ตอบเพียงแค่'จ๊ะ คุนวาย'แล้วโบกมือลากลับ หัวใจชายหนุ่มคนซื่อที่ไม่เคยถูกแม่หญิงคนใหนโบกมือหย่อยๆถึงกับเต้นแรง แถมคนที่โบกยังสวยสะพรั่งขนาดนี้ ทำไร่ทำนามา 27 ปี เพิ่งมีสาวสวยมาสบตาโบกมือแบบนี้หนุ่มบ้านนอกก็เขินเป็นนะ พอกวีเดินหายลับไปกับความมืดที่กลืนกินขอบฟ้า ส่วนตาสนขอตัวไปอาบน้ำก่อน ไวน์ยืนพิงขอบประตูเรือนทรงไทยพลางเลียริมฝีปากอย่างกระหาย ฮืมมมม หนุ่มเมืองกรุงซิกแพ็คเนียนผิวขาวก็กินมาแล้ว หนุ่มฝรั่งตาน้ำข้าวยันตาช็อคโกแลตก็แดกมาแล้ว คราวนี้ขอบริโภคหนุ่มบ้านนอกซิกแพ็คสะท้านแดดหน่อยเป็นไง
หุ้ยยย คิดแล้วแฉะคะพ่อทูนหัวว!!!
มาแล้วครับกับตอนที่หนึ่ง ถ้านักอ่านขาจรคนใหนหลงมาก็ช่วยกันเม้นลงความเห็นกันหน่อยนะครับ ไรท์จะได้เอาไปปรับปรุง ไรท์จะติดเหรียญในบทที่ 6 ขึ้นไปนะครับ นักอ่านเสียเหรียญให้นักเขียน
เจอกันตอนหน้าครับ ฝากติดตามด้วยนะ😁 ปล.เนื้อเรื่องจะยาวขึ้นเมื่อติดเหรียญครับ รีดไม่ต้องกังวลว่าจะเสียเหรียญโดยไร้ประโยชน์ ตอนที่1-5เป็นการปูเรื่องก่อน ประจานความหื่นของนางร้าย55555 |
นิยาย ธัญ วลัย พระเอก เป็นฝรั่ง นางเอก เป็นคน บ้านนอก
ลิขสิทธิ์ © 2024 th.paraquee Inc.
