ร้าน แก้ทรงเสื้อผ้า สะพานควาย

วันนี้แวะเดินไปหาคุณป้าเย็บผ้าแถวอารีย์ เพราะพรุ่งนี้จะเอากางเกงมาให้แกตัดขาซะหน่อย ไม่รู้ว่าแกจะยังอยู่มั้ย พอเดินฝ่าฝูงชนหนุ่มสาวออฟฟิสไปถึง ก็เจอแกพร้อมป้าย “หยุดรับงาน” แขวนไว้ที่จักรตัวเก่งของแก ผมเดินเข้าไปทักทายป้าด้วยความสนิทสนม (ทั้งๆที่เคยคุยกันครั้งเดียว) แล้วถามแกว่า ทำไมถึงติดป้ายไม่รับงานแล้วล่ะ เย็บไม่ไหวเหรอป้า แกเงยหน้ามอง แล้วตอบว่า “ป่าว..เย็บไหว แต่ขี้เกียจ” ผมมองหน้าแก แล้วเราสองคนก็ขำพร้อมกันเสียงดัง

จากนั้นแกก็เอนตัวเข้ามาหาผม พร้อมกระซิบว่าบอกผมว่ามันเป็นแผนการตลาดของแก เพราะแกรำคาญและไม่อยากรับลูกค้าสามกลุ่มคือ พวกข้าราชการคนใหญ่โต พวกอายุ 60 อัพ และพวกทำงานธนาคาร “พวกนี้เรื่องมาก จะเอาไว ต่อราคามาก และชอบเอาขนม(เก่าๆ) มาฝากเป็นสินบนแซงคิวงาน” แกตอบแบบอารมณ์ดี แกบอกว่าป้าน่ะ ไปสำรวจตลาดมาหมดแล้ว แต่แต่อารีย์ สะพานควาย เลยไปถึงสนามเป้า แกย้ำว่าของแกฝีมือและราคาดีสุดแล้วในย่านนี้ พอป้าไม่รับงานพวกเค้านะ เค้าไปหาเจ้าอื่นทำ ทำไม่ดี ทำแพง คนพวกนี้ก็กลับมาเอง คราวนี้ก็จะไม่กล้าเรื่องมากกับป้าละ (ฮาาา)

ท้ายสุด แกก็ตบท้ายแบบสุขุมว่า “อันที่จริง เราก็ไปว่าเค้าไม่ได้หรอก เค้าอยู่ในสังคมแบบนี้ สิ่งแวดล้อมแบบนี้ เค้าก็ต้องเป็นแบบนี้” เออเนอะ ป้าพูดถูก สิ่งที่ป้าทำคือไม่พยายามไปอธิบายต่อรองว่าของแกดีสุด แต่แกให้คนพวกนั้นไปลองดูเอง วิธีของแกเจ๋งดี ก็ลองคิดดูเล่นๆสิครับ ป้าแกเช่าล็อคเปิดร้านเย็บผ้าแถวอารีย์ ที่มีทั้งร้านขายอาหาร เสื้อผ้า ดอกไม้ อุปกรณ์มือถือ ขนาบทุกด้าน แต่แกยังอยู่ได้

แกเปรยๆ ก่อนที่ผมจะเดินกลับว่า “เนี่ย ปีใหม่ก็ต้องจ่ายค่าล็อคแสนกว่าบาท จ่ายปล่าวนะ เป็นค่ารักษาสิทธิ นี่นั่งเย็บได้จนตูดดำกว่าจะได้” แล้วแกก็ขำ ก่อนที่ผมต้องรีบเดินหนี เพราะเดี๋ยวจะคุยไม่จบ

ไม่วาย แกตะโกนตามหลังผม หลังจากเดินไปเพียงสามก้าวว่า “พรุ่งนี้จะเอามา ก็เอามาเร็วๆนะ บ่ายๆป้าจะปิดร้าน…จะไปช็อปปิ้งซะหน่อย”

ระหว่างเดินกลับ ผมมาทบทวนสิ่งที่แกพูดแล้วได้อะไรเยอะเลย แต่สิ่งแรกที่ผุดขึ้นในความคิดก่อนอย่างอื่นคือ..

“ป้าเก่งว่ะ”

โชคดี

เจอรูปสมัยฝึกงาน.. คิดย้อนกลับไปก็น่าขันดี ในเมื่อไม่เคยคิดเลยว่าตัวเองจะมาทำงานสายนี้ ผ่านไปสิบกว่าปีแล้ว แต่กลับยังรู้สึกสนุกและท้าทายอยู่เสมอ ยิ่งเจอคนมากเท่าไหร่ ทำให้เรารู้จักตัวเราเองมากเท่านั้น

ช่วงที่มา มีโอกาสสังเกตตัวเองว่าเราใช้เวลาได้มีคุณภาพแค่ไหน…

หลังจากที่พบว่าพฤติกรรมบางอย่างที่เคยชอบทำหลายอย่างมันสูญหายไป เช่น

1.หนังสือการ์ตูนทีซื้อมาหลายเล่มยังไม่ได้อ่าน และยังอยู่ในห่อพลาสติกใหม่เอี่ยม ทั้งๆที่ปกติต้องตั้งหน้าตั้งตาคอยเล่มต่อไปอย่างใจจดใจจ่อ

2.หนังสือที่ซื้อมาตั้งแต่งานหนังสัปดาห์หนังสือปีที่แล้วแค่ 15 เล่มยังอ่านไปไม่ถึงครึ่ง ทั้งๆที่ปกติควรใช้เวลาไม่เกิน 2 เดือน

3.รายชื่อเพลงที่มีอยู่ในเครื่องเก่ามากและไม่อัพเดตอย่างรุนแรง ทั้งๆที่ปกติแทบไม่เคยพลาดทุกซิงเกิ้ลที่ออกใหม่ทุกเพลง

4.ฝีมือการเล่นแบดเหมือนจะถดถอยลง ทั้งๆที่ควรจะพัฒนาขึ้น เนื่องจากเวลาที่มีไปเล่นน้อยลง

5.ความสามารถในผลิตงานเขียนลดน้อยลง รวมถึงความตั้งใจที่จะเริ่มแต่งนิยายยังคงถูกล็อคอยู่ในหัวอย่างแน่นหนา ทั้งๆที่ปกติชอบการเขียนเป็นชีวิตจิตใจและมีไอเดียในหัวตลอดเวลา

6.เริ่มมีการผลัดวันประกันพรุ่งต่อการวางแผนการเที่ยว การทำงาน รวมถึงการใช้ชีวิตโดยรวม ทั้งๆที่เป็นสิ่งที่ควรจะทำโดยไม่ลังเล

7.อื่นๆอีกมากมาย ทั้งๆที่…..

ทั้งหมดทั้งมวลที่พูดมาเป็นตัวชี้วัดอย่างง่ายๆที่ทำให้เห็นว่าเราไม่สามารถบริหารเวลาในการใช้ชีวิตได้ดีมากพอ

เอ๊ะ! หรือช่วงที่ผ่านของชีวิต เราหมกมุ่นไปกับความสนใจในชีวิตของคนอื่นผ่านโซเชียลเน็ทเวิร์คทั้งหลายมากมายเกินไป มากจนเราลืมที่จะให้ความสนใจกับชีวิตของตัวเอง

ช่วงนี้ตัดสินใจว่าจะ OFFLINE ชีวิตบนโลกออนไลน์ให้น้อยลง เพื่อที่จะเทเวลาให้กับตัวเองได้ทำตามสิ่งที่ตั้งใจไว้ให้ได้มากที่สุด

อย่างน้อยก็จะพยายามล่ะนะ ว่าแล้วก็ขอแชร์บทความนี้ก่อนละกัน 🙂

โชคดี

วิวธรรมชาติที่เชียงดาว สวยสงบมากๆ

Reality of #Fear

Interviewing migrant workers who affected by the flood in Thailand – Myanmar border. This is my first time here and I am impressed by their simple life and being so friendly | #Disaster brought me here 🙂

การเดินทาง..นอกจากจะทำให้เราได้เรียนรู้โลกกว้างแล้ว ยังทำให้เรารู้จักตัวเองมากยิ่งขึ้น