การตีความภาพถ่ายทางอากาศและภาพถ่ายดาวเทียมหรือการตีความภาพเพียงอย่างเดียวในบริบท คือ
“การตรวจสอบภาพถ่ายโดยมีวัตถุประสงค์เพื่อระบุวัตถุและตัดสินความสำคัญของภาพ” (Colwell, 1997)
นี้ส่วนใหญ่หมายถึงการใช้งานในกองทัพอากาศลาดตระเวนโดยใช้ภาพที่ถ่ายจากเครื่องบินลาดตระเวนและดาวเทียม
หลักการตีความภาพได้รับการพัฒนาเชิงประจักษ์มากว่า 150 ปี พื้นฐานที่สุดคือองค์ประกอบของการตีความภาพ: ตำแหน่ง ขนาด รูปร่าง เงา โทนสี/สี พื้นผิว รูปแบบ ความสูง/ความลึก และไซต์/สถานการณ์/การเชื่อมโยง มักใช้ในการตีความภาพถ่ายทางอากาศและวิเคราะห์ภาพที่คล้ายภาพถ่าย โปรแกรมแปลรูปภาพที่มีประสบการณ์ใช้องค์ประกอบเหล่านี้หลายอย่างโดยสัญชาตญาณ อย่างไรก็ตาม ผู้เริ่มต้นอาจไม่เพียงแต่ต้องประเมินวัตถุที่ไม่รู้จักอย่างมีสติตามองค์ประกอบเหล่านี้เท่านั้น แต่ยังต้องวิเคราะห์ความสำคัญของแต่ละองค์ประกอบที่เกี่ยวข้องกับวัตถุและปรากฏการณ์อื่นๆ ของภาพด้วย
องค์ประกอบของการตีความ
ที่ตั้ง
มีสองวิธีหลักในการหาตำแหน่งที่แม่นยำในรูปแบบของพิกัด 1) สำรวจภาคสนามโดยใช้เทคนิคการสำรวจแบบดั้งเดิมหรือเครื่องมือระบบกำหนดตำแหน่งทั่วโลก หรือ 2) รวบรวมข้อมูลการรับรู้จากระยะไกลของวัตถุ แก้ไขภาพ แล้วดึงข้อมูลพิกัดที่ต้องการ นักวิทยาศาสตร์ส่วนใหญ่ที่เลือกตัวเลือกที่ 1 ในปัจจุบันใช้เครื่องมือ GPS ที่มีราคาไม่แพงนักในสนาม เพื่อให้ได้ตำแหน่งที่ต้องการของวัตถุ หากเลือกตัวเลือกที่ 2 เครื่องบินส่วนใหญ่ที่ใช้ในการรวบรวมข้อมูลการรับรู้จากระยะไกลจะมีเครื่องรับ GPSขนาด
ขนาดของวัตถุเป็นหนึ่งในลักษณะเด่นที่สุดและเป็นองค์ประกอบที่สำคัญอย่างหนึ่งของการตีความ โดยทั่วไปแล้วจะวัดความยาวความกว้างและปริมณฑล เพื่อที่จะทำสิ่งนี้ได้สำเร็จ จำเป็นต้องรู้ขนาดของภาพถ่าย การวัดขนาดของวัตถุที่ไม่รู้จักช่วยให้ล่ามแยกแยะทางเลือกที่เป็นไปได้ ได้รับการพิสูจน์แล้วว่ามีประโยชน์ในการวัดขนาดของวัตถุที่รู้จักกันดีสองสามชิ้นเพื่อเปรียบเทียบกับวัตถุที่ไม่รู้จัก ตัวอย่างเช่น ขนาดสนามของกีฬาสำคัญๆ เช่น ฟุตบอล ฟุตบอล และเบสบอล เป็นมาตรฐานทั่วโลก หากวัตถุเช่นนี้มองเห็นได้ในภาพ ก็สามารถกำหนดขนาดของวัตถุที่ไม่รู้จักได้โดยการเปรียบเทียบทั้งสองอย่างรูปร่าง
มีวัตถุธรรมชาติและฝีมือมนุษย์ที่มีรูปร่างไม่เหมือนใครจำนวนนับไม่ถ้วนในโลก ตัวอย่างรูปร่างบางส่วน ได้แก่ รูปทรงสามเหลี่ยมของเครื่องบินเจ็ทสมัยใหม่และรูปทรงของที่อยู่อาศัยแบบครอบครัวเดี่ยวทั่วไป มนุษย์ได้ปรับเปลี่ยนภูมิทัศน์ด้วยวิธีที่น่าสนใจมาก ซึ่งได้กำหนดรูปร่างให้กับวัตถุหลายอย่าง แต่ธรรมชาติก็กำหนดภูมิทัศน์ด้วยวิธีการของมันเอง โดยทั่วไป ลักษณะที่เป็นเส้นตรงและเป็นเส้นตรงในสิ่งแวดล้อมมีต้นกำเนิดมาจากมนุษย์ ธรรมชาติสร้างรูปทรงที่ละเอียดอ่อนมากขึ้นเงา
ข้อมูลที่รับรู้จากระยะไกลเกือบทั้งหมดจะถูกเก็บรวบรวมภายใน 2 ชั่วโมงหลังเที่ยงวันสุริยคติ เพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้เงาที่ขยายออกไปในภาพหรือภาพถ่าย เนื่องจากเงาสามารถบดบังวัตถุอื่นๆ ที่อาจระบุได้ ในทางกลับกัน เงาที่โยนโดยวัตถุทำหน้าที่เป็นกุญแจสำคัญในการระบุวัตถุ เนื่องจากความยาวของเงาจะถูกนำมาใช้ในการประมาณความสูงของวัตถุซึ่งมีความสำคัญต่อการรับรู้วัตถุ ยกตัวอย่างเช่น อนุสาวรีย์วอชิงตันในกรุงวอชิงตัน ดี.ซี. ในขณะที่ดูสิ่งนี้จากด้านบน อาจเป็นเรื่องยากที่จะแยกแยะรูปร่างของอนุสาวรีย์ แต่ด้วยเงา กระบวนการนี้จะง่ายขึ้นมาก แนวทางปฏิบัติที่ดีในการวางแนวรูปภาพเพื่อให้เงาตกไปทางล่าม ภาพลวงตาหลอกสามารถเกิดขึ้นได้หากเงานั้นหันออกจากผู้สังเกต สิ่งนี้เกิดขึ้นเมื่อจุดต่ำปรากฏสูงและจุดสูงปรากฏต่ำโทนสีและสี
วัสดุในโลกแห่งความเป็นจริง เช่น พืชพรรณ น้ำ และดินเปล่าสะท้อนสัดส่วนพลังงานที่แตกต่างกันในส่วนสีน้ำเงิน สีเขียว สีแดง และอินฟราเรดของสเปกตรัมแม่เหล็กไฟฟ้า ล่ามสามารถเอกสารปริมาณของพลังงานที่สะท้อนออกมาจากแต่ละที่ความยาวคลื่นที่เฉพาะเจาะจงในการสร้าง ลายเซ็นสเปกตรัมลายเซ็นเหล่านี้สามารถช่วยให้เข้าใจว่าเหตุใดวัตถุบางอย่างจึงปรากฏบนภาพขาวดำหรือภาพสี เฉดสีเทาเหล่านี้เรียกว่าโทนสี ยิ่งวัตถุปรากฏสีเข้มเท่าใด แสงก็จะยิ่งสะท้อนแสงน้อยลงเท่านั้น มักนิยมใช้ภาพสี เนื่องจากมนุษย์สามารถตรวจจับสีต่างๆ ได้หลายพันสี ในทางตรงกันข้ามกับเฉดสีเทา สีช่วยในกระบวนการตีความภาพถ่ายพื้นผิว
สิ่งนี้ถูกกำหนดให้เป็น "การจัดวางลักษณะและการจัดเรียงซ้ำของโทนสีหรือสีในรูปภาพ" คำคุณศัพท์ที่มักใช้เพื่ออธิบายพื้นผิวเรียบ (สม่ำเสมอ เป็นเนื้อเดียวกัน) ปานกลาง และหยาบ (หยาบ ต่างกัน) สิ่งสำคัญคือต้องจำไว้ว่าพื้นผิวเป็นผลคูณของขนาด ในการแสดงภาพขนาดใหญ่ วัตถุอาจมีพื้นผิวตรงกลาง แต่เมื่อสเกลมีขนาดเล็กลง พื้นผิวอาจดูสม่ำเสมอมากขึ้นหรือเรียบเนียนขึ้น ตัวอย่างพื้นผิวบางส่วนอาจเป็น "ความเรียบ" ของถนนลาดยาง หรือ "ความหยาบ" ของป่าสนรูปแบบ
รูปแบบคือการจัดเรียงเชิงพื้นที่ของวัตถุในแนวนอน วัตถุอาจถูกจัดเรียงแบบสุ่มหรือเป็นระบบ พวกเขาสามารถเป็นไปตามธรรมชาติเช่นเดียวกับรูปแบบการระบายน้ำจากแม่น้ำหรือที่มนุษย์สร้างขึ้นเช่นเดียวกับสี่เหลี่ยมที่เกิดขึ้นจากประเทศสหรัฐอเมริกา ที่ดินสำรวจระบบสาธารณะคำคุณศัพท์ทั่วไปที่ใช้ในการอธิบายรูปแบบ ได้แก่ สุ่ม เป็นระบบ วงกลม วงรี เชิงเส้น สี่เหลี่ยม และโค้ง เป็นต้นความสูงและความลึก
ความสูงและความลึกหรือที่เรียกว่า "ระดับความสูง" และ "การวัดการอาบน้ำ" เป็นหนึ่งในองค์ประกอบการวินิจฉัยที่สำคัญที่สุดของการตีความภาพ เนื่องจากวัตถุใดๆ เช่น อาคารหรือเสาไฟฟ้าที่ลอยอยู่เหนือภูมิประเทศในท้องถิ่น จะแสดงการบรรเทาในแนวรัศมีบางประเภท นอกจากนี้ วัตถุที่แสดงความโล่งใจนี้จะทำให้เกิดเงาที่สามารถให้ข้อมูลความสูงหรือระดับความสูงได้ ตัวอย่างที่ดีคือสิ่งปลูกสร้างของเมืองใหญ่ๆไซต์/สถานการณ์/สมาคม
ไซต์มีลักษณะทางกายภาพเฉพาะ ซึ่งอาจรวมถึงระดับความสูง ความลาดเอียง และชนิดของพื้นผิวที่ปกคลุม (เช่น หญ้า ป่า น้ำ ดินเปล่า) ไซต์ยังสามารถมีลักษณะทางเศรษฐกิจและสังคมเช่นมูลค่าของที่ดินหรือความใกล้ชิดกับน้ำ สถานการณ์หมายถึงวิธีการจัดระเบียบวัตถุในภาพถ่ายหรือภาพและ "ตั้งอยู่" ที่สัมพันธ์กัน โรงไฟฟ้าส่วนใหญ่มีวัสดุและอาคารที่เกี่ยวข้องกันในลักษณะที่สามารถคาดเดาได้ การเชื่อมโยงหมายถึงข้อเท็จจริงที่ว่าเมื่อคุณพบกิจกรรมบางอย่างภายในภาพถ่ายหรือภาพ คุณมักจะพบคุณลักษณะหรือกิจกรรมที่เกี่ยวข้องหรือ "เกี่ยวข้อง" ไซต์ สถานการณ์ และความสัมพันธ์มักไม่ค่อยถูกใช้โดยแยกจากกันเมื่อวิเคราะห์ภาพ ตัวอย่างนี้จะเป็นห้างสรรพสินค้าขนาดใหญ่ โดยปกติจะมีอาคารขนาดใหญ่หลายแห่ง ที่จอดรถขนาดใหญ่ และมักจะตั้งอยู่ใกล้ถนนใหญ่หรือสี่แยกดูสิ่งนี้ด้วย
- ภาพถ่ายทางอากาศ
- ออร์โธโฟโต้
- โฟโตแกรมเมตรี
- การทำแผนที่ภาพ
- การสำรวจระยะไกล
- การสำรวจทางธรณีวิทยาของสหรัฐอเมริกา
อ้างอิง
- เจนเซ่น, จอห์น อาร์. (2000). การสำรวจระยะไกลของสิ่งแวดล้อมศิษย์ฮอลล์. ISBN 978-0-13-489733-2.
- โอลสัน, ซีอี (1960). "องค์ประกอบของการตีความด้วยภาพถ่ายที่พบได้ทั่วไปในเซ็นเซอร์หลายตัว" วิศวกรรม photogrammetric 26 (4): 651–656.
- ฟิลิปสัน, วอร์เรน อาร์. (1997). คู่มือการตีความภาพถ่าย (ฉบับที่ 2) American Society for Photogrammetry และ Remote Sensing ISBN 978-1-57083-039-6.