�Ӫ��ᨧ ���ѡ���¹���͡�ӵͺ���١��ͧ����ش��§�ӵͺ����
1. ����ʴ��ү��Ż����繪ش�繵���������ͧ��� ��͡���ʴ��ү��Ż�������
1. ⢹ 2. �Ф� �к��ӿ� 4. ����ʴ�������ͧ
2. ����ʴ�������͡�ѡɳ�ͧ��ͧ��蹴�ҹ����觡�� ����ջ�Сͺ����ʴ� ��з�ҷҧ������ ��͡���ʴ��ү��Ż�������
1. ⢹ 2. �Ф� 3. �к��ӿ� ����ʴ�������ͧ
3. ���㴤�͡���ʴ��ү��Ż�������к�
��©�� 2. �ͧ�� 3. ������ 4. �ѹ�ԧ
4. ���㴤�͡���ʴ��ү��Ż������ͧ�ͧ�Ҥ�˹��
1. ��Ᾱ 2. ����� ���ԧ 4. ���ѡ
5. ����ʴ�⢹�����㹾���Ҫ�Ը����¡�������
1. ⢹�ç� ⢹��ǧ 3. ⢹�Ը� 4. ⢹�ç�͡
6. ���������������ʴ�㹧ҹ��鹺�ҹ����
�Ӿ����������ҧ2. �к��ѹ�ԧ 3. �кӡĴ��Թ����4. �������
7. ����ʴ�⢹˹��� �����ʴ���͡���
1. �ҹ���� �ҹ������ 3. �ҹ����Ҫ�Ը� 4. �ҹ�ȡ�ŵ�ҧ�
8. ����ʴ��ү��Ż�ش�к�����Ҥ �������ʴ���͡���
1. �ҹ���� 2. �ҹ������ 3. �ҹ����Ҫ�Ը� �ҹ�ȡ�ŵ�ҧ�
9. ���㴹����ʴ�㹧ҹ�������ҡ����ش
�к�����Ԫ��2. �к���⢷�� 3. �к���������4. �кӹ���
10. ���㴹����ʴ�㹧ҹ������
�к�����Ԫ�� 2. ⢹ 3. ��� 4. ������
ได้รับอิทธิพลจากศิลปะของลาว ซึ่งมักเรียกการละเล่นว่า "เซิ้ง ฟ้อน และหมอลำ" เช่น เซิ้งกระติบข้าว เซิ้งโปงลาง เซิ้งแหย่ไข่มดแดง ฟ้อนภูไท เซิ้งสวิง เซิ้งบ้องไฟ เซิ้งกะหยัง เซิ้งตังหวาย ฯลฯ ใช้เครื่องดนตรีพื้นบ้านประกอบด้วย แคน พิณ ซอ กลองยาวอีสาน โปงลาง โหวด ฉิ่ง ฉาบ ฆ้อง และ กรับ ส่วนกลุ่มอีสานใต้ ได้รับอิทธิพลจากศิลปะของเขมร มีการละเล่นที่เรียกว่า "เรือม หรือ เร็อม" เช่น เรือมลูดอันเร (รำกระทบสาก) รำกระโน็บติงต็อง (ระบำตั๊กแตนตำข้าว) รำอาไย (รำตัด) วงดนตรีที่ใช้บรรเลงคือวงมโหรีอีสานใต้ มีเครื่องดนตรี เช่น ซอด้วง ซอตรัวเอก กลองกันตรึม พิณ ระนาดเอกไม้ ปี่สไล กลองรำมะนา และเครื่องประกอบจังหวะ การแต่งกายประกอบการแสดงแต่งแบบวัฒนธรรม ของพื้นบ้านอีสาน มีลักษณะลีลาท่ารำและท่วงทำนองดนตรีในการแสดงค่อนข้างกระชับ กระฉับกระเฉง รวดเร็ว และสนุกสนาน