�ѧ����ʵ�� �Ѱ��ʵ�� ������ͧ ���ɰ��ʵ�� >>
��������������ʹ�Ȣͧ������� ������ѹ��� 15 �ѹ�Ҥ� 2541 "��С��������������ʹ����觪ҵ�" ���¡�������� "��ʪ" ��������������ʹ�Ȼ�Сͺ���¡����� 6 ��Ѻ ����
1.����������ǡѺ��á����ҧ����硷�ԡ��
(Electronic Transactions Law)
�����Ѻ�ͧʶҹзҧ�����¢ͧ����������硷�ԡ��������ʹ��¡�д�� �ѹ�繡���ͧ�Ѻ�Ե�����ѹ���ҧ � ���������Ҩ�ШѴ�Ӣ����ٻẺ�ͧ˹ѧ��������� �����Ѻ�Ե�����ѹ���ٻẺ������Ѵ�Ӣ�����������ٻẺ�ͧ����������硷�ԡ�� �����ʹ��駡��ŧ�����ͪ���㹢���������硷�ԡ�� ��С���Ѻ�ѧ��ҹ��ѡ�ҹ���������ٻẺ�ͧ��������� �硷�ԡ��
2. ����������ǡѺ�����ͪ�������硷�ԡ��
(Electronic Signatures Law)
�����Ѻ�ͧ����������ͪ�������硷�ԡ����¡�к� ����� � �ҧ�����������ʹ��¡��ŧ�����ͪ������� �ѹ�觼ŵ�ͤ�����������ҡ���㹡�÷Ӹ�á����ҧ����硷�ԡ�� ��С�˹�����ա�áӡѺ���š������ԡ�� ����ǡѺ�����ͪ�������硷�ԡ���ʹ�������� ��ԡ����� �������Ǣ�ͧ�Ѻ�����ͪ�������硷�ԡ��
3.����������ǡѺ��þѲ���ç���ҧ��鹰ҹ���ʹ��� ����Ƕ֧ �����������ѹ
(National Information Infrastructure Law)
���͡������Դ���������� ʹѺʹع ��оѲ���ç���ҧ��鹰ҹ���ʹ�� �ѹ���� �ç�����ä��Ҥ� ��������ʹ�� ���ʹ�ȷ�Ѿ�ҡ������� ����ç���ҧ��鹰ҹ���ʹ���Ӥѭ��� � �ѹ�繻Ѩ��¾�鹰ҹ �Ӥѭ㹡�þѲ���ѧ�� ��Ъ����������¡�䡢ͧ�Ѱ ����ͧ�Ѻਵ�������Ӥѭ��С��˹�觢ͧ�ǹ�º�¾�� ��ҹ����Ѱ����Ѱ�����٭ �ҵ�� 78 㹡�á�Ш�����ʹ�������Ƕ֧ �����������ѹ ��йѺ�繡���Ӥѭ㹡�ê���Ŵ�������������Ӣͧ�ѧ �����ҧ�����繤���� ����ʹѺʹع����ͧ������ѡ��Ҿ㹡�û���ͧ���ͧ�Ѳ�����ɰ�Ԩ���㹪���� ��й������ѧ����觻ѭ�� ��С�����¹���
4. ����������ǡѺ��ä�����ͧ��������ǹ�ؤ��
(Data Protection Law)
���͡������Դ����Ѻ�ͧ�Է�����������������ͧ��� �����ǹ�ؤ�� ����Ҩ�١�����ż� �Դ�������¶֧�ؤ�Ũӹǹ�ҡ������������ѹ �Ǵ����������¾Ѳ�ҡ�÷ҧ����� ���Ҩ�������Դ��ùӢ����Ź�����㹷ҧ�Ԫͺ�ѹ� 繡������Դ�����Ңͧ������ ��駹�� �¤ӹ֧�֧����ѡ�Ҵ����Ҿ�����ҧ�Է�Ԣ�鹾�鹰ҹ� ���������ǹ��� �����Ҿ㹡�õԴ���������� ��Ф�����蹤��ͧ�Ѱ
5.����������ǡѺ��á�зӤ����Դ����ǡѺ�������� ��
(Computer Crime Law)
���͡�˹��ҵá�÷ҧ�ҭ�㹡��ŧ�ɼ���зӼԴ����� ����÷ӧҹ�ͧ���������� �к������� ����к����͢��� ��駹����������ѡ��Сѹ�Է�������Ҿ ��С�ä�����ͧ������������ѹ�ͧ�ѧ��
6.����������ǡѺ�����Թ�ҧ����硷�ԡ��
(Electronic Funds Transfer Law)
���͡�˹�����Ӥѭ�ҧ������㹡���ͧ�Ѻ�к������Թ�ҧ����硷�ԡ�� ��駷���繡����Թ�����ҧʶҺѹ����Թ ����к���ê����Թ�ٻẺ������ٻ�ͧ�Թ����硷�ԡ��������Դ����������蹵���к���÷Ӹ�á����ҧ����Թ ��С�÷Ӹ�á����ҧ����硷�ԡ���ҡ��觢��
» �Ҫ�ҡä���������
» �Ըա�÷����㹡�á�зӤ����Դ�ҧ�Ҫ�ҡ����ҧ����������
» ������ҧ�ĵԡ�������դ����Դ��� �.�.�.���
» �����Դ�ͧ�������ԡ��������Ңͧ���
» �Ըա�û�ͧ�ѹ�����Ҷ֧��������Ф���������
» ����Ҫ�ѭ�ѵ��Ԣ�Է���
» ������ҫ���Ԣ�Է���
» ���ء�ä�����ͧ�Ԣ�Է���
» �������Դ�Ԣ�Է���
» ���¡��鹡������Դ�Ԣ�Է���������Ҫ�ѭ�ѵ��Ԣ�Է��� �.�. 2537
» ������Թ������ �������§��͡�üԴ�����������������ʹ��
สืบเนื่องมาจากในปัจจุบันจำนวนผู้ใช้อินเทอร์เนตทั่วโลกรวมทั้งประเทศไทย มีอัตราการขยายตัวที่ มากขึ้น และเป็นการเติบโตที่รวดเร็วแบบก้าวกระโดด ซึ่งจะเห็นได้จากจำนวนผู้ใช้อินเทอร์เนตนับล้านคนในประเทศไทย อีกทั้งเครื่องคอมพิวเตอร์ส่วนบุคคล(PC: Personal Computer ) ก็ดูเหมือนจะกลายเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตประจำวันของผู้คนไปซะแล้ว สังเกตุได้จากตามออฟฟิศ สำนักงานต่างๆหรือ แม้แต่ตามบ้านพักอาศัย ล้วนแต่มีคอมพิวเตอร์ไว้ใช้งานด้วยเสมอ ซึ่งดูๆไปแล้วก็ไม่ต่างไปจากเครื่องใช้ไฟฟ้าทั่วไป
เมื่อเกิดมีสังคมทางอินเทอร์เนตดังกล่าวขึ้น จึงจำเป็นที่จะต้องมีมาตรการบางอย่างเพื่อจะใช้บังคับให้คนในสังคม Cyber อยู่ร่วมกันอย่างสงบสุข เช่นเดียวกับสังคมในชีวิตจริงของเรา โลกจำลองของสังคม Cyber นั้นนับวันยิ่งใกล้เคียงโลกของจริงเข้าไปทุกที ด้วยเหตุนี้จึงเกิดมีกฎหมายเทคโนโลยีสารสนเทศขึ้น
สืบเนื่องจากเมื่อวันที่ 28 กุมภาพันธ์ 2539 คณะรัฐมนตรีได้มีมติเห็นชอบต่อนโยบายเทคโนโลยีสารสนเทศแห่งชาติ ตามหนังสือที่ นร 0212/2718 โดยมีเป้าหมายหลักคือ การปฏิรูปกฎหมายเทคโนโลยีสารสนเทศให้สอดคล้องกับรัฐธรรมนูญแห่งราชอาณาจักรไทย ซึ่งได้กำหนดหลักการสำคัญไว้ว่า “รัฐจะต้อง….พัฒนาเศรษฐกิจท้องถิ่นและระบบสาธารณูปโภคตลอดจนโครงสร้างพื้นฐานสารสนเทศให้ทั่วถึงและเท่าเทียมกันทั่วประเทศ”
ปัจจุบันประเทศต่างๆทั่วโลกต่างก็มีการตื่นตัวต่อการพัฒนากฎหมายเทคโนโลยีสารสนเทศ เช่น ในปี คศ. 1997 ประเทศญี่ปุ่นได้ประกาศนโยบาย “ Toward the Age of Digital Economy “ สหรัฐอเมริกาประกาศนโยบาย “ A Framework for Global Electric Commerce “ และสหภาพยุโรปประกาศนโยบาย “ A European Initiative in Electronic Commerce” เป็นต้น
นอกจากนั้นองค์การระหว่างประเทศ เช่น องค์การการค้าโลก ( WTO ) และสหประชาชาติ ( United Nation ) ก็ให้ความสนใจจัดให้มีการประชุมเจรจาจัดทำนโยบายและรูปแบบของกฎหมายเกี่ยวกับการพานิชย์อิเล็คทรอนิกส์ไว้ ดังนั้น จึงมีความจำเป็นอย่างยิ่งที่ประเทศไทยจะต้องมีการจัดทำกฎหมายดังกล่าว เพื่อให้เป็นโครงสร้างพื้นฐานต่อไป
กฎหมายเทคโนโลยีสารสนเทศจึงเกิดขึ้นเนื่องจากความจำเป็นของสังคม (Social Necessity) และเพื่อให้สังคมมีความเป็นปึกแผ่น (Solidality) ศูนย์เทคโนโลยีอิเล็คทรอนิกส์และคอมพิวเตอร์แห่งชาติ (NECTEC) ในฐานะสำนักงานเลขานุการคณะกรรมการเทคโนโลยีสารสนเทศแห่งชาติ ตระหนักในปัญหาของประเทศชาติและความสำคัญของกฎหมายดังกล่าว จึงได้จัดทำโครงการพัฒนากฎหมายเทคโนโลยีสารสนเทศ ในฐานะที่เป็นโครงสร้างพื้นฐานทางกฎหมาย (Legal Infrastructure) โดยมีกฎหมายที่เกี่ยวข้อง ดังนี้
1. กฎหมายคุ้มครองข้อมูลส่วนบุคคล (Data Protection Law) : เพื่อคุ้มครองสิทธิในความเป็นส่วนตัวจากการนำข้อมูลของบุคคลไปใช้ในทางมิชอบ
2. กฎหมายอาชญากรรมทางคอมพิวเตอร์ Computer Relate Crime) : เพื่อคุ้มครองสังคมจากความผิดที่เกี่ยวกับข้อมูลข่าวสารอันถือเป็นทรัพย์ที่ไม่มีรูปร่าง (Intangible Object)
3. กฎหมายพาณิชย์อิเล็คทรอนิกส์ (Electronic Commerce) : เพื่อคุ้มครองการทำธุรกรรมทางอินเทอร์เนต
4. กฎหมายการแลกเปลี่ยนข้อมูลทางอิเล็คทรอนิกส์ (Electronic Data Interchange : EDI ) : เพื่อที่จะเอื้อให้มีการทำนิติกรรมสัญญาทางอิเล็คทรอนิกส์ได้
5. กฎหมายลายมือชื่ออิเล็คทรอนิกส์ (Electronic Signature Law) : เพื่อสร้างความมั่นใจให้แก่คู่กรณีในอันที่จะต้องพึ่งพาเทคโนโลยีเพื่อการลงลายมือชื่อ
6. กฎหมายการโอนเงินทางอิเล็คทรอนิกส์ (Electronic Funds Tranfer) : เพื่อคุ้มครองผู้บริโภคและสร้างหลักประกันที่มั่นคง
7. กฎหมายโทรคมนาคม (Telecommunication Law) : เพื่อวางกลไกในการเปิดเสรีให้มีการแข่งขันที่เป็นธรรมและมีประมิทธิภาพ ทั้งสร้างหลักประกันให้ประชาชนสามารถเข้าถึงบริการโทรคมนาคมได้อย่างทั่วถึง (Universal Service)
8. กฎหมายระหว่างประเทศ องค์การระหว่างประเทศและการค้าระหว่างประเทศที่เกี่ยวเนื่องกับเทคโนโลยีสารสนเทศ
9. กฎหมายที่เกี่ยวเนื่องกับอินเทอร์เนต
10. กฎหมายพัฒนาเทคโนโลยีและอุตสาหกรรมอิเล็คทรอนิกส์และคอมพิวเตอร์
ปัจจุบันได้มีกฎหมายเทคโนโลยีสารสนเทศออกมาประกาศใช้แล้ว 1 ฉบับคือ พระราชบัญญัติธุรกรรมทางอิเล็กทรอนิกส์ พ.ศ. 2545 ซึ่งได้รวมเอากฎหมายพานิชย์อิเล็กทรอนิกส์และกฎหมายลายมือชื่ออิเล็กทรอนิกส์เข้าไว้ด้วยกัน โดยกฎหมายดังกล่าวและมีผลใช้บังคับเมื่อวันที่ 3 เมษายน 2545 ที่ผ่านมา
ทั้งนี้ กฎหมายดังกล่าวจะเอื้อประโยชน์อย่างมากทั้งต่อตัวผู้กระทำธุรกรรมทางอิเล็กทรอนิกส์และแก่เจ้าหน้าที่ที่เกี่ยวข้องในกระบวนการยุติธรรม เพราะกฎหมายดังกล่าวได้ระบุเรื่องการรับฟังพยานหลักฐานที่อยู่ในรูปของสื่ออิเล็กทรอนิกส์เข้าไว้ด้วย (เดิมปรับใช้จากประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่ง)
ประเด็นสำคัญในการสร้างความเชื่อมั่นของผู้ใช้เทคโนโลยีสารสนเทศก็คือ การพัฒนากฎหมายเพื่อรองรับความก้าวหน้าของเทคโนโลยี ซึ่งรัฐมีความจำเป็นที่จะต้องศึกษาถึงเทคโนโลยีสารสนเทศเพื่อให้เข้าใจในเบื้องต้น และศึกษาถึงธรรมเนียมประเพณีและสังคมการพาณิชย์ของไทย รวมทั้งปัญหาต่างๆที่มีอยู่ในปัจจุบันที่เป็นอุปสรรคต่อการพัฒนากฎหมายเทคโนโลยีสารสนเทศในประเทศไทย สภาพปัญหาในปัจจุบันคือ กฎหมายไทยไม่เพียงพอที่จะให้ความคุ้มครองทางอิเล็คทรอนิกส์ ทำให้นักธุรกิจและนักลงทุนไม่มั่นใจในการทำการค้าทางอิเล็คทรอนิกส์ เพราะเหตุความไม่มีประสิทธิภาพของระบบและโครงสร้าง ความไม่มั่นใจจากการถูกรบกวนและแทรกแซงจากบุคคลภายนอกผู้ไม่หวังดี รวมถึงความหวาดกลัวต่อการละเมิดทรัพย์สินทางปัญญาซึ่งมีมากในประเทศของเราประกอบกับผู้ใช้งานยังมีความกังขาในข้อกฎหมายเกี่ยวกับความสมบูรณ์ของนิติกรรมที่เกิดจากการพานิชย์อิเล็คทรอนิกส์ว่าจะมีผลผูกพันเพียงใด ทั้งจะมีการยอมรับการสืบพยานในศาลได้มากน้อยเพียงใด ดังนั้น กฎหมายเทคโนโลยีสารสนเทศจึงมีความจำเป็นอย่างยิ่งต่อระบบการทำธุรกรรมในประเทศไทยทั้งในปัจจุบันและในอนาคต