สายฝนที่ตกลงมาอย่างหนักเป็นค่ำคืนที่ยากจะผ่าออกไปได้คนเดียว อยากจะหนีไปจากตรงนี้อยากจะหนี้ไปจากนรกแห่งนี้ เด็กชายอายุสิบสี่ปี ร่างกายเต็มไปด้วยบาดแผลที่ถูกทำร้าย ร่องรอยการข่มขืนถูกฝากฝังไว้บนร่างขาวเนียนที่ตอนนี้มีทั้งรอยช้ำ มุมปากที่แตก ใบหน้าที่ถูกตบจนขึ้นริ้วแดงทั้งห้านิ้ว ลำตัวเขียวช้ำจากก่อนถูกต่อย ช่องทางด้านหลังฉีกขาดจากการโดนรุมโทรมจากคนชั่วช้าที่ขึ้นชื่อว่าเป็น พ่อ คนๆนี้เมามายกลับมาที่บ้านทุกครั้งจะตบตีลูกและเมียจนวันหนึ่งเมียทนไม่ได้จึงหนี้ไปถึงลูกชายวัยสิบขวบเอาไว้กับพ่อขี้เมา เด็กน้อยที่ไม่มีทางไป อดมื้อกินมื้อคอยดูแลพ่อทุกคนที่เมา แต่ตอนนี้กลับไม่ใช่นี้คือสิ่งที่เขาได้รับงั้นหรอ ผู้เป็นพาเมามาจากข้างน้ำไม่พอยังพาเพื่อนขี้เหล้าตามกลับมาด้วยอีกสองคน หนีฝนที่ตกหนักภายนอกเข้ามาหลบพักในบ้านเด็กน้อยวัยสิบสี่ที่ไม่รู้เรื่องราวของอนาคตว่าอะไรจะเกิดขึ้นกับตนเองก็เปิดรับพวกคนเลวนั้นเข้ามา เสียงดื่มเหล้าดังไปทั้วห้องโถงกลางวัน ทั้งเสียงแหย่ ยุ ว่าตนนั้นไม่ใช่ลูกของผู้เป็นพ่อดังมาจากเพื่อนขี้เหล้า ทำให้เด็กน้อยต้องออกมายืนมองหน้ากับคำพูดนั้น
"ไอ้ก้าน มึงดูสิ มันใช่ลูกมึงจริงๆหรอวะ"
"เอิ้ก! นั้นดิวะ ทั้งขาวทั้งสวย หน้าไม่เหมือนมึงเลยสักนิด"
"กูว่าเมียมึงท้องกับชู้แล้วมาบอกว่าเป็นลูกมึงแน่ๆเลยวะ ฮ่าๆๆ"
"ทำไมพูดแบบนี้ละน้า! พ่อเมามากแล้วไปนอนเถอะ พวกน้ากลับไปเลยนะ"
"เว้ย กูพูดเรื่องจริง แม่มึงมันหนีตามชู้ไปแล้ว ถึงทิ้งมึงเอาไว้ไง"
"พ่ออย่าไปเชื่อแม่ไม่มีทางทำแบบนั้นแน่"
"เงียบปากไปเลยไอ้วิน มึงมันลูกชู้ มึงไม่ใช่ลูกกู"
หลังจากสิ้นสุดคำพูดนั้น จากคนที่นั่งกินเหล้ากลายเป็นตัวเหี้ยทั้งหลายที่เหล้าเข้าปากแล้วจะทำอะไรก็ได้ ทั้งหมดลงความเห็นว่าผมไม่ใช่ลูกพ่อ พ่อก็เห็นด้วย ทั้งหมดไล่ต้อนผมเข้ามาในห้อง ผมรู้สึกหวาดกล้วไปหมด เสียงฝนที่ตกหนักลงมาเรื่อยๆมันดังมากจนกลบเสียงร้องที่ขอความช่วยเหลือของผม ร่างกายของผมถูกดึงทึ้งไปทั่วทั้งตัวมือหยาบก้านสกปรกทั้งหลายลูบไล้ไปตามลำตัวที่เปลื่อยของผม จะดิ้นหนีก็ไม่พ้นเพราะจับผมล็อคเอาไว้ สิ่งที่ติดตาผมจนตอนนี้คือสิ่งแรกที่เคลื่อนผ่านเข้ามาในตัวของผม คนนั้นไม่ใช่ใคร พ่อที่ให้กำเนิด พ่อที่ให้ลมหายใจ ผมเจ็บปวดที่สุดในชีวิตเมื่อสิ่งนั้นและคนๆนั้นเสือกไส้ตัวตนอยู่บนร่างกายผม ผมร้องขอ อ้อนวอน แต่ไม่มีใครฟัง แม้แต่สนใจไหมว่าผมจะเลือดไหลออกมามากมายแค่ไหน ทั้งสี่คนไม่หยุดการกระทำอันชั่วร้ายนี้ทั้งหมดพลัดเปลี่ยนกันข่มแหงร่างกายผม ดิ้นหนีก็โดนต่อย ด่าท่อกลับไปก็โดนตบ มันเจ็บจนผมทำอะไรไม่ได้ ผมทำได้แค่หลับตาลงและปล่อยน้ำตาออกมา ผมกัดฟันแน่นเม้มปากให้สนิท จะไม่มีเสียงร้องอ้อนวอนจากผมอีก จะไม่มีเสียงน่าอับอายให้พวกคนเลวนี้ได้หัวเราะเยาะอีก ร่างกายผมถูกใช้งานอย่างหนักสถาพตอนนี้ผมเหมือนศพที่นอนตายแล้ว ลมหายใจที่รวยรินกับใบหน้าที่ยิ้มเยาะผมเป็นสิ่งสุดท้ายที่ผมได้เห็นจากคนที่เคยเรียกตัวเองว่าพ่อ
"ฮึก ตื่นขึ้นมาทำไมอีก ทำไมไม่ตายไปซะ" ผมรู้สึกตัวขึ้นมาอีกครั้งภาพทั้งหมดที่เกิดขึ้นไหลย้อนกลับเข้ามาเป็นฉากๆผมปล่อยน้ำตาไหลโดนไม่มีเสียใดๆ ผมลุกขึ้นสำรวจตัวเอง ร่างกายที่มีแต่คราบเลือดและน้ำกามสกปรก ผมพาตัวเองลุกเดินอยากเจ็บปวดหยิบเสื้อผ้าขึ้นมาใส่ เดินออกมาจากห้องนอนที่เคยเป็นของผม แต่ตอนนี้ไม่มีสักวินาทีที่ผมอยากจะอยู่ห้องนี้อีก เมื่ออกมาจนถึงโถงที่พวกมันนั่งกินเหล้ากันตอนหัวค่ำ มือไม้ผมสั่นไปหมด ความหวาดกลัวและความแค้นเคืองพวกมันสุมอยู่ในอก พวกมันทั้งหมดรวมถึงคนที่เคยเป็นพ่อผมนอนเมาหลับกันอยู่ที่พื้น ผมไม่คิดแม้แต่จะมองหน้าพวกมัน ผมเดินไปหยิบแกลอนน้ำมันข้างประตูมาสาดใส่ทุกที่รอบบ้าน ก่อนจะจุดไฟเผาบ้านที่เคยคิดว่าอบอุ่น ตอนนี้มันคือนรกสำหรับผม ร่างกายที่บอบช้ำเดิมมาตามถนนเล็กๆตอนนี้ฟ้าใกล้สว่างแล้ว แต่ฝนยังไม่หยุดตกผมเดินกอดตัวเองเดินไปเรื่อยๆจนจถึงทางแยกข้างหน้าแต่กลับมีรถยนต์ขับมาด้วยความเร็วทำให้ผมถูกรถนั้นชนเข้าถึงจะเบรกทันแต่ก็โนชนอยู่ดีร่างกายที่อ่อนแรงอยู่แล้วบวกกับการที่เดินตากฝนมาเป็นเวลานานล้มลงกับพื้นทันที
"บอสครับ หมดสติไปแล้วครับ"
"ไปส่งโรงพยาบาล"
นี่คือสิ่งที่ผมได้หลังจากที่ฟ้นขึ้นมาอีกครั้งในโรงพยาบาล คุณหมอบอกผมหมดสติไปสองวันเต็มๆ คุณหมอสอบถามเกี่ยวกับร่องรอยที่เกิดขึ้นบนร่างกายของผมที่ไม่ได้เกิดจากเหตุการณ์รถชน ผมเงียบไม่ตอบอะไร ไม่อยากนึกถึงมันอีก คุณหมอถามมาผมก็ตอบไปเพียงเท่านั้น ผมได้รับนามบัตรของคนๆหนึ่งที่พยาบาลบอกว่าเป็นคนที่ขับรถชนผม
"ทรงพล สิงหไพศาล"
ผมอ่านชื่อตามน้ำบัตรที่หรูมากใบนั้น พยาบาลบอกว่าเขารับผิดชอบค่ารักษาพยาบาลทั้งหมดของผมให้ เพียงแต่ออกจากโรงพยาบาลเมื่อไรให้ติดต่อหาเขา ผมเก็บนามบัตรนั้นไว้ ผมไม่ได้พกอะไรติดตัวออกมาเลยมีแค่กระเป๋าเงินกับบัตรประชาชนเท่านั้นเงินในกระเป๋าของเด็กอายุสิบสี่จะมีสักเท่าไรกัน ผมคิดถึงเปลวไฟที่ลุกโชนก่อนที่ผมจะเดินออกจากบ้านหลังนั้น ผมจะไม่ใช่ เด็กชายธาวิน อีกต่อไป พอออกจากโรงพยาบาลผมโทรหาคนบนนามบัตรอย่างที่เขาบอกไว้
"สวัสดีครับ"
"รอสักครู่ ท่านกำลังรอสายคุณอยู่"
"สวัสดีครับ"
"หายดีแล้วใช่ไหม" เสียงทุ่มน่ากลัวดังมาจากอีกฝั่งของโทรศัพท์
"คะ ครับ ผมกำลังจะออกจาโรงพยาบาล ผมโทรมาขอบคุณ"
"อยากมีชีวิตใหม่ไหม"คำถามจากอีกคนทำผมนิ่ง
"..."
"มาทำงานให้ฉันเถอะ ฉันจะให้ชีวิตใหม่กับนาย จะส่งเสียให้เรียนจนจบ เมื่อจบแล้ว นายต้องมาทำงานให้กับ สิงหไพศาล ตกลงไหม"
"ทำไมถึงช่วยเหลือผม"
"เมื่อสองคืนก่อนมีบ้านหลังหนึ่งเกิดไฟไหม้ คนด้านในตายหมด แต่มีสิ่งหนึ่งที่คนแถวนั้นบอกคือลูกชายของเจ้าของบ้านหายไป เท่าที่ฉันเห็นนายคืนนั้นมันบอกทุกๆอย่างว่าตอนนี้นายไม่มีทางไป ฉันเลยอยากช่วย จะมีคนใจเด็ดขนานไหนกันเชียวที่ราดน้ำมันเผาบ้านและพ่อตัวเองหลังจากที่ถูกทำแบบนั้น"
"เลิกพูดถึงมันเถอะครับ ผมยอมตกลงก็ได้"
"เป็นความคิดที่ดีเด็กน้อย"
"ครับ"
"ต่อจากนี้ไม่มีคนชื่อธาวินแล้ว จะมีแต่ กวินท์ แวร์ลาฟ เข้าใจไหม"
หน้าที่ของกวินท์ แวร์ราฟ หลังจากเรียนจบคือ มือขวาที่ถูกวางตำแหน่งเอาไว้ล่วงหน้าหลายปีทั้งพ่วงด้วยตำแหน่งเลขาและบอดี้การ์คคนสนิทของผู้นำตระกูล สิงหไพศาล คนต่อไป ตลอดสิบปีที่ผ่านมาก่อนที่จะได้เข้ามาทำงานในต้ำแหน่งนี้ กวินท์ถูกฝึกหนักทุกรูปแบบหลังจากเลิกเรียนทุกวัน ร่างที่เคยบอบบางตอนนี้มีกล้ามท่องที่นูนขึ้นมาให้เห็น ร่างกายแข็งแรง ไม่แพ้กับความว่องไว ทั้งรูปหน้าท่าทาง กายแต่งกายที่เนีบยทุกระเบียบนิ้ว เป็นที่ต้องตาของสาวๆในมหาลัยไม่ใช่น้อยแต่กลับไม่มีใครเข้าถึงตัวตนของกวินท์ได้สักคน เขาไม่เปิดรับและเปิดใจให้ใครทั้งนั้น เขาเตรียมตัวที่จะเข้ารับหน้าที่ที่ต้องฝึกฝนมาเป็นเวลาสิบปี ในวันพรุ่งนี้ ทายาทคนเดียวของ สิงหไพศาล กำลังจะกลับมาจากเมื่อนอกหลังจากไปเรียนต่อเป็นเวลาสิบห้าปี พรุ่งนี้แล้วที่กวินท์จะได้รูจักกับเจ้านายของตัวเองอีกคน นอกจากคุณทรงพล กับ อาหลงคนสนิทของคุณทรงพล กวินท์แถบไม่ได้เจอเจ้านายคนอื่นๆเลย และพึ่งจะรู้ตัวก็วันนี้นว่าตัวเขาเองนั้นก็มีตำแหน่งที่สูงกว่าคนหลายคนที่เห็นหน้าคราตาและไม่เคยทักทาย และตอนนี้เขากำลังจะเป็นมือขวาของบอสคนใหม่ ทำให้มีคนคอยก้มหัวให้เขาอยู่ไม่น้อย
"พรุ่งนี้เตรียมตัวให้พร้อม"
"ครับ"
"เครื่องของ คุณราเชนทร์ จะมาถึงตอน สิบเอ็ดโมงอย่าทำให้อาผิดหวัง"
"ครับอาหลง ผมจะทำให้เต็มที่"
สวัสดีคะรีดเดอร์ทุกคน
ของฝากเรื่อง 'รักสุดท้ายของนายมาเฟีย' ไว้ด้วยนะคะ
ฝาก พี่เชนกับน้องวินด้วยนะคะ
อ่านแล้วชอบไม่ชอบคอมเม้นไรท์หน่อยนะคะ