นิยาย พระเอก ชอบ รังแก นางเอก ธัญ วลัย

ดวงตาคนแพ้เหลือบมองชายหนุ่มที่กำลังโอบกอดเอวผู้หญิงที่ตัวเองรักอย่างเจ็บใจ ที่ไม่สามารถต่อกรหรือแย่งเธอมาได้ อัญมณีจำใจต้องเดินมากับสหภาพแม้ตลอดการเดินเธอจะปัดป้องการโอบกอดเอวของเธอ เมื่อลับสายตาทุกคนความเป็นสุภาพบุรุษของเขาก็เริ่มจางตาลปัตรจากหน้ามือเป็นหลังมือ อ้อมแขนใหญ่ที่โอบกอดเธอตอนนี้เอาหละออกอย่างไร้ความพิศวาส

“สะดีดสะดิ้งจังนะ เหอะ ” สายตาก้าวร้าวไม่ปานมองมาที่เธอ ไล่มาตั้งแต่หัวจรดเท้าเหมือนไม่พอใจ ส่วนคนที่ถูกจับจ้องได้แต่ก้มหน้าก้มหน้าสิ่งที่เธอกลัวที่สุดคือการสบตาเขา

“อันกลับเองดีกว่าค่ะ เกรงใจคุณแพท” เรียวขาขาวเนียนเตรียมตัวจะก้าวหนี เธอช้าไปเพราะมือหนาแข็งแกร่งรีบรั้งแขนเธอไว้ ถ้าจะพูดให้ถูกเรียกว่ากระชากให้มาประชิดตัวเขาซะมากกว่า

หมับ!

เหมือนเวรกรรมซ้ำซากหญิงสาวคิดเหนื่อยกับการใช้ชีวิตแต่ละวัน สายตามองเขาเหมือนลูกนกที่กำลังจะถูกรังแก มือเล็กๆพยายามขัดขืนการจับนั้น

“เจ็บนะ” เธอดิ้นรน

“ขึ้นรถ!!!” เสียงขู่แกรมประโยคคำสั่ง

เขาเปิดประตูรถหรูผลักศีรษะเธอให้ก้มเข้าไปในรถยุโรปสีดำมันปลาบคันหนึ่งที่จอดอยู่ริมถนน คนที่อยู่รังแกพยายามต่อสู้ ทำให้ศีรษะของเธอชนกันคอบประตูรถที่ทั้งเตี้ยและแคบ รถสองปะตูคันนี้ดูเหมือนกำลังจะพาเธอไปนรกชัดๆ

ปัง!!! เสียงปิดประตูทำให้อัญมณีสะดุ้งเฮือก เธอพยายามปลดล็อกประตูรถ แต่ก็ไม่สามารถเปิดได้เนื่องจากคนนอกรถล๊อกไว้อัตโนมัติประตูรถถูกปิดสนิท

ซาตานร้ายรีบก้าวเท้ายาวเข้ามานั่งที่คนขับ พลางปิดประตูฝั่งตัวเองให้สนิท ก่อนที่จะเคลื่อนรถออกจากมหาวิทยาลัย

“คุณจะไปไหน กลับบ้านหรือคะ” สายตาเธอจับจ้องที่เขา ชายหนุ่มไม่ลืมที่จะใส่แว่นตาแบรนด์หรูขณะขับรถ ความเร็วของการขับของเขาทำให้คนที่นั่งอยู่ข้างนึกกลัว หญิงสาวลุกลี้ลุกลนหาเบลท์คาดด้วยความกลัว เนื่องจากรถราคาแพงถึงเขาจะขับเร็วแค่ไหนการขับก็ดูเหมือนจะนิ่มนวลทั้งๆที่ความเร็วนั้นช่างต่างกับบรรยากาศภายในรถ

“ค่อยๆขับเถอะค่ะ นี่ในกรุงเทพไม่ใช่เมืองนอกคุณแพทอาจยังไม่รู้กฎจราจรดีพอ” เธอปราบบอกเหตุผลเสียงเธอสั่น

ดูเหมือนเขาจะไม่สนใจคำพูดของเธอเลยแม้แต่น้อย สายตาคมหันมามองเหยื่อในรถอย่างไม่พอใจ

“นั่งเงียบๆ ฉันรำคาญ”เสียงเรียบราบนั้นฟังดูน่ากลัวพิกล

หญิงผู้น่าสงสารได้แต่นั่งนิ่งเหมือนโดนสาปเป็นหิน เธอเกลียดน้ำตาที่กำลังจะไหลลงมา มือเล็กๆพยายามเช็ดน้ำใสๆข้างขอบตาที่เหมือนจะไหลออกมาสร้างความอ่อนแอให้กับเธอ ตาหวานพยายามมองขึ้นสูงกลัวน้ำตาจะไหลออกมาอย่างไม่ตั้งใจถ้าเธอก้มหน้า ตลอดระยะเวลาที่รถขับเคลื่อนมาไม่มีการสนทนาระหว่างเขากับเธอเลยแม้แต่น้อย สายตาเธอเบิกกว้างด้วยความตกใจมองถนนมองทางเรื่อยๆจึงทำให้รู้ว่านี้ไม่ใช่ทางที่คุ้นเคย ไม่ใช่ทางกลับคฤหาสน์หลังใหญ่แน่ๆ

“คุณแพทคะ เรามาผิดทางกันหรือเปล่า” อยู่ๆเสียงหวานๆก็พูดขึ้นน้ำเสียงเธอดูใจเย็นใจดีสู้เสือ ทำให้เขาผงะหันมามองเธอ จนไม่ได้มองทางตรงไหนชั่วแค่พริบตา เมื่อหันกลับมามองทางอีกครั้ง

เอี๊ยด…! เสียงรถคันหรูเบรกกะทันหัน

ด้วยความประหม่าของเขาทำให้ไม่ได้มองรถจักรยานยนต์ที่กำลังออกมาจากซอย โชคดีที่เขาเบรกทัน ส่วนคนที่คาดเบลท์แรงกระชากทำให้เธอเจ็บหัวไหล่ ดวงตากลมโตที่ตอนแรกหลับตาด้วยความกลัวค่อยๆกระพริบตาเบาๆมองเหตุการณ์ตรงหน้าก่อนจะถอดหายใจเฮือกใหญ่

เฮ้อ…คุณพระคุ้มครอง มือเล็กๆจับที่หน้าอก

“ออกมาได้ไม่ดูทางหลัก มันสอบใบขับขี่หรือเปล่าวะ” เสียสบถไม่พอใจของสหภาพที่มองรถจักรยานยนต์นั้นขับหนี้ไป

“อันว่าคุณก็ขับเร็วเกินไปนะคะ โชคดีที่ไม่เป็นอะไรทั้งคู่”

ความหวาดกลัวเริ่มเข้ามาในความรู้สึก เพราะสถานการณ์แบบนี้มันไม่ใช่เรื่องดีแน่ๆเธอกำลังเผชิญอยู่ สายตาอ้อนล้ามองเขาอย่างเหนื่อยใจ รถยนต์ที่กำลังจะเคลื่อนตัวอีกครั้ง หยุดกะทันหันเอาแต่ใจเหมือนคนขับ

“ลงไป” น้ำเสียงเรียบนั้นทำให้เธอไม่อาจคาดดาวได้ว่าเขาพูดเล่นหรือพูดจริง

“….” เธอมองเขาอย่างสงสัย

“ ฉันบอกให้เธอลงไปไงเล่า! ปากเก่งแบบนี้เธอควรกลับเอง”

เสียงรำคามด้วยน้ำเสียงดุกร้าว ทำให้ร่างของเธอสั่นเทาด้วยความหวาดกลัวมองเขาไม่วางตา นัตน์ตาเธอเศร้าน่าสงสารจับใจ ตาแดงก่ำทั้งโกรธทั้งเสียใจความรู้สึกที่เธอไม่ชอบเลยดูเหมือนเธอจะน้อยใจเขา เขาจงเกลียดจงชังอะไรเธอหนักหนา

สายตาเขาแข็งกระด้างมองกลับมาสบตาเธอเหมือนส่งสัญญาณว่าเธอควรลงไป เธอควรออกจากรถเขาเดี๋ยวนี้

“คุณจะให้ฉันลงตรงนี้เหรอคะ” น้ำเสียงหวานสั่นระริก เอ่ยถามออกไปอย่างกล้าๆกลัวๆ

“ใช่ลงไปได้แล้ว” เขาพูดพร้อมกับพยักหน้า”อ้าวเร็วสิ มั่วลีลาอยู่ได้”เขาพูดเร่งรัดโดยไม่สนใจความรู้สึกคนฟัง

เสียงสูดหายใจเข้าออกของอัญมณีเธอพยายามควบคุมตัวเอง เธอต้องไม่ร้องไห้เธอไม่สมควรร้องไห้ให้คนใจดำอย่างเขาเห็น ภายในรถตึงเครียด หญิงสาวแม้ในใจไม่อยากลงจากรถคันนี้เพราะเส้นทางที่ผ่านมาเป็นถนนกว้าง ข้างทางไม่มีบ้านเรือนมีแต่ป้าหญ้าข้างทางเต็มไปหมดแม้แต่แท็กซี่เธอยังไม่เห็นวี่แววเลยสักคัน แล้วเธอจะกลับบ้านยังไงกัน

ดวงตากลมโตที่คลอไปด้วยน้ำตา หยดลงใส่กระโปรงนักศึกษาอย่างไม่ตั้งใจแค่เธอก้มหน้าลงความกลัวเริ่มเกาะกินหัวใจเธอทีละนิดทีละนิด ดูเหมือนคนที่ใจร้อนจะไม่พอใจเขารีบลงจากรถประตูรถฝั่งอัญมณีถูกเปิดออกด้วยฝีมือเขา พร้อมด้วยมือหนาจับทีต้นแขนเธอบีบมันอย่างแรงพร้อมกับแรงฉุดกระชากให้ร่างบางออกมาจากรถ โดยไม่แคร์ความรู้สึกเธอเลย

“ฉันกำลังจะลงแล้ว เลิกกระชากฉันสักที ฉันเจ็บนะคุณแพท…” เธอดิ้นรนจากพันธนาการป่าเถื่อนนี้ เขาไม่สนว่าศีรษะเธอจะโขกกับประตู ไม่สนว่าเธอพร้อมหรือยัง ไม่สนใจอะไรเลยแม้แต่น้อย และแล้วน้ำตาที่เอ่อพร้อมที่จะไหลอยู่ตลอดเวลาก็เหมือนจะเก็บไว้ไม่อยู่

“ลงมา!” เขากระแทกเสียงดัง

“ฉันก็กำลังจะลงแล้ว” นัตน์ตาคนพูดมีฝ้าน้ำตาจางๆรินไหลมา คมชัดฉายไปด้วยความเจ็บปวด

 เขาหยุดชะงักมองเธอด้วยความสงสาร นี่เขาทำเกินไปหรือเปล่าเธอไม่ได้ทำอะไรผิดเลยแม้แต่น้อย สายตาเขามองอ่อนลงมือที่บีบแน่นค่อยๆคลายจากแขนเรียว

“สารเลว คำนี้คงเหมาะกับคุณที่สุดในเวลานี้” น้ำเสียงเธอชิงชั่ง

เขาขบฟันกรามแน่นเมื่อได้ยินประโยคที่เธอพูด

“เหรอ เธอสูงส่งนักนี่” เสียงขุ่นเขียว

“คุณจะทำอะไรอีก”เธอมองเขาหวั่นๆ

ยังไม่ทันจะพูดอะไรต่อเรียวปากของเขาก็ประกบปิดเสียงและคำพูดของเธอทันทีรสสวาทจึงถูกกลืนหายเข้าไปในลำคอแรงบดจูบที่แสนจะรัยจวนทำให้ร่างกายเธออ่อนล้าไร้เรี่ยวแรง

“เจ็บ”เสียงร้องด้วยความเจ็บปวดดังขึ้นอื้ออึงอยู่ในลำคอ เมื่อฟันคมของเขากัดลงที่ริมฝีปากเธอ เพื่อลุกล้ำเข้าไปในโพลงปากหวาน เสียงครวญครางของหญิงสาวเธออับอายไปหมดนี่เธอกับเขาอยู่ข้างถนนทำไมเขาถึงป่าเถื่อนเช่นนี้ เรียวปากร้อนชื้นของเขาระดมจูบ มือใหญ่บังคับใบหน้างามให้หันมาตอบสนองเขา

ร่างบางถูกผลักลงจมกับพื้นหญ้าข้างถนน เมื่อเขาลิ้มลองรสจูบจนสมใจ

“ผู้หญิงแบบเธอ ต้องเจอแบบฉัน” เขาพูดทำร้ายทิ่มแทง

เธอนั่งจมกับพื้นหญ้าอย่างไร้แรงต่อสู้ ก้มหน้าลงพร้อมกับสะอื้นร้องไห้

“ขึ้นรถ” เขาสั่ง

“ไม่ ฉันจะไม่ไปไหนกับคุณอีก”

“เหอะ งั้นก็อยู่ข้างทางให้ผู้ชายข้างทางมันข่มขืนเล่นละกัน” เขาพูดจบก็ก้าวเท้ายาวเตรียมจะขึ้นรถ ส่วนคนที่นั่งฟังเธอนึกคิดขึ้นได้ว่าเธอไม่ควรมีศักดิ์ศีรตอนนี้ เขาอาจพูดถูกเธออาจโดนข่มขืนก็ได้ ตะวันยิ่งจะลับขอบฟ้าลงทุกที

“ขึ้นมาสิ” เขาเรียกซ้ำ เลื่อนกระจกรถลงมองหน้าเธออย่างเอาเรื่อง

หญิงสาวจำใจต้องประตูรถ กลับมานั่งที่ที่เธอเคยนั่งอย่าจำใจ จำทน เขากับเหมือนกับเธอไม่ใช่คน ไม่มีหัวใจ นึกจะลวงเกินทำร้ายที่ไหนก็ได้งั้นสิ น้ำตาที่ไหลมาไม่หยุดทำให้เธอตาแดงก่ำแต่ไร้ซึ้งเสียงสะอื้นนั่งมองทางอย่างอ้างว้าง

กดไลค์ให้คะแนนให้หน่อยนะคะ รีดเดอร์ทั้งหลาย

เพราะกำลังใจสำคัญที่สุด เดี๋ยวจะอัพทุกวันถ้ามีคนสนใจ

อ่านแล้วร้องไห้แปป 

เรื่องจริงจะมีผู้ชายแบบนี้มั้ยหน่อ

คงมีแหละ 

เดี๋ยวๆ ชั้นเพ้ออะไร 

ตอนหน้าแซ่บกว่าเดิม NC กำลังจิมา 

พระเอกจะได้นางเอกอย่างไร ซาดิสแค่ไหน 

ต้องติดตาม 55555 

ผู้หญิงเป็นเพศที่เข้มแข็ง

แต่จะอ่อนแอเสมอกับผู้ชายที่เรารัก 

ความรักทำให้คนไร้ซึ้งเหตุผล 

ยิ่งร้ายยิ่งรัก เหมือนนิยายเร่องนี้ 

รักคนอ่าน จุ๊ฟๆ