ทุกครั้งที่ฉันไปที่โรงพยาบาล ฉันก็ได้พบกับผู้หญิงคนหนึ่งที่ใส่ชุดขาว ดูเธอมีเสน่ห์ น่ารัก และดูมีความเรียบร้อยไปในตัว สีหน้าและแววตาของเธอดูอ่อนโยน แต่แฝงไปด้วยความอดทนและเข้มแข็ง แรกที่ฉันพบเธอ ฉันคิดว่าเธอต้องเป็นทหาร หรืออะไรสักอย่าง พอมารู้ทีหลัง… คำตอบที่ฉันได้ เธอที่ฉันเฝ้ามองในวันนั้น เธอคือ “นางพยาบาล”
“พยาบาล” …อาจทำหน้าที่เป็นลูกน้องของหมอในการดูแลรักษาคนไข้ในโรงพยาบาล ต้องวิ่งวกไปวนมาในหลายๆแผนก ต้องเอาใจใส่คนไข้ทุกคนที่อยู่ในโรงพยาบาล แน่นอน!!เธอคนนั้น จะทำหน้าที่นี้ไปไม่ได้ หากปราศจากความเข้มแข็งและอดทนต่อสิ่งที่มารุมเร้าต่อตัวเธอในหลายๆอย่าง
“พยาบาล”…เธอคือผู้หญิงที่กล้าหาญ เข้มแข็ง อดทน และใจดีต่อคนทุกคนที่เข้ามา เธอยิ้มแย้ม และมีน้ำใจต่อผู้ป่วยทุกคน จนคนทั้งโรงพยาบาลตั้งให้เธอเป็น “นางฟ้าของผู้ป่วย” ….
อาชีพพยาบาล เป็นอาชีพที่แฝงด้วยเกียรติและศักดิ์ศรี เป็นอาชีพที่ดูมีค่าและสูงส่งไม่แพ้กับหมอ เพราะอาชีพพยาบาล เป็นอาชีพที่เรียกได้ว่า “เสียสละส่วนตัวเพื่อส่วนรวมเป็นส่วนใหญ่” … ต้องทุ่มเทและใส่ใจชีวิตและจิตใจของผู้ป่วยที่ต้องเข้ารับการรักษาอย่างสม่ำเสมอ ต้องอดทนต่อสิ่งที่รุมเร้า ไม่ว่าจะเป็นโรคภัยไข้เจ็บของผู้ป่วย สิ่งปฏิกูล ความวุ่นวาย ความเจ็บปวด อารมณ์ของผู้ป่วย …. ต่างๆนานา
ไม่ใช่ว่ามันจะเลวร้ายเสมอไป …. หากพยาบาลเป็น “นางฟ้า” ของผู้ป่วยอย่างแท้จริง เธอต้องทำหน้าที่ที่จะต้องทำให้ผู้ป่วยทุกๆคน มีอาการที่ดีขึ้น … นี่คือ บทหนักของอาชีพพยาบาล
สำหรับเส้นทางของฉัน การสอบเข้าคณะพยาบาลศาสตร์ให้ได้นั้น ถือได้ว่าเป็นเพียงแค่การก้าวขึ้นไปยังขั้นบันไดเพียงขั้นแรก และเมื่อเราก้าวขึ้นไปขั้นแรกได้แล้ว …. ขั้นสูงสุดของความฝันคือ “การที่ฉันได้สละชีวิตส่วนตัวเพื่อความสุขแด่ผู้ป่วยทุกคนในโรงพยาบาล” … หากฉันได้เป็นพยาบาล และได้ประสบความสำเร็จในการทำหน้าที่พยาบาลที่ดีต่อคนไข้แล้ว นี่ก็ถือเป็นบันไดขั้นสูงสุด ที่ฉันได้ตั้งเป้าหมายเอาไว้ …. ^_^
ตอนนี้ก้อนก็ทำมาได้ครึ่งทางละนะ 😊 นางสาวทองประกาย ไชยเสนา รหัส 601893 นศ.พยาบาลปี 3 มหาวิทยาลัยหัวเฉียวเฉลิมพระเกียรติ
สำหรับเรานะ แพทย์ คืออาชีพที่มีความสำคัญ เป็นอาชีพที่มั่นคง หมอเป็นอาชีพไม่รวยเเต่ไม่อดตาย เพราะทุกโรงพยาบาลต้องการแพทย์ ในการตรวจวินิจ รักษาโรค
เราเป็น #dek60 ที่ตอนอยู่ ม.6 เพื่อนเราก็คิดว่าเราคงจะเรียนแพทย์หรือเรียนอะไรในสายการแพทย์แน่นอนเลย เพราะชอบด้านการแพทย์มากๆ เเต่เรากลับไม่ได้เรียนดั่งที่หวัง เราเป็นคนที่ได้ที่เรียนเป็นคนสุดท้ายของห้องเลยก็ว่าได้ เเล้วก็มีเหตุผลมากมายที่ทำให้ครอบครัวไม่สามารถส่งให้เราเรียนต่อได้ใน ระดับป.ตรี 4 ปี ตอนนั้นเราแทบไม่อยากรับรู้อะไรเลย ที่บ้านเลยให้เราเรียนในหลักสูตร 2 ปีเพราะได้เรียนในระยะเวลาที่ ลดลงมา เเล้วจบมาก็มีงานทำเลย ตอนนั้นเราก็ไม่ได้เต็มใจที่จะเรียนนะ เเต่ในเมื่อความฝันของเรามันทำให้ครอบครัวต้องลำบากมากเพิ่มยิ่งกว่าเดิม เราเลยตัดสินเรียนในสิ่งที่บ้านต้องการให้เรียน
พอเรามาเริ่มเรียนเรารู้เลยว่ามันไม่ได้เรียนหนัก เเต่ใจเราต่างหากที่ไม่อยากเรียน อาจเป็นเพราะว่าเราไม่ต้องการเรียนเเต่เเรก แต่ก็ไม่สิทธิเลือกนี้
เราเลยได้ปรึกษากับอาจารย์ท่านหนึ่ง อาจารย์ตอบว่า ''ในเมื่อความฝันของเธอมันใหญ่มาก ใช้ระยะเวลาในการศึกษาก็เยอะอยู่ มันอาจจะทำให้ครอบครัวไม่อาจจะส่งเธอได้ถึงปลายทางของความฝันได้ เเล้วระหว่างทางเธออาจเรียนไม่จบ ครอบครัวหมดกำลังในการส่งเสียเธอเรียน ทำไม่เธอไม่มองมุมกลับละคิดในเเง่ดีละ ว่า ครอบครัวเลือกสิ่งนี้ให้เพาาะ เธอจะได้เรียนจบในระยะเวลา 2 ปี (อายุ20) เเล้วเธอจะได้มีงาน เเล้วเก็บออมไว้ไปทำตามฝัน ด้วยเงินของตัวเอง อาจจะไม่เยอะ เเต่ก็ไปเรียนทั้งที่ไม่รู้ว่าจะถึงปลายทางหรือป่าว"
ตอนนั้นทำให้เรามีความคิดที่จะทำงาน เก็บเงินเเล้วคอยไปเรียนต่อถึงแม้ว่า อาจจะเก็บได้เพียงส่วนหนึ่ง+กู้เรียน เเต่เราก็ยังมีเงินอยู่บ้าง
เราอยากให้ทุกคนทำตามฝันที่เราอยากเป็น อยากให้ทุกครอบครัวอย่าไปปิดกั้นหรือเขียนเส้นให้กับลูก เพราะสิ่งที่คุณให้ลูกเรียน มันจะไปเป็นอาชีพในอนาคตของลูก มันจะส่งผลต่ออะไรหลายๆอย่าง ถ้าเรียนไปแล้วไม่ใช่ไม่ชอบ ก็จะเสียทั้งเงิน เเละเวลา